"เราเศร้า เราร้องไห้ แต่เราไม่รู้ว่าเราเศร้าเรื่องอะไร เราร้องไห้ทำไม" - ฉันและการเติบโต

เมื่อไม่นานมานี้มีเรื่องมากมายเข้ามาในชีวิตเราให้เราได้คิด ทั้งเรื่องที่ดีและแย่มาก ๆ จนถึงขั้น mental broke down ซึ่งพอมันผ่านมามันก็ทำให้เราได้หาคำตอบกับตัวหลาย ๆ เรื่องทั้งเรื่อง การเติบโตของตัวเราเองที่ก็เป็นอีกเรื่องที่เราพยายามตั้งคำถามกับตัวเราเองมาตลอด

เราไม่รู้ว่าคำตอบของการเติบโตจริง ๆ คืออะไร หรือสำหรับแต่ละคนคืออะไร แต่สำหรับ เราว่าการเติบโตมันคือ การยอมรับว่าเราไม่ใช่คนดี มันคือการยอมรับความนิสัยไม่ดีของเรา ยอมรับว่าเราก็คือมนุษย์คนหนึ่ง เราอิจฉา เราคิดไม่ดีกับเรื่องบางเรื่องได้ เราไม่อยากให้ความช่วยเหลือเรื่องนี้ หรือเราอาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ได้

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเรา เราพยายามตลอดที่จะเป็นคนดี โดยที่เราลืมคิดไปว่า สิ่งที่เราคิดว่าดีนั่นล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่สังคมบอกว่าดี แต่เราไม่เคยรู้เลยว่ามันดีเพื่อใคร มันเป็นแค่อะไรซักอย่างที่สังคมบอกว่าเราควรจะทำแบบนั้น

เราเลือกที่จะพูดว่าไม่เป็นไรกับหลาย ๆ เรื่อง เรื่องเล็กอย่างการผิดสัญญา เราก็เลือกที่จะไม่โทษอีกฝ่ายเพราะคิดว่าเราอาจจะไว้ใจเขามากเกินไป หรือการผิดหวังจากโกหกของใครซักคน เราก็เลือกที่จะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เพราะมันเป็นเราเองที่อาจจะรู้จักเขาไม่ดีพอ เราเลือกที่จะไม่แสดงออกถึงความไม่พอใจ แล้วบอกว่าไม่เป็นไรกับมันมาทั้งชีวิต ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เหมือนเราแคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากไปแล้วเลือกที่จะเหยียบความผิดหวังความเสียใจไว้แทน

จนวันหนึ่งเราต้องมานั่งงงกับตัวเอง เพราะอยู่เราก็เศร้า เราร้องไห้ แต่เราไม่รู้ว่าเราเศร้าเรื่องอะไร เราร้องไห้ทำไม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราหลอกตัวเองมาตลอดว่าเราไม่เป็นไร จนสุดท้ายกลายเป็นว่าเรากลายเป็นคนที่ไม่สามารถแสดงออกถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเราได้กับทุกๆเรื่อง

แต่สุดท้ายก็เป็นความบังเอิญของชีวิตมั้งที่เราบังเอิญได้ไปฟังธรรมะ 55555 ฟังดูตลกนะกับคนอย่างเราที่จะไปฟังธรรมะ แต่มันมีประโยคหนึ่งที่พูดว่า "โลกไม่มีเราทุกอย่างหมุนไปได้ แต่เราไม่มีเราทุกอย่างจบ" พอได้ยินประโยคนี้เท่านั้นแหล่ะ เราก็แบบ เออ ที่ผ่านมาทำไมถึงไม่รักตัวเองขนาดนี้ ทำไมเราทำร้ายจิตใจของตัวเองขนาดนี้ จริงๆช่วงนี้ก็อินกับเพลงของ BTS ด้วยแหล่ะ55555 สุดท้ายก็เหมือนเราคิดได้นะ ว่า เออพอแล้ว อยากมีความสุขในชีวิต

คนเราก็เท่านี้ จะฝืนธรรมชาติของตัวเองทำไม เราเป็นใคร นิสัยยังไง เราควรยอมรับทุกอย่างที่ตัวเราเป็นให้ได้ กับใครที่เราเข้ากับเขาไม่ได้เราก็ไม่ควรฝืน ให้เป็นแค่คนรู้จักในชีวิตก็พอ โกรธหรือไม่พอใจเราจะพยายามไม่หลอกตัวเองแล้วหาทางระบายกันมัน เวลาเราเสียใจกับอะไรเราก็จะพูดว่าเราเสียใจ เราจะพยายามบอกกับตัวเองว่าตอนนี้เรารู้สึกยังไง ไม่ใช่แค่ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปนอนตื่นมาก็จะหายนอยแบบเมื่อก่อน

เพราะมันก็แค่นั้นจริงๆ ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีอะไรเลย เราไม่ได้ยิ่งใหญ่หรือทำอะไรได้ทุกอย่าง เรามีสิ่งที่คนอื่นเรียกว่าด้านมืด ทั้งที่จริงๆแล้วเราว่ามันไม่ใช่ด้านมืดหรือด้านที่สว่างอะไรหรอก มันแบ่งแยกไม่ได้ มันก็แค่ประโยคที่ว่าเราคือมนุษย์ จะคาดหวังอะไรจากการเป็นมนุษย์? แค่เราพยายามทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ให้น้อยที่สุดก็คือการใช้ชีวิตที่มีความหมายมากแล้วนะสำหรับเรา เรารู้ว่าเราทำอะไร เราอยู่เพื่ออะไร แค่นั้นก็พอแล้ว อะไรหรือใครที่มันจะทำให้เราเป็นทุกข์เราก็ควรเลี่ยง ไม่ต้องไปสนใจมากว่าคนจะพูดยังไง เราแค่concentrate กับสิ่งที่เราทำ แล้วปล่อยวางกับทุกอย่างให้ได้เร็วๆ อาจจะดูฟังดูแย่นิดๆนะ แต่การปล่อยวางทุกอย่างให้ได้เร็วนี่แหล่ะที่จะเป็นเคล็ดลับให้เรามีความสุข

ไม่รู้สิ พอคิดได้ว่าเราเป็นมนุษย์ที่นิสัยไม่ดีได้ มันก็จะทำให้เรามองคนอื่นเหมือนกันนะ ว่าเขาก็จะเป็นแบบนี้ได้ ความคาดหวังหรืออะไรก็ตามแต่มันจะน้อยลงด้วย แล้วจะทำให้เราเข้าใจทุกอย่างได้ง่ายขึ้น(มั้ง?55555)

สุดท้ายก็ไม่มีอะไร จริงๆกะจะมาบ่น5555 แล้วก็ยังไม่รู้อย่างแท้จริงอยู่ดีว่าการเติบโตคืออะไร แต่ตอนนี้ก็คงจะเป็น การที่เราสามารถแสดงออกถึงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองให้ตัวเองได้รู้หล่ะมั้ง

11/4/2018

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น