เย็นวันหนึ่งเราเลื่อนทวิตไปเรื่อยๆ เจอทวิตของพี่หมูมะนาว (ซึ่งเป็นบุคคลที่เราออลเวย์สลุคอัพทูมาโดยตลอด สวัสดีครับ ฮ่าๆ) พี่เขาได้ทวิตเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้เอาไว้ ไม่น่าเชื่อนะ แค่ไม่เกิน 140 ตัวอักษรจากทวีตนั้น ทำให้เรารู้สึกอยากอ่านหนังสือเล่มนี้มาก เราสั่งซื้อจาก Readery ด้วยเหตุผลที่ว่าร้านนี้มีสไตล์ดี (ชอบอีเว้นต์ Read & Drink อะไรซักอย่างนี่แหละ ถ้ามีครั้งหน้า ขอสัญญาว่าจะไปร่วมให้ได้นะฮ้าฟ) และมีส่วนลดที่ดึงดูดใจอีกต่างหาก
หลังจากนั้นสองวัน หนังสือเล่มนี้ก้มาอยู่ในมือเราในที่สุด เย้!
ความคาดหวังแรกเลย เราคิดว่าหนังสือเล่มนี้ต้องเป็นอะไรที่ทำร้ายจิตใจของคนรักสัตว์มากแน่ๆ ต้องมีฉากแบบ แมวตาย ก่อนจะสิ้นลมต้องจ้องตากัน แล้วสุดท้ายก็จบที่เรานั่งร้องไห้หลังจากอ่านสร็จแต่อินรีอาลิดี้แล้วเมื่อได้อ่าน เราพบว่า ผู้เขียน คือคุณ Genki Kawamura ได้ให้อะไรที่มีชั้นเชิงมากกว่านั้น ใครก็ตามที่อ่านจบคิดเหมือนกันไหมว่า ชื่อเรื่องมันหลอกเราจริงๆ เพราะในความจริงแล้ว สิ่งที่หนังสือเล่มนี้ต้องการจะสื่อมากที่สุด คือ การใช้เวลาที่มีอยู่ในทุกๆวันอย่างคุ้มค่าที่สุด หรือแม้แต่สิ่งที่ผู้เขียนย้ำบ่อยๆในเรื่องว่า การได้รับกับการสูญเสียมันคือของคู่กัน เราใช้เวลา 1 วัน กับหนังสือเล่มนี้ ทุกอย่างผ่านไปไวมากตั้งแต่เริ่มหน้าแรก จนหน้าสุดท้ายที่เบรคเราดังเอี๊ยดดดเลย เพราะสรุปแล้ว คุณกะหล่ำ แมวที่เราคาดหวังในตอนต้นว่ามันต้องตายนะ...มะ..มะ...มันไม่ตายครับ! ฮ่าๆๆ เราไม่ได้ร้องไห้ (แต่แอบน้ำตาซึมกับบทวิเคราะห์ท้ายเล่ม)
เรื่องนี้ได้ให้ประสบการณ์การอ่านที่ดีมาก ขอใช้คำที่อาจจะดูโบราณไปนิดนึง คือ มัน "จรรโลงใจ" อ่ะ ไม่รู้จะหาคำไหนมาแทนแล้ว ข้อคิดที่เราได้รับอีกอย่างหนึ่งก็คือ ถ้าไม่ใช่แมวที่หายไป แต่ถ้าเป็นคนรักของเรา พ่อแม่ เพื่อน พี่น้อง ที่หายไปล่ะ ชีวิตเราจะเป็นยังไง แล้ว ณ วันนี้ เราได้ทำอะไรเพื่อพวกเขาหรือยัง มันเป็นสิ่งที่เราต้องกลับมานั่งคิดนะ อ่านจบปุ๊บนี่ถึงกับวิ่งไปกอดพ่อแม่เลยจริงๆ และไม่ใช่แค่ซึ้งอย่างเดียวแต่เล่มนี้แอบมีมุกตลกซ่อนอยู่ด้วย หลายมุกที่ทำให้เราหัวเราะออกมาได้เลยแหละ หรือ ใครเป็นสายคำคมกาละแมร์ละก็ เราขอท้าให้คุณไฮไลท์ quote ในเรื่องนี้ มั่นใจเลยว่า ต้องแดงเถือกเต็มหน้ากระดาษแน่นอน ดังนั้น ขอสรุปสั้นๆว่า เราประทับใจมาก ถ้ามีโอกาสก็อยากไปดูหนังเหมือนกัน งานนี้แหละ คงได้ร้องไห้จริงๆแน่ (ร้องไห้เพราะซาวด์ประกอบมันซึ้ง มีไหม แหะๆ)
แค่นี้ละกัน สำหรับเรื่องนี้ ต้องขอตัวไปอ่านเรื่องต่อไปก่อน เพราะลิสต์หนังสือจ่อคิวยาวมาก
peace out!!! ครับ
T.L.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in