ช่วงอายุ 19-20 น่าจะเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านจากเด็กมัธยมมาสู่เด็กมหาลัย

จริงๆเราเพิ่งเขียนหัวข้อ 'อดีตที่เรียกหา' ที่เกี่ยวกับช่วงเวลาในมหาวิทยาลัยของเราไปหมาดๆ

เนื่องจากมันมีเหตุให้เราได้กลับไปพูดถึงความทรงจำในช่วงเวลาเหล่านั้นอีกครั้ง

ช่วงเวลาเกือบปีก่อนเอนท์ เราตั้งใจจะเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งมากๆ จะเรียกว่าติ่งก็ไม่ผิด

จนสุดท้ายแพชชั่นอันแรงกล้าก็พาเราเข้ามาเรียนที่นี่ได้จริงๆ

ใครจะไปรู้ว่าการเริ่มต้นชีวิตในมหาวิทยาลัย ที่เป็นเหมือนบันไดอีกขั้นของชีวิตคนเราจะเป็นยังไง

เราคิดแค่ว่า เราอยากเข้า เราอยากเรียนที่นี่ ถ้าได้เรียนมันคงมีความสุข แค่นั้นแหละ

...

แต่ความจริงที่เราได้สัมผัสคือ โลกในมหาวิทยาลัยกว้างใหญ่กว่าโลกมัธยมนัก 

เพราะมันรวมเด็กๆจากทั่วทุกสารทิศ แตกต่างกันทั้งฐานะ สังคม ความคิด รวมถึงสติปัญญา(!) ฯลฯ

ยอมรับว่า cultural shock พอสมควร บวกกับความเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองและขี้กลัวในระดับนึง

หลายครั้งที่ไม่กล้าเข้าไปพูดคุยกับเพื่อนๆ ที่มองภายนอกช่างเหมือนแก๊งค์นางฟ้าหรือผู้เข้าประกวด The face thailand ที่แสนมีความมั่นใจและสวยงามอะไรเบอร์นั้น

หรือเพื่อนบางคนที่พูดได้หลากหลายภาษา สอบติดเข้ามาแบบคะแนนท็อปประเทศ 

จดเลคเชอร์เป็นตัวเขียนภาษาอังกฤษ (แต่อาจารย์พูดภาษาไทยนะ) O_o

เราได้เจอผู้คนที่มีความแตกต่างกับเรามากในหลายๆด้าน 

จนมันยิ่งทำให้เรารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองมากขึ้นไปอีกในแต่ละวัน

ใครบอกว่าคนเราไม่ได้คบกันที่ภายนอก จริงๆคนเราก็คบกันทั้งภายนอกและภายในนั่นแหละมั้ง 

ถ้ามันไม่มีอะไรคลิ๊กกันเลย ไม่ว่าจะไลฟ์สไตล์ ฐานะ สังคม ความคิด ก็คงมาอยู่ด้วยกันไม่ได้

...เพราะสุดท้ายเชื่อไหม ไม่ถึงปีหรอก 

เราทุกคนต่างจะถูกจัดกลุ่มให้ได้ไปอยู่กับคนที่อย่างน้อยๆ ต้องมีอะไรคลิ๊กกับเราสักหนึ่งอย่าง

สุดท้ายแล้วมันจะจัดกลุ่มของมันได้เอง ว่าใครเหมาะที่จะสนิทกับใครและไม่สนิทกับใคร

เราได้เจอเพื่อนสนิทในคณะ 2 คนที่เรารู้สึกสนิทใจและสบายใจที่จะอยู่ด้วย

แต่เพื่อนเราบ้านอยู่ไกลและต้องรีบกลับบ้าน จึงไม่ค่อยได้เข้าร่วมกิจกรรมของคณะ

เมื่อไม่มีเพื่อนที่สนิทเข้าร่วมกิจกรรม จึงพาลทำให้เราไม่อยากไปด้วย

ไม่ใช่ไม่เคยลองไปนะ แต่เคยลองไปคนเดียวหลายครั้ง 

เจอเพื่อนที่พอรู้จักแต่ไม่สนิท พอนั่งด้วยได้ พอพูดคุยกันได้นิดๆหน่อยๆ

แต่ความรู้สึกข้างในมันโหวงเหวง รู้สึกอึดอัดไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไรนัก(ดราม่า)

พอเริ่มไม่ไปทำกิจกรรมคณะ มันเลยทำให้เราไม่ค่อยรู้จักเพื่อนในคณะเท่าไร 

รู้จักแค่ช่วงแรกๆอยู่ไม่กี่คน หลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกแปลกแยกจากคนอื่นมากขึ้นทุกที

ช่วงชีวิตตอนนั้น อยู่คนเดียวซะส่วนใหญ่ ซอกหลืบตามห้องสมุดคือที่โปรด การเดินไปไหนมาไหนคนเดียวคือเรื่องปกติ การกินข้าวคนเดียวก็เช่นกัน มันแย่ขนาดที่ว่า แทบจะทุกพักกลางวันที่เราต้องคอยโทรหาเพื่อนเก่าที่อยู่อีกคณะเพื่อไปกินข้าวด้วยกัน

ที่ไหนที่มีคนเยอะๆ จะไม่มีเราอยู่ และที่ไหนที่ไม่ค่อยมีคน เราจะไปอยู่ที่นั่น

(ยังนั่งคิดอยู่เลยว่าโดดเดี่ยวอะไรเบอร์แรงขนาดนั้น)

.

.

เมื่อเข้าเทอม 2 เพื่อนเราทั้งคู่ตัดสินใจจะซิ่ว
และสุดท้ายทั้งคู่ก็ได้แยกย้ายไปเรียนคณะอื่นและมหาลัยอื่นอย่างที่หวังไว้
เราไม่ได้โกรธเพื่อนหรืออะไรเลย กลับยินดีด้วยซ้ำ ที่เพื่อนจะได้ไปเรียนในสิ่งที่อยากเรียนจริงๆ
เราเองก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของเราไป ด้วยการหาเพื่อนกลุ่มใหม่
ในขณะที่หลายคนมีเพื่อนเป็นกลุ่มแก๊งค์กันแทบจะเรียบร้อยแล้ว
...
ทุกคนถูกจัดกลุ่มกันหมดแล้ว
ทิ้งเราไว้หนึ่งคน ที่คนบนฟ้าอาจจะยังสับสนว่าจะจัดกลุ่มมันยังไงดี

?

จริงที่ว่า.... 

'เด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจและรู้สึกว่าตัวเองก็โตเกินไปที่จะมานั่งเศร้า' 

หลายครั้งที่พยายามปลอบตัวเองว่า มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น มันไม่ได้แย่

โตแล้ว อยู่มหาลัยแล้ว จะมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งแค่เพราะต้องใช้ชีวิตคนเดียวบ่อยๆได้ไง

ซึ่งเอาจริงตอนนั้นเราก็ไม่มีฟีลร้องไห้ขี้มูกโป่งนะ มันแค่เป็นความทรงจำที่เราคงไม่มีวันลืม

ไม่ว่ามันจะผ่านมานานแค่ไหนก็ตาม 

.

.

.

กลับมานั่งนึกตอนนี้ว่า เราผ่านช่วงเวลาที่แสนโดดเดี่ยวในตอนนั้นมาได้ยังไงนะ?

คิดไปคิดมาแล้ว คำตอบก็น่าจะเป็น แม้เราจะโดดเดี่ยวในอีกสังคมหรือในโลกอีกใบหนึ่ง

อาจจะไม่ต้องเคียงข้างก็ได้ แค่หันไปมองแล้วเห็นว่าเค้ายังอยู่ตรงนั้น

ไม่ต้องซัพพอร์ตเรา แค่รู้ว่าต่อให้เราจะเป็นยังไง ทำอะไร เค้าก็ยังจะยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม

นึกแล้วต้องขอบคุณครอบครัว ไม่ว่าจะเหงายังไง กลับบ้านมาก็ยังมีข้าวให้กิน มีเตียงให้นอนล่ะวะ 55 

ขอบคุณเพื่อนเก่าๆ คงไม่ต้องเอ่ยนามแต่รู้กัน 

ที่ทำให้ช่วงเวลาอันแสนโดดเดี่ยวไม่ได้โดดเดี่ยวไปซะทีเดียว

ขอบคุณโลกบางใบ ที่เอื้อเฟื้อพื้นที่ในช่วงเวลาหนึ่งให้เราได้สลัดความโดดเดี่ยวทิ้งออกไปบ้าง

.

.

.

.

สุดท้ายคนบนฟ้าก็หากลุ่มลงให้เราจนได้ แม้เราจะไม่ได้สนิทกันมากนัก

แต่อย่างน้อยๆ เพื่อนกลุ่มใหม่นี้ก็ทำให้เราผ่านพ้นช่วงเวลาในมหาลัยไปได้ด้วยดี 

มันจริงที่ว่า คนเราไม่สามารถเลือกชีวิตแบบที่ต้องการได้ 100% 

บางครั้งเราต้องยอมที่จะไม่ได้ดั่งใจบ้าง

เพื่ออะไรน่ะหรอ?

...

คำตอบง่ายๆ เท่ๆ คูลๆ ของเราก็คงมีแค่

(นั่น ยังจะตลกอีก)

...

..

.