แพจินยอง ก้มดูหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงรูปถ่ายของวันจบการศึกษา เขาเลื่อนมันไปเรื่อยๆ และมันเป็นภาพที่หาไม่ได้จากที่ไหนแล้ว เด็กหนุ่มในชุดสีขาวตัดดำนั้นที่ไม่ได้ยิ้มให้กล้องเหมือนคนอื่นๆ เพราะในใจคงมีหลายเหตุผลที่ไม่ได้แสดงออกไป..

      TODAY

         ผมที่ไม่ได้เซ็ทดี กับชุดนอนบางๆกางเกงขายาวลายสก็อต เขาคนนั้นเดินลงบันไดลงมาและนั้นคือใครไปไม่ได้นอกจากแพจินยอง วันหยุดแสนสบายแบบนี้ที่ตื่นมาพบกับความโหดร้ายที่ว่า ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย และซ้ำแล้วอาหารในตู้เย็นยังไม่มีอะไรเลย เหลือไว้แค่ซองบะหมี่ในตู้กับข้าวเท่านั้น

: สบายดีปะอยู่ที่นั่นหนาวไหม ที่นี่หนาวมาก
: ไม่มีไรกินเลยมึง 
: เอ้ามั้ยวะ
: ไม่มีใครอยู่บ้านเลย เนี่ยกู คิดถึงมึงอีกแล้วแดฮวี

          เขาต้องทำใจหยิบบะหมี่ขึ้นมาต้มกินประทังความหิวไป ก่อนจะหยิบโฟนในมือที่แสดงข้อความของอีกคนขึ้นมาตอบ ..

12.00 PM

    ตัวเลขบนนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่บนผนังแสดงเวลาเที่ยงตรง แพจินยองถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย เวลาก็ผ่านไปครึ่งวันแล้ว..

เบื่อชะมัด!

         ตามจริงเวลานี้มันควรเป็นเวลานอนของเขานั้นแหละ แต่ทว่า เขาก็ถูกปลุกจากความหิวถึงไม่เต็มใจจะตื่นเท่าไหร่แต่เพราะเขาเก็บความหิวมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว...

: คิดถึงจริงหรอ
: ละกูจะโกหกมึง ให้มันได้อะไรวะ แดฮวี
: แล้วตอนเขาถ่ายรูปกันไม่มาถ่ายด้วยกันอ่ะ
: นี่หรอคนที่บอกว่าแอบชอบกัน ป็อดชิบหาย
: รีบกลับมาหาดิ รอบนี้ไม่ป็อดแน่นอน

             นานแล้วที่แพจินยองไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ เขายิ้มไปแล้วหลายครั้ง ..

  แพจินยอง '

           ผมไม่มีเพื่อนเลยในห้องตอนเข้ามาเรียน ในเซคนั้นเต็มไปด้วยนักศึกษามากมายหลายตา วันแรกของการเปิดเทอมของเด็กปี1 ผมไม่รู้จักใคร ผมไม่มีเพื่อน ผมเข้าหาคนไม่เก่ง ผมคุยไม่เก่ง ผมไม่เก่งอะไรเลยนอกจากอยู่เฉยๆ แต่ก็มีแค่แดฮวีเท่านั้น ที่เข้ามาทักผมคนแรก เขามองผมจากข้างหน้าชั้นเรียน เขาบอกว่าเขาอยากรู้จักผมมากขึ้น ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดีมากในเวลานั้น..

เราเป็นเพื่อนกันมาตลอด4ปีแล้วตอนนี้ และก็คุยกันมาตลอด..

วันจบการศึกษาที่ผ่านไปเมื่อปีที่แล้ว ผมได้บอกบางอย่างกับเขา และมันคงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย..

ผมมันป็อด ตลกดี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยจะบอกความในใจออกไป มาบอกเอาวันสุดท้ายของการเรียน..

' จริงหรอ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ '

' ... '

' กูจะไปเรียนต่ออังกฤษแล้วนะ งี้ไม่คิดถึงกูแย่เหรอ '

        หัวใจผมพอได้ยินคำนั้น เหมือนมันหยุดเต้นไปชั่วขณะ แต่ต่อไปผมก็ทำได้แค่มองเขาจากที่ไกลๆตรงนี้..

: เออมึงวันนี้มึงทำไรปะ

: ทำไม

: ถามเฉยๆไม่ได้ไงแพจินยอง

: ได้ๆ ก็นอนอยู่บ้านเฉยๆ

: วันนี้คริสต์มาสไปฉลองที่ไหนปะ

: ไม่ดิ

: หว่า สงสารอ่ะ เหงาแย่

: มึงเหอะ ไม่ไปไหนหรอ ที่อังกฤษเป็นไง

: ก็ดีอ่ะ ฉลองเทศกาลกันเยอะมาก กูก็นอนอยู่ห้องเหมือนกันไม่มีที่ไป

: ด่าแต่กู ว้ายๆ

: สัส เออว่าแต่..คืนนี้คอลหาได้ป่าว

: คอลหากู ?

: เออไง ก็คุยกับมึงอยู่เนี่ย

: แปลกอ่ะ ต้องเป็นกูที่ชวน มึงชวนกูก่อนเลย กูเขิน

: ทำเก่งเหอะ พอคุยกับกูไปก็เงียบอ้ำๆอึ้งๆ

: รอบนี้ไม่อึ้งแล้ว สัญญา

: เออกูจะรอดู

       สังเกตจากการคุยก็รู้แล้วว่าแพจินยองคิดถึงอีกฝ่ายแค่ไหนประโยคที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนอยู่เต็มไปหมด

     ท้องฟ้าวันนี้ช่างมืดครึ้มเป็นพิเศษ อาจจะเพราะลมหนาวเย็นๆบวกกับเวลาที่เริ่มค่ำแล้ว เป็นอีกครั้งที่แพจินยองต้องเก็บความคิดถึงใครบางคนไว้ บางก็อดคิดว่าเขาทนมันมาได้ขนาดยังไงนะ....

      เขาผ่านเวลาอันเลวร้าย หัวใจที่เจ็บปวด หัวใจที่เก็บความรู้สึกไว้ข้างใน..จนตอนนี้เริ่มชินชาอยู่ในหัวใจแล้ว

            วันหยุดแสนสบายแบบนี้ และเป็นวันคริสต์มาสอีก ทุกคนในบ้านแพจินยองไม่มีใครอยู่เลย อาจจะเพราะต้องรีบไปฉลองกันบวกกับไม่กวนเวลานอนของเขาเลยไม่ได้ปลุก แต่ทว่า มันก็ช่างเป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายของแพจินยองก็ว่าได้..

            เขายกร่างตัวเองเดินมานั่งหน้าคอมพร้อมเปิดอีเมลล์ และก็เบิกตากว้างเมื่อความสุขบังเกิดขึ้นตรงหน้า หัวหน้าบริษัทที่เขาไปสมัครเมื่อไม่นานมานี้ ได้ส่งจดหมายให้เข้าทำงานในตำแหน่งการขายซึ่งเป็นตำแหน่งที่ไมไ่ด้เลิศหรูอะไร แต่ก็ดีมากแล้วกับนักศึกษาจบใหม่แบบเขา..

              ร่างหนาหันนไปมองนาฬิกาของตัวเองที่แสดงว่าหนึ่งทุ่มสิบห้านาที ก็ไม่มีวี่แววว่าไลน์ของเขาจะแสดงการแจ้งเตือนของใครบางคนขึ้นสักที ..

               ถึงแม้จะถอนหายใจอยู่หลายครั้งบวกกับจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์สลับกับหน้าจอคอมที่แสดงจดหมายแสดงความยินดีกับต้อนรับที่บริษัทส่งมาให้เขา..

20.00 PM

       นาฬิกาแสดงเวลาสองทุ่มตรง จินยองทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมชูโทรศัพท์ในระดับสายตาขึ้นมาดู แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครทักมาสักที จะทักไปก็กลัวเสียฟอร์ม..

" หิวแล้วเนี่ย เมื่อไหร่ " เขาบ่นพึมพำคนเดียว แต่ก็ดันตัวเองให้ลุกจากเตียงนอน ที่กำลังจะดูดเขาให้นอนลงและอีกสักพักได้หลับแน่ๆ เขาเดินลงมาตรงครัวแล้วก็ตรงถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ สายตาเขามองไปที่บะหมี่ซองสุดท้ายของวันนี้ อย่างน้อยก็ประทังความหิวไปได้แล้วเนอะ..

: มึงๆ อีกแปบนะ กูทำงานส่งลูกค้าแปบ รอได้ไหม 

       เสียงไลน์ดังขึ้น จนเรียกความสนใจให้อีกฝ่ายเป็นอย่างดี เขารีบวิ่งมาดูทันทีในปากที่คาบซองซอสของบะหมี่อยู่ แต่อะไรตอนนี้ก็ไม่สำคัญเท่ากับข้อความของใครบางคนสักนิด..แต่ยังไงแล้วความหิวก็ยังคงเกิดขึ้นเรื่อยๆจนละเลยไม่ได้เหมือนกัน

: พี่จินอยู่บ้านมั้ยลูก 
: ครับ
: วันนี้แม่ไม่กลับบ้านนะ
: สวีทกันอยู่ละสิ
: พี่จิน แซวแม่อีกแล้วนะ
: ครับๆไม่แซวแล้ว
: เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ดูแลตัวเองด้วย

เฮ้อ..ขนาดแม่ยังไปฉลองคริสต์มาสเลย มีแต่เขาใช่มั้ยที่ติดแหงกอยู่ที่บ้าน จินยองคิด

     21.00 PM

นาฬิหาแสดงเวลาสามทุ่ม จินยองกินบะหมี่ที่ต้มจนหมดชามแล้ว แต่ทว่า ใครบางคนที่เขากำลังรอนั้น ยังไม่มีวี่แววจะส่งข้อความเข้ามาสักที

: มึงๆยังอยู่บ้านเดิมมั้ย
: คอลมาดิ
: ไม่ๆกูถามก่อน ตอนนี้ยุ่งๆอยู่ กลัวมึงหลับก่อนเลยหาเรื่องคุย
: ดูลำบากอ่ะ
: ตอบดิ้ กูหนาว
: นี่อยู่ข้างนอกหรอ 
: เออ หิว รีบตอบ
: อยู่ๆ ที่มึงเคยมาทำงานอ่ะแหละ แม่บอกคิดถึงมึงด้วย 
: ฝากบอกหน่อยคิดถึงเหมือนกัน
: แม่ไม่อยู่55555555555555
: เอ้าแม่ไปไหน
: ฉลองแหละ
: อ๋อ เหงาแย่
: มึงกลับมาสักทีดิ มาอยู่กับกูคืนนี้
: แหม ต่อหน้ากล้าพูดแบบนี้ปะ
: ถ้ามาให้เห็นหน้าอ่ะ กล้าแน่นอน
: จริงนะ
: เออ กูไม่โกหกหรอก 

: อ่านแล้วก็ตอบสิครับ

             22.30 PM

           บทสนทนาเงียบไปตั้งแต่ประโยคนั้นของจินยอง จนเวลาล่วงเลยไปถึงสี่ทุ่มสามสิบนาที แพจินยองที่ยังนั่งอยู่บนโต๊ะที่มีชามบะหมี่ที่เขาพึ่งกินเสร็จไป เขาเพียงแค่รอข้อความจากใครบางคนในโทรศัพท์ที่แสดงชื่ออยู่นั้นอย่างใจเย็น..

: ขอโทษๆ กูพึ่งถึงนั่งรถเผลอหลับ
: เดี๋ยวๆมึง ไปไหน
: ไปหามึงไง

//

ยังไม่จบ

TBC..

hashtag : #jinhwistorydreamcometrue