"หืม? เจ้ารู้จักชื่อข้าด้วยงั้นเหรอ? เริ่มจะน่าสนใจขึ้นมาซะแล้วสิ"

พอมาเจอตัวจริงก็รู้สึกเลยว่าเขาช่างเป็นบุตรของดยุกที่ไม่ค่อยจะทำตัวเหมือนเป็นคนใหญ่คนโตเท่าไหร่เลย ภาพลักษณ์ภายนอกดูลึกลับไม่น่าเข้าใกล้อยู่หรอก แต่พอสนทนาด้วยแล้วยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นคนน่าสงสัย ไม่น่าไว้ใจสุดๆ ผมควรล้มเลิกความพยายามแล้วเปลี่ยนเป็นหลีกเลี่ยงเขาแทนจะดีไหมนะ? ว่าแต่เราต้องเจอกันที่ร้านหนังสือไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?

"ข้าแค่เคยได้ยินชื่อมาบ้างเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่ได้แน่ใจว่าใช่หรอก" ความรู้สึกเหมือนเจออันตรายแบบนี้...ผมว่าผมรีบตัดบทเขาแล้วไปหามื้อเที่ยงทานน่าจะดีกว่า

"ไปกันเถอะ เอซ"

"ครับ"

"เดี๋ยวสิ เจ้าจะรีบไปไหนน่ะ...ริออส ฟาไรล์ ใช่ไหม?"

ผมชะงักไป เขารู้ชื่อผมได้ยังไงกัน เดิมทีตั้งใจว่าจะเดินหนีทำเป็นไม่สนใจ แต่หากถูกรู้ชื่อแล้วเขาก็คงรู้ว่าผมมีศักดิ์ต่ำกว่า ยิ่งผมเองก็รู้ชื่อเขาเหมือนกันย่อมต้องรู้ว่าเขาเป็นบุตรของดยุกแน่นอน ถ้าผมทำเรื่องเสียมารยาทอย่างการเดินหนีไป มันก็เหมือนเป็นการท้าทายอำนาจของตระกูลใหญ่ได้เช่นกัน

ผมหันกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ ความจริงแล้วการหนีก็ไม่ใช่เรื่องที่กล้าหาญสักเท่าไหร่ ถ้าหนีตายก็ว่าไปอย่าง แต่เขาไม่ได้จะฆ่าผมสักหน่อย แค่ยอมคุยด้วยสักหน่อยก็พอสินะ?

"ท่านรู้ชื่อของข้าได้ยังไง" ผมถามพยายามเก็บอาการทั้งหมดที่มันอาจจะทำให้อีกฝ่ายอ่านความรู้สึกตัวเองออก

"ข้าก็แค่เคยได้ยินชื่อเจ้าบ้างบ้างเหมือนๆกันนั่นแหละ อย่าโมโหนักสิ ข้าดูไม่น่าเชื่อถือตรงไหนกัน?"

"ทุกตรงนั่นแหละ..."

"แหมพูดจาทำร้ายจิตใจกันจังนะ แต่ตรงไปตรงมาดี ข้าชอบนะ"

"โกหกชัดๆ"

"ทำไมถึงไม่เชื่อข้าเลยล่ะนี่ ถึงจะเป็นข้าก็เสียใจนะ"

ไคลด์ยิ้มอ่อนๆ คิ้วขมวดนิดหน่อย ท่าทางแบบนั้นดูยังไงก็เสียใจไม่จริง ทำยังไงเขาถึงจะยอมปล่อยผมไปนะ

"ขออภัย แต่ว่าข้ามีธุระ ไม่อาจพูดคุยกับท่านนานๆได้" ผมพยายามผละตัวออกมา

"เจ้าขอโทษดูไม่จริงใจเลย ริออส ฟาไรล์"

ผมอยากจะพูดว่า ใครกันแน่ที่ดูไม่จริงใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป ความตรงไปตรงมากับขวานผ่าซากไม่รู้จักกาลเทศะบางทีก็ห่างกันเพียงเส้นผมคั่น ถึงจะพูดใส่อีกฝ่ายไปเยอะแล้วก็เถอะนะ แต่ผมไม่รู้ว่าลิมิตของอีกฝ่ายอยู่ตรงไหน ฉะนั้นพอแค่นี้ก่อนจะดีกว่า ถ้าเขาโมโหจริงๆ แม้ตระกูลจะปกป้องผมได้ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะโดนแอบเอาคืนเอาทีหลังเมื่อไหร่เพราะเขาเองก็เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของผมในอนาคตอันใกล้นี้ ถ้าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนคนภายนอกคงเข้ามายุ่งเกี่ยวได้ยาก ถึงทำเรื่องร้องเรียนก็ต้องใช้เวลา ไม่เกิดปัญหานั้นย่อมดีกว่าการนั่งแก้ปัญหา

"ถ้าอย่างนั้นท่านอยากให้ข้าทำยังไง ถึงจะยกโทษให้ล่ะท่านไคลด์?" ผมยอมพูดด้วยดีๆก็ได้ ยอมขนาดนี้แล้วอย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากนักล่ะ

"นั่นสินะ?...ดูเหมือนเจ้าคงต้องรีบเข้าหอตอนบ่าย ถ้าอย่างนั้น จนกว่าจะถึงเวลาก็มาเดินเที่ยวกับข้าเพื่อเป็นการไถ่โทษซะสิ"

หะ?