"ไซโค!" 


คำพูดของเธอทำให้ผมสะดุ้ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาทำงานเช้าขนาดนี้ 

"อะไรนะ" 

"พี่น่ะ บ้ารึเปล่า ส่งข้อความอะไรมามากมายแต่เช้า งานที่สั่งไปมันไม่ได้เสร็จเร็วขนาดนั้นหรอก" 

"เฮ้ย เปล่านะ พอดีตื่นเช้าแล้วมีไอเดียกระฉูดเลยรีบๆ พิมพ์ส่งไปให้ กลัวลืม" 

"จริงนะ?" 

"จริงดิ ส่งไปให้จุ้ยด้วย ไม่ใช่ให้เราคนเดียวซะหน่อย แล้วก็คราวหน้ารอไปที่โต๊ะก่อน นี่กำลังล้างมืออยู่ดีๆ ก็เปิดประตูพรวดมา ห้องน้ำนะเว้ย ถ้าเราทำอย่างอื่นอยู่ล่ะไม่แย่รึ" 

"ไม่รู้ล่ะ ตัวเองมาจิกงานเขาถึงที่นอนนะ นี่เอาคืนไง!" 

"โอเค ขอโทษครับ ขอโทษ แล้วนี่กินอะไรมารึยัง?" 

"ยังสิ" 

"ไปกินข้าวก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ" 

"ก็ได้ เอาอะไรมั้ย" 

"ฝากซื้อคาปูชิโน่ร้อนดับเบิ้ลช็อตแก้วนึง เดี๋ยวเอาตังค์ให้" ผมตะโกนไล่หลังเธอ แล้วหันกลับไปที่กระจก สำรวจความเรียบร้อย ก่อนเดินออกจากห้องน้ำ 

ประตูสำนักงานปิดลง ผมมองเห็นหลังของลูกน้องคนสวยเดินเลี้ยวขวาออกไป เธอเป็นคนที่ผมไว้ใจที่สุดทั้งเรื่องงาน ช่างต่างจากจุ้ยทีีทำผมหงุดหงิดทุกครั้งที่ต้องตรวจงาน นอกจากนั้น ยังมีอีกหลายๆ เรื่องที่ทำให้ผมและเธอรู้สึกเหมือนเพื่อนซี้กัน เราคุยกันได้แทบทุกเรื่อง 

แทบทุกเรื่องจริงๆ ยกเว้นแค่เธอไม่่รู้ว่าผมไม่สบาย หนักมาก บางทีนอนไม่หลับก็ต้องลุกมาเขียนไดอารี่หรือแต่งเรื่องสั้นระบายความเครียด ซึ่งบางทีเรื่องสั้นที่เขียนออกมาก็กลับมาบันดาลใจเอามาทำอะไรในชีวิตจริงได้ 

อั้งลี่เคยบอกว่า เราเสแสร้งแต่งเรื่องเพื่อเข้าใกล้ความจริง 

ตอนนี้ เหลือผมอยู่คนเดียวก่อนจะมีใครมาทำงาน 

ไม่หรอก ไม่เชิง 

ผมควรจะมีเวลาสักชั่วโมงครึ่งเพื่อจัดการอะไรในห้องน้ำให้เสร็จ ทุกครั้งที่นอนไม่หลับ ผมจะหงุดหงิดมาก 

ดีที่เธอไม่ถึงกับเดินเข้ามาในห้องน้ำ มิฉะนั้นเธอคงได้เห็นจุ้ยนอนอาบกองเลือดอยู่ในนั้น 

ดีนะที่ผมล้างมือทัน 


แล้วชั่วเวลาแค่เธอไปกินข้าวเช้า ผมจะจัดการศพนี้ยังไงดี? 

---