เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Somewhere only I knowsmotherf*ckinprincess
โปรดอ่อนโยนกับเราในวันที่เราร้ายกาจกับตัวเอง
  • ปัญหาอย่างหนึ่งของผู้ป่วยทางใจแบบเราคือ การสื่อสาร
    จะสื่อสารอาการเจ็บป่วยในใจของเราให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างไร ?
    ป่วยใจไม่เหมือนป่วยกายนะ ที่จะได้บอกได้ว่า เจ็บตรงนั้น ปวดตรงนี้ เมื่อยตรงนู้น

    จะบอกคนอื่นได้อย่างไรว่าตอนนี้เราเจ็บปวดในจิตใจแค่ไหน เราทุกข์ทรมานแค่ไหน
    เราหวาดวิตก ตื่นกลัว ระแวง และขวัญเสีย คนเราจะบอกเล่าอาการเหล่านี้ให้ผู้อื่นฟังได้อย่างไร

    ความต้องการของคนป่วยจิตอย่างเรา จะมีใครเข้าใจไหม

    ถ้าเราบอกว่าอยากอยู่คนเดียว ก็คืออยากอยู่คนเดียว
    ไม่ใช่อาการเรียกร้องความสนใจบ้าบออะไรนั่นเหมือนที่เว็บคำคมทั้งหลายชอบแชร์กัน

    ถ้าเราบอกว่า ได้โปรดอย่าทำเหมือนเราเป็นผู้ป่วย 
    นั่นก็หมายถึงเราไม่ต้องการเป็นตัวประหลาดในสายตาใคร
    ไม่ได้ต้องการปิดบังอะไรหรอก แค่ไม่อยากถูกสปอยล์จนเหมือนคนเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายก็แค่นั้น

    ถ้าเราบอกว่าเราโอเค ก็คือ ณ เวลานั้น เราโอเคจริง ๆ
    ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการปฏิบัติกับเราเหมือนคนปกติคนหนึ่งเท่านั้น

    .. แต่ ..
    แต่วินาทีไหน ที่เราต้องการความช่วยเหลือ 
    เราเริ่มอยู่ไม่สุข
    เรากระวนกระวาย
    เราพูดไม่เป็นภาษา บางครั้งอาจดูเหมือนคนพยายามสวดอะไรสักอย่าง
    เราตื่นกลัว
    เราร้องไห้
    เรากราดเกรี้ยว
    หรือแม้แต่เราอาละวาดโวยวาย ทำร้ายข้าวของ
    ร้ายที่สุด อาจนำมาสู่การทำร้ายผู้อื่น หรือ ทำร้ายตัวเอง

    นั่นเป็นสัญญานแล้วว่า เรากำลังเข้าสู่จุดวิกฤตจริง ๆ
    เราต้องการความช่วยเหลือ แต่ความช่วยเหลือนั้นไม่จำเป็นต้องไปถึงมือแพทย์
    ถ้าหากยังไม่มีเหตุการณ์อะไรร้ายแรงถึงเลือดตกยางออก

    แต่สิ่งที่เราต้องการคือ กำลังใจ และความเข้าอกเข้าใจ
    เราเชื่อว่าทุกคนสามารถทำสิ่งนี้ได้ เพราะในภาวะวิกฤตของผู้ป่วยทุกคน
    สิ่งที่เราต้องการไม่ใช่ยา หรือหมอ สิ่งที่เราต้องการคือ การที่คนรอบตัวเรา ให้กำลังใจเรา

    แค่คุณบอกกับเราว่า "ใจเย็น ๆ นะ ทุกคนอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ เรา เราอยากพูดอะไรก็พูดมาได้เลย"
    หรือแค่คำพูดง่าย ๆ อย่างเช่น "พวกเราอยู่ตรงนี้นะ และเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน"
    แค่เท่านี้จริง ๆ ที่ผู้ป่วยวิกฤตทางใจแบบเราอยากฟัง
    สิ่งที่เราต้องการจริง ๆ คือการที่คนอื่นเข้าใจเราว่าเรากำลังมีปัญหา แต่ไม่ได้มองว่าเราเป็นตัวปัญหา

    แต่ก็อย่างที่บอก ในตอนนั้นสิ่งที่กำลังเป็นปัญหากับพวกเรามากที่สุดคือการสื่อสาร
    การแสดงออกของพวกเรานั้นเป็นปัญหาอย่างมากที่อาจทำให้คนรอบข้างตื่นตระหนกตกใจ
    เพราะทุกคนไม่เข้าใจว่าเราต้องการอะไร และเราไม่สามารถแสดงความต้องการอะไรออกไปได้มาก

    รู้แต่ว่าตอนนี้ เครียด เสียใจ หวาดกลัว ผิดหวัง มองไม่เห็นความดีงามของชีวิตอีกต่อไป

    สิ่งที่เราเจอมาตลอดเลยก็คือ คำพูดที่มัน 'ดูเหมือนจะดี' แต่มันกลับมีพลังทำร้ายเราได้อย่างมหาศาล
    "เราคิดมากไปเอง"
    "มันไม่มีอะไรแย่ขนาดนั้นหรอก"
    "ตั้งสติสิ"
    "ยิ่งโวยวายมันยิ่งแย่"
    หรือแม้แต่กระทั่งสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เราเคยเจอ คือ 'การทำร้ายร่างกายเรา' เพื่อเรียกสติเรา
    เพราะทุกคนเห็นว่าเราดิ้นทุรนทุราย เรากรีดร้องไม่หยุด เค้าเลยเลือกที่จะจับเราล็อกกดไว้กับพื้น และตบหน้าเรา เพื่อเรียกสติให้เรากลับมา

    ที่เราเอามาพูดนี่ เราไม่ได้ต้องการความสงสารแต่อย่างใด
    แต่เราต้องการความเข้าอกเข้าใจในตัวผู้ป่วย
    ถึงแม้ในบางครั้งพวกเราจะแสดงอาการบ้า ๆ ทำตัวมีปัญหา
    หรือแม้แต่กระทั่งทำร้ายตัวเองและผู้อื่น
    แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในช่วงเวลาปกติของพวกเรา พวกเราไม่อยากมีชีวิตอยู่
    พวกเราพยายาม พวกเรารักษา พวกเราไปหาจิตแพทย์
    ทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่ออยากให้ตัวเองได้ตื่นขึ้นมาดูความสวยงามของโลกนี้ในวันต่อไป

    เพราะฉะนั้น ได้โปรดอ่อนโยนกับพวกเราด้วยนะคะ
    อ่อนโยนทั้งกิริยาและคำพูด 
    ได้โปรดเป็นน้ำเย็นที่คอยปลอบปะโลมเวลาพวกเราร้อนจนใกล้ระเบิด
    ได้โปรดเป็นแสงแดดอุ่น ๆ ยามเช้าในคืนที่หนาวเหน็บของพวกเรา

    อดทนกับเราสักนิดนะคะ
    พวกเรารู้ว่าการที่เราเป็นแบบนี้ มันก็ทำให้พวกคุณเป็นห่วงเรามากพออยู่แล้ว
    แต่ได้โปรดอย่าแสดงอาการอะไรที่ทำให้เรารู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะคะ
    ขอแค่ให้เราได้เป็นคนปกติ ใช้ชีวิตกับพวกคุณได้ในบางเวลาก็พอแล้ว
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in