หน้าผมร้อนผ่าวในวันเปียกชื้น

ทำไมนะ. ผมสบถกับอากาศลอนดอน ทำไมนะ.

ฟ้าที่ดูสดใสเมื่อเช้ากลับขมุกขมัว เมฆจับตัวเป็นก้อนดำ จนสายน้ำร่วงโรยลงมาอย่างหนักในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

ฝนน่ะตกโปรยปรายทักทายผมเมื่อก้าวออกจากหอ 

ไม่เป็นไรหรอก ผมคิด เลือกที่จะไม่หยิบร่มเล็กใส่กระเป๋าสะพายไปด้วย แกก็ชอบตกหยุมหยิมอย่างนี้เสมอน่า

แต่พอลองมองฟ้าตอนนี้แล้ว ผมคิดผิดถนัด

ต้องยืนหลบอยู่ที่โถงห้องสมุด แนบหน้ากับประตูแก้วอย่างหงอยๆ จะออกไปส่งงานที่แวบเข้ามาปรินท์ก็ไม่ได้

แย่

แย่ที่สุด

มาตกอะไรกันตอนนี้

สำหรับคนที่ย้ายมาเรียนอยู่เมืองใหญ่นี้มาค่อนปี ผมควรจะรู้ดีกว่านี้ เตรียมพร้อมมากกว่านี้

แต่ไม่เลย

แบร์ สติเราหายไปไหนกัน

“น้อง—“ เสียงเทเนอร์คุ้นหูดังขึ้นข้างหลังผม หันขวับไปก็แทบจะอุทานเสียงดัง

โชคดีในโชคร้ายเป็นเรื่องจริง.

“--แบร์รี่ฮะ​“ ผมเติมคำให้พี่นาย กำเล่มรายงานแน่นในมือ

“แบร์รี่--“ พี่นายมองผมยิ้มๆ

(ทำไมนะ

ทำไมต้องรอยยิ้มนั้น

ทำไมต้องกับผม

ทำไม—)

“—เราจะไปตึก N. หรือเปล่า”  พี่นายยกร่มพกในมือให้ผมดู “เดินไปกับพี่มั้ย”

พระเจ้า!

(พี่เค้าเป็นนางฟ้า ก็งี้แหละ อย่าคิดมากเลย เสียงในหัวผมดังขึ้น)

ผมเกาหลังคออีกแล้ว สายตาหลบไปที่รองเท้าตัวเอง

“น่าจะพกร่มมา” ผมบ่นพึมพำ “ประมาทไปหน่อย...”

(อย่าพูดเรื่องงานให้พี่เค้าได้ยิน อย่าพูดเรื่อ--)

พี่นายตบบ่าผมเบาๆ จนความร้อนแทรกซ่านไปตามประสาทผม 

“เอาน่า” พี่นายถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วกางร่ม “ไหนๆก็ไหนๆ--“

รุ่นพี่คณะจิตวิทยากำลังกวักมือเรียกผมให้เดินตามไป

“ร่มพี่ก็มีที่พอสำหรับสองคน”