: เดี๋ยวๆมึงล้อกูเล่นปะเนี่ยอเมริกับเกาหลีมันไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันเลยนะ
: เออ ออกมารับกูด้วย อย่าพูดมาก

 
            จบประโยคนั้นของแดฮวี จินยองก็รีบวิ่งออกจากโต๊ะและไม่สนใจของที่วางอยู่ตามพื้นเลยสักนิด ไม่รู้ว่าคำพูดนั้นของอีกฝ่ายจะจริงไหมแต่จินยองก็รีบลุกออกไปเพื่อความแน่ใจสักที..แต่ทว่าเขาเปิดประตูออกไปก็ไม่มีใครยืนอยู่รั่วประตูข้างนอกเลย..

 
: มึงนี่มันโกหกไม่เลิก ไอสัส

           ยังไม่ทันที่เขาจะเดินเข้าบ้านไป ก็มีรถสี่ประตูสีดำขับมาจอดหน้าบ้านพร้อมกับประตูที่เปิดออก..
 
" ยัง ยังยืนนิ่งอยู่อีก ของกูเยอะมาๆ "

            จินยองที่ยังยืนงงอยู่ ไม่ได้พูดอะไรออกไปมากสติเขากลับมาหลังจากที่อีกฝ่ายทักขึ้น
 
" ตกใจจนเดินชนประตูเลยหรอ มองทางหน่อย "

                จินยองไม่ทันได้สังเกตว่าข้างหน้าเขาเปิดประตูไว้นิดนึงโดยที่ของในมือเยอะแยะขนาดนี้แต่สติเขาก็เลือนรางเหลือเกิน..
 
" จะเงียบอีกนานมั้ยครับ "

          อีกฝ่ายทักขึ้นหลังจากยกของในมือไม่ว่าจะกระเป๋า ของกินและอุปกรณ์ฉลองคริสต์มาสก่อนจะหมดวันก็เหลืออีก2ชั่วโมงเองแต่ก็ไม่เห็นจะยากอะไรเลยสองชั่วโมงต่อจากนี้ก็ฉลองได้ถ้าใจอยากทำ..

 
" อ่ะ ก็ตกใจนี่หว่า "

 
" ตกใจอะไร จริงๆตั้งใจมาเซอร์ไพช์แหละ แต่ไม่คิดว่าจะนานไง "

           
         จินยองมองของที่อยู่บนพื้นสลับกับมองหน้าอีกฝ่ายจนลืมตัว..

 
" มองหน้ากูนานไปละ หิวจนตาลายหรอ "

" เออหิว "

           จบประโยคที่แฝงไปด้วยความหมายมากมายของจินยอง เขาเผลอหลุดยิ้มออกมาหลายครั้งไม่รู้เพราะดีใจหรือตกใจความรู้สึกอันไหนจะมากกว่ากันนั้น..

 
" หิวไร ไปดูดิกูเตรียมของกินมาเตรียมเลยปกติตอนมอสี่กูยังมาฉลองกับมึงที่บ้านอยู่เลย วันนี้ทำไมเงียบจังวะ "

 
" ก็บอกไปแล้วไงในไลน์ "

 
" ก็รู้แล้ว แค่บ่น "
   

" เอ่อ.. "

   จินยองเงียบไปพักนึงก่อนจะเอ่ยปากพูดประโยคนึงที่อยู่ในใจขึ้นแต่ก็ยังไม่สามารถพูดออกไปได้ตรงๆอาจจะเพราะเขายังสับสนอยู่
 

" อะไร "

 
" กูคิดถึงมึงนะแดฮวี "

 
" เออรู้แล้ว ก็เลยมาหานี่ไง "

 
" เพราะกูคิดถึง มึงเลยมาหา แค่นั้นหรอ "

         จินยองหันมองหน้าร่างเล็กที่กำลังนั่งดูของที่เตรียมมาจากอเมริกาเพื่อมาหาเขาโดยตรงพร้อมกับความสงสัยในใจเต็มไปหมด..

" เผื่อมึงไม่รู้  วันนั้นที่กูเรียกมึงอ่ะ "

              แดฮวีหันมาตามเสียงนั้นก่อนจะหยุดนิ่งฟังอีกคนอย่างตั้งใจ

" กูพยายามเรียกมึงแล้วแต่มึงไม่ได้ยิน "

" ละมึงเรียกกูทำไม "

" ก็แค่..จะบอกว่า กูชอบมึงนะ แต่ก็ไม่ทัน "

" แล้วทำไมไม่เดินตามมาว่ะ ละพึ่งมาบอกวันรับวุฒิอ่ะละคือไม่ค่อยมีเวลาได้คุยเลย ต่างคนก็ต่างอยู่กับครอบครัว  "

" ก็คิดไม่ทันอ่ะตอนนั้น "

              ทั้งคู่แค่นหัวเราะออกมาด้วยกัน ก่อนจะพากันจัดเตรียมอาหารไปบนโต๊ะ อาจจะเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดก็ว่าได้ นาฬิกาแสดงเวลาห้าทุ่มตรงแล้วแต่ทว่าเขาก็ยังใช้เวลาร่วมกันอยู่บนโต๊ะอาหารนั้น ..

"  แต่ก็ยังดีอ่ะเนอะ ที่บอกกัน "

   แพจินยอง '

                  หากย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ผมเองก็ไม่ค่อยใส่ใจหรือสนใจกับเทศกาลแบบนี้สักเท่าไหร่ วันๆก็อยู่แต่บ้าน อีกอย่างนะ มันไม่ได้มีความหมายอะไรขนาดนั้นจริงๆ ถ้าที่บ้านไม่ชวนผมก็นอนของผมอยู่บนเตียง ... แต่ปีนี้มันคงจะพิเศษกว่าปีอื่นๆ ถึงจะไม่ได้ร่วมกลับครอบครัว อย่างน้อยก็ได้ร่วมกับคนที่พิเศษคนหนึ่งเหมือนกัน นี่ผมยังคิดว่าผมฝันไปอยู่เลย แต่พอลองหยิกตัวเองแล้ว ความเจ็บแล่นเข้าสู่เส้นประสาทในหัวใจ ผมก็รู้แล้วแหละว่านั้น ไม่ใช่ความฝัน .. 

Santa tell me if you’re really there

Don’t make me fall in love again

If he won’t be here next year

Santa tell me if he really cares

Cause I can’t give it all away if he won’t be here next year

“ สุขสันต์วันคริสต์มาส “  

     เสียงอวยพรดังขึ้น หลังจากที่อีกไม่ถึงชั่วโมงจะหมดวันแล้ว คนตัวเล็กที่นั่งอีกฝั่งโต๊ะอาหารพูดขึ้นเพราะพึ่งนึกได้ว่าต้องรีบพูดก่อนจะหมดวันก่อน ..

" จะหมดวันแล้ว "

" ช้าดีกว่าไม่พูดปะ "

" ครับ "  จินยองตอบห้วนไปแต่ทว่าเขายังไมไ่ด้จบแค่ประโยคนั้นทันทีซะหน่อย " สุขสันต์วันคริสตฺ์มาสเหมือนกันนะ "

       บทสนทนาผลักเปลี่ยนไปตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันมานาน จินยองได้แต่มองและพยักหน้าหงึกๆให้อีกคน และก็คงสงสัยว่าในคืนนี้ จากการที่นั่งคุยกันแบบนี้แล้ว จะทำอะไรกันต่อหรือเปล่า..

      

" จะหมดวันละทำไรต่อดี "

" ปะนอน "

" กวนตีน "

" เอ้าก็นอนอ่ะ นอนเฉยๆ ง่วง "

" เออกูมีอะไรจะบอกมึงด้วย "

" มาครับ พร้อมก่อนจะหมดวัน รีบๆ "

" อืม... " คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักก่อนจะมองอีกคน พร้อมพูดประโยคที่อาจจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในคืนนี้ของจินยองเลยก็ว่าได้

" กูคิดถึงมึงเหมือนกันนะ อาจจะเป็นคำที่ไม่เคยบอก แต่มึงก็รับรู้ด้วย ไม่งั้นกูไม่บินกลับมาหามึงหรอก เปลืองค่าเครื่อง "

       

               แม้ว่าจะเตรียมใจไว้บ้าง จินยองก็ยังตกใจกับประโยคเมื่อสักครู่นี้อยู่ดี เพราะเขาก็คงไม่คาดคิดว่าจะได้ยินประโยคนั้นที่นี้ และเป็นคืนที่เขาได้ฉลองอยู่ร่วมกัน..

" เราคุยกันมากี่เดือนแล้วนะ "

" ก็คุยกันมาตลอดไม่ใช่หรอตั้งแต่รู้จักกัน "

" กูหมายถึง ตั้งแต่ที่รู้สึกกันมากกว่าเพื่อนดิ "

" ก็ปีกว่า "

.
.
.
.
end

hashtag : #jinhwistorydreamcometrue