ผมเป็นคนขี้หลงขี้ลืม ผมเป็นคนลืมง่าย
ผมลืมในหลายๆเรื่อง แม้กระทั่งจะลืมใครสักคนผมยังใช้เวลาลืมไม่ถึงหนึ่งเดือนเลย
เธอบอกลาผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย เหมือนคนไม่มีความรู้สึก
ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องสี่เหลี่ยมของผม ผมบอกกับเธอว่า
"วันนี้ผมเสียใจมาก แต่อีกไม่นานผมคงลืมเรื่องทุกอย่างระหว่างเรา ผมหวังว่าคุณจะกลับมาทันในวันที่ผมยังรู้สึกนะ"
เธอหยุดฟังครู่หนึ่งก่อนจะเดินจากไป
ตอนนี้ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่มีเธออยู่ในชีวิต ไม่มีเธออยู่ในความทรงจำ
00:00 น.
"ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะ"
ข้อความของเธอแสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ของผม
"ผมนอนดึกเป็นนิสัยอยู่แล้ว มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงทักมาล่ะ? "
ผมถามกลับไป
"คิดถึง"
เธอตอบกลับมาด้วยประโยคสั้นๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงยิ้มจนปากฉีก แต่ตอนนี้ผมอ่านข้อความนี้ด้วยสีหน้าและความรู้สึกที่เรียบเฉย
"แต่ผมไม่คิดถึง ผมลืมหมดแล้ว"
ผมตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมาและอาจจะดูเหมือนคนไร้มารยาทด้วยซ้ำ
หลังจากจบประโยคนั้นผมก็บล็อคทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
ลาก่อนนะครับ ความทรงจำที่เลือนลางของผม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in