"แคว่กแคว่กแคว่ก" เสียงดังขึ้นกลางความเงียบสงัดยามราตรี หญิงสาวนั่งอยู่ใต้แสงไฟสลัวมีท่าทีตื่นตระหนก พยายามมองหาที่มาของเสียง แต่แล้วเธอก็พบแต่ความว่างเปล่า

ทันใดนั้น สายตาเธอก็จดจ้องไปที่วัตถุประหลาด "ไม่นะ!!! แกจะร้องได้อย่างไร" แต่เมื่อหูเธอไม่ได้ฝาด เธอได้ยินเสียงนั่นอย่างชัดเจน

ครอบครัวเป็ดยางสีเหลืองที่หญิงสาวเพิ่งได้มาไม่ถึงสัปดาห์... กำลังเดินขวักไขว่ส่งเสียงเอะอะอยู่บนหัวเตียงแคบๆ ไม่ถึงหนึ่งฟุต!

เป็ดยางตัวสุดท้อง กำลังเดินเตาะแตะอยู่ขอบหัวเตียง และมันกำลังยกขาขวาขึ้น วางลงบนอากาศอันว่างเปล่า!

หญิงสาวกำลังตกใจ เหตุการณ์ทั้งสองย่อหน้า เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของเธอในเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที

เสียงกรีดร้องดังลั่นห้องชุดราคาแพงขนาด 29 ตารางเมตร ความถี่ของเสียงในย่านโซปราโนของหญิงสาว สั่นสะเทือนกระจกหน้าต่างเคลือบสารสะท้อนรังสียูวี ก่อนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และตกลงมา

เก้าอี้ริมกระจก นั่งไว้ด้วยตุ๊กตาหมาป่าที่กำลังกินคุณยายไว้ครึ่งตัว!

ทันใดนั้น รวดเร็วกว่าสัญชาติญาน หมาป่าทำหูเชิดหน้าตั้ง คายคุณยายออกจากปาก รีบออกวิ่งสู่พื้นที่ปลอดภัยที่บนเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง

ลูกเป็ดตัวเล็กตกลงมา ขายางน้อยๆ จวนสัมผัสพื้นเตียงสปริงนุ่มๆ แต่กลับปลิวไปด้วยโมเมนตัมของหมาป่าที่ปรี่มาราวกับรถเมล์ตีนผี เป็ดน้อยกระดอนไปกระแทกประตูตู้เสื้อผ้า ตกลงมานอนนิ่งไม่ไหวติง

คุณยายไม่โชคดีขนาดนั้น เมื่อหมาป่าคายออกมา หล่อนยังไม่ทันถอนใจโล่งอกก็โดนกระจกที่ร่วงลงมาหล่นใส่เต็มศีรษะ ทุกสรีระที่ผลิตจากผ้าอันบอบบาง ถูกมวลกระจกกว่า 10 กิโลกรัมทับใส่

เศษกระจกที่แตก ถูกเคลือบด้วยของเหลวสีแดงข้นจนแลดูคล้ายผลึกแร่ทับทิมกระจายไปราวฝีดาษ... ทั่วพื้นนองเนืองด้วยเลือดจากตัวคุณยายซึ่งกำลังนอนชักกระตุก การพักผ่อนนิรันดร์รอคุณยายอยู่ในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า

คล้ายจะเป็นเลดี้แม๊คเบธที่พูดว่า ใครจะคิดว่าคนแก่ๆ จะมีเลือดมากมายขนาดนี้

หมาป่าหอบแฮกๆ เส้นด้ายหนานุ่มสีน้ำตาลแก่ที่สาวโรงงานอุปโลกณ์ขึ้นมาแทนขน กระเพื่อมขึ้นลงตามอัตราการเต้นของหัวใจ

หญิงสาวยังตกใจทำอะไรไม่ถูก หันรีหันขวาง ไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังกั้นขวางเส้นทางที่แม่เป็ดจะบินไปดูแลลูกน้อย จึงถูกกระแทกอย่างแรงที่หลัง

หญิงสาวล้มลงบนพื้นตรงข้างเตียง ร้องไห้ด้วยความหวาดผวา แม่เป็ดเมื่อไร้สิ่งกีดขวาง บินรี่ตรงไปหาลูกเป็ดซึ่งยังนอนนิ่ง

หมาป่าที่เริ่มหายเหนื่อย เดินย่องมาที่หญิงสาว และลูบหลังปลอบใจ กลับยิ่งเพิ่มความหวาดหวั่นสะพรึงกลัวจนหญิงสาวสะดุ้งลุกมา วิ่งหนีไปที่ประตู ถอดสลักกลอน เปิดออกหวังพาตัวออกไปจากความบ้าคลั่งที่เกินสติของหล่อนจะตีความได้

พลันที่ประตูเปิดอ้า ร่างใหญ่โตของพนักงานรักษาควาปลอดภัยของคอนโดก็โถมเข้ามาชนจนล้มลงทั้งสองคน

หญิงสาวสั่นศีรษะขับไล่ความมึนงง สายตาแลเห็นเพื่อนบ้านมากมายรายล้อมอยู่ที่โถงทางเดิน สีหน้าพวกเขาแสดงความใคร่รู้ ปะปนไปกับความเป็นห่วงใย เสียงซุบซิบพึมพำดังขึ้นเบาๆ

หญิงสาวเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ...

"น่าสงสารจัง"
"อีกนานไหมนี่..."
"แฟนเขาหายไปไหน ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว"
"จุ๊ๆ.... แฟนเขาเพิ่งเสียน่ะ เห็นว่าโดนรถเมล์ชนตาย"
"อ้าวเหรอ ... ไม่เห็นรู้เรื่อง"
"หน้าคอนโดนี่เอง หอบข้าวของพะรุงพะรังข้ามถนนอยู่ ถุงหล่นกลางถนนดันก้มลงเก็บ ฉันเห็นกับตาเลย"

สภาพในห้องยังเละเทะราวถูกพายุโหมใส่ ครอบครัวเป็ด..ของขวัญวัันเกิดของหญิงสาวที่แฟนหนุ่มซื้อให้ในบ่ายวันสุดท้ายของชีวิต... พลัดพรากกระจัดกระจายไปตัวละทิศละทาง

ยกเว้นที่ริมผนังฝั่งตู้เสื้อผ้า แม่เป็ดกับลูกตัวสุดท้อง ยังนอนอยู่ข้างกันไม่ไหวติง

ตีพิมพ์ครั้งแรก STL 22 ตค. 16