หัวใจผมนิ่งที่สุดในมือของพี่นาย.
น่าแปลก ที่เราปล่อยหัวใจให้อยู่ในมือคนอีกคนอย่างง่ายดาย
(ถ้าความรู้สึกพาไปแล้ว
ถ้าความรู้สึกเห็นด้วยกับหัวใจ...)
หัวใจ อวัยวะที่ใกล้ชิดเรามากที่สุด
หัวใจ อวัยวะที่เต้นตามจังหวะความรู้สึก สูบฉีดเลือดตามเคมีและสารในร่างกาย
หัวใจ ที่อยู่กับตัว แต่ไม่ได้เป็นของผม
หัวใจ ที่เคยเต้นราวพิรุธ ครั้งแรกที่ผมสัมผัสมือข้างนั้น
“ขอบคุณนะ”
พี่นายพูดเสียงเรียบ หากโปรยรอยยิ้มให้
ก็แค่ปลายนิ้วผมเผลอโดนมือพี่นายขณะยื่นส่งชีทแคล ทำเป็นต้องรีบถอนมือกลับมา แล้วเกาหลังคอรัวๆ
ไม่มีไฟฟ้าสถิต ไม่มีความร้อนเย็นฉับพลัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแบบมหัศจรรย์ทั้งนั้น
แค่สัมผัสปลายนิ้วของคนสองคน ที่ทำผมสบถใต้ลมหายใจระหว่างเดินกลับไปโต๊ะตัวเองไปไม่รู้กี่ที--
ก็แค่มือพี่เค้า....
…..จะเป็นอะไรมาก!
ก็แค่มือพี่เค้า....
ผมเคยอยากคิดอย่างนั้น
แต่เพราะความรู้สึกผมไม่รักดี (หรือมือพี่นายไม่ยอมหายจากความทรงจำ) ได้แค่ปลายนิ้วก็อยากจะกุมทั้งมือ
....อยากสิ
จะไม่คิดได้ยังไง
“นี่—เดี๋ยวผมพาไป”
ครั้งแรกเป็นเหตุบังเอิญมากกว่าความตั้งใจ
มือพี่นายนุ่ม บาง ในมือใหญ่ของผม หัวใจโวยวายโครมคราม กึ่งดีใจกึ่งตกใจ ที่มือผมได้โอบอุ้มมือแปลกหน้า
ผิวแนบผิว ... ที่ดี ดีกว่าอะไรๆที่ผมเคยคิดไว้
พี่นายสอดนิ้วทั้งห้าระหว่างช่องว่างนิ้วผม กระชับมือเราเข้าด้วยกัน
วินาทีนั้นเสียงหัวใจในหัวผมเบาลง
ชะลอจังหวะ จนแทบเป็นปกติ
พี่นายไม่ได้ปล่อยมือ
ผมคิดซ้ำอยู่อย่างนั้น
พี่นายไม่ได้ปล่อยมือ
-----
ขอบคุณที่สนใจนะคะ <3
(จริงๆ แล้วเรื่องแบร์ กับ พี่นาย แตกมาจากเรื่องหลักที่แต่งใน tumblr ค่ะ)
มีอะไรติชม เม้น มาคุยกันได้เลย
รัก
x
ข้าวเอง.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in