31 กรกฎาคม 2564

          วันสุดท้ายของการฝึกงานก็เดินมาถึง จะว่าพิเศษก็ไม่ใช่เสียทีเดียวเพราะแม้จะเป็นวันสุดท้ายของการทำงานแต่สิ่งต่าง ๆ ก็ดำเนินไปตามรูปแบบเดิมเฉกเช่นทุกวัน ไม่มีอะไรใหม่ ทุกอย่างราบเรียบเหมือนอย่างวันเก่าที่เคยผ่านมาแต่สิ่งที่แตกต่างคงจะเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เมื่อสิ่งใดกำลังจะจบลงความรู้สึกใจหายก็ย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา เมื่อย้อนกลับไปนึกถึงบรรยากาศและเรื่องราวที่ผ่านมาความรู้สึกใจหายก็ตีขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งบรรยากาศการนั่งรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงานกับเพื่อน บรรยากาศการพักเที่ยงรวมถึงการนั่งคุยเล่นกันนั้นชวนให้คิดถึงไม่น้อยเพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันตัวเป็น ๆ อีกเมื่อไหร่น่ะสิ

          .

          .

          .

          หลังจากส่งงานที่ได้รับมอบหมายอย่าง Directory artHUB ของ bacc และฉันคิดไปเองว่างานชิ้นนี้คงเป็นงานชิ้นสุดท้ายแต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิดและผิดคาดไปหมดเพราะฉันได้รับมอบหมายงานชิ้นใหม่ในช่วงบ่ายสองเกือบบ่ายสามของวัน เกิดอาการงงเล็กน้อยที่ได้งานชิ้นใหม่มาในตอนที่ใกล้จะหมดวันแล้วแต่ก็ไม่ได้อะไรมากจึงลงมือทำงานต่อไป ซึ่งงานชิ้นล่าสุดนี้คือ การออกแบบโปสเตอร์สินค้าของ bacc shop เหมือนอย่างเดิม แต่ที่แตกต่างคือสินค้าที่ต้องออกแบบเป็นเซ็ตสูจิบัตรของ 4 นิทรรศการ จาก 4 ศิลปินแห่งชาติ ฉันใช้เวลาทำอยู่หลายวันงานชิ้นนี้ก็เสร็จสิ้นลง แอบยากอยู่เหมือนกันเพราะการออกแบบอะไรสักอย่างนั้นไม่ง่ายเลยเมื่อได้ลงมือทำเองจริง ๆ จัง ๆ ภาพงานที่คนอื่นเห็นและอาจเลื่อนดูเพียงไม่กี่วินั้นเบื้องหลังคนที่ทำนั้นอาจใช้เวลาในการทำเป็นหลายชั่วโมงหรือไม่ก็หลายวันเลยทีเดียว เวลาเดินผ่านหรือเห็นภาพงานกราฟิกอะไรต่าง ๆ ในช่วงนี้สิ่งที่ติดมาเป็นนิสัยเล็ก ๆ คงจะเป็นการมองรายละเอียดของภาพเพื่อที่จะนำมาพัฒนาและปรับปรุงเมื่อเทียบกับผลงานของตัวเองต่อไป

1 สิงหาคม 2564

          จากที่คิดว่าจะได้หยุดพักผ่อนร่างกายและจิตใจที่ค่อนข้างสาหัสให้ช่วงปิดเทอมอันแสนสั้นที่มีอยู่เพียงแปดวันได้บรรเทาแต่ฝันก็พังทลายและสลายลงไปทันตา เพราะแม้จะเป็นวันที่การฝึกงานจบลงแล้วแต่ฉันก็ยังได้รับงานชิ้นใหม่มาทำอีกชิ้นอยู่ดี ซึ่งงานชิ้นนี้เป็นงานวาดภาพประกอบให้กำลังใจผู้ป่วยโควิดเพื่อใช้สำหรับติดที่ศูนย์พักผู้ป่วยโควิด แม้ฉันจะรู้สึกเหนื่อยอยู่ไม่น้อยที่เวลาในช่วงปิดเทอมที่เหลืออยู่จะไม่ได้พักผ่อนตามที่ใจคิดแล้วแต่เพื่อเป็นอีกหนึ่งกำลังใจเล็ก ๆ ให้ผู้ป่วยได้รับในช่วงเวลาอันยากลำบากนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่แย่อะไรนักหากสิ่งที่ทำไม่เหนือบ่ากว่าแรง

          .

          .

          .

          จุดสิ้นสุด

          และแล้วการฝึกงานก็สิ้นสุดลงและจบจริง ๆ เสียทีในตอนที่ฉันส่งงานวาดภาพประกอบเพื่อให้กำลังใจผู้ป่วยโควิดไปให้พี่ไนซ์ตอนก่อนเปิดเทอมเพียงหนึ่งวัน เรียกได้ว่าเป็นการฝึกงานที่ลากยาวจนฉันนั้นไม่ได้หยุดพักหายใจเลยทีเดียว ถึงแม้จะไม่ได้หยุดพักให้หายเหนื่อยแต่ตลอดการฝึกงานที่ผ่านมาฉันก็ได้เรียนรู้และปรับตัวกับความเปลี่ยนแปลงรวมถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง ทั้งสิ่งที่เคยและไม่เคยทำให้พัฒนาไปอีกก้าวแม้ว่าก้าวนั้นอาจจะเป็นเพียงก้าวเล็ก ๆ ของการเติบโตนี้ก็ตาม หากให้ขอบคุณสิ่งแรกที่อยากขอบคุณก็คงเป็นตัวเองที่ยอมออกจากกรอบความกลัวเพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากลองทำอย่างเช่นการฝึกงานในตำแหน่งกราฟิก อย่างที่สองคงจะเป็นพี่ไนซ์ หัวหน้างานของฉันที่คอยสอนงานฉันตลอดการฝึกงานนี้ อย่างที่สามที่ขาดไม่ได้เลยคือเพื่อน ๆ ที่คอยให้กำลังใจในยามที่ท้อแท้หรือเมื่อฉันต้องทำอะไรที่ขัดกับความรู้สึกของตัวเองก็จะมีบุคคลเหล่านั้นคอยสร้างเสียงหัวเราะและส่งกำลังใจให้กันตลอด และสุดท้ายขอบคุณอาจารย์นิเทศก์ของฉันอย่างครูนุชที่แม้บางอย่างที่ฉันอาจจะไม่เข้าใจในระบบการทำงานคุณครูก็พูดให้ความรู้ตรงนั้นจนทำให้ฉันได้มุมมองความคิดใหม่ ๆ นั่นเอง 

          การฝึกงานครั้งนี้ถึงแม้จะสิ้นสุดลงไปแล้วหากแต่ในความทรงจำนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาอันแสนมีค่านี้จะยังอยู่กับฉันตลอดไป...