แม้จะรู้สึกปวดศีรษะอยู่ไม่น้อย ฉันก็พยายามฝืนตัวเองให้นึกเรื่องราวก่อนหน้านี้ให้ออก แต่ไม่ว่าจะนึกยังไง หัวที่ปวดแปลบก็ราวกับจะบอกว่าให้ตายยังไงมันก็จะไม่ทำงานอยู่ดี

พลันสายตาเลื่อนไปพบกับกรอบรูปใบเล็กๆที่โต๊ะข้างหัวเตียง ฉันหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสงสัย หรือบางทีมันอาจจะช่วยอะไรฉันได้บ้าง

ในกรอบเล็กๆนั่นมีรูปถ่ายครอบครัวอยู่ใบหนึ่ง ประกอบไปด้วย พ่อ แม่ และลูกชาย สองคน พอเห็นรูปใบนั้นชัดๆ หัวที่ปวดแปลบอยู่แล้วก็ปวดหนักขึ้นไปอีก

ฉันคู้ตัวลง กรอบรูปหลุดออกจากมือเพราะ มือทั้งสองข้างตอนนี้นั้นถูกใช้กุมศีรษะที่กำลังเจ็บปวด ภาพต่างๆแล่นผ่านเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดก็นึกออก ใช่แล้ว...ฉันชื่ออาสึกะ...คุนิทาชิ อาสึกะ เป็นเด็กสาวมัธยมปลายที่ติดจะคุณหนูหน่อยๆเพราะเกิดมาอยู่ในตระกูลเก่าแก่ที่ค่อนข้างเข้มงวด ก่อนหน้านี้ ฉัน...

พอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ฉันก็เบิกตากว้าง ก่อนจะรีบใช้มือสำรวจไปที่ใบหน้าของตัวเอง ไม่...ไม่มีแผลอะไร...เป็นไปไม่ได้น่ะ ก็ฉันถูกผู้หญิงคนนั้น...

ฉันตะลีตะลานมองหากระจกในห้อง พอเห็นแล้วก็รีบปรี่เข้าไปดู ก่อนจะตกใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

"นี่มัน...ฉันเหรอ?"

เสียงที่เปล่งออกมานั้นแหบพร่า ดูเหมือนจะเป็นเพราะคอแห้ง ร่างกายนี้ไม่ได้ดื่มน้ำมานานขนาดไหนกันนะ? แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ...

ฉันมองตัวเองในกระจก...ผู้ชายตรงหน้ามีรูปร่างค่อนข้างเล็ก แต่เพราะท่าทางและบรรยากาศรอบตัวที่ดูสูงส่ง ทำให้ดูสูงกว่าความเป็นจริงอยู่นิดหน่อย เส้นผมสีบลอนด์ทองอ่อนๆ และดวงตาสีฟ้าใสกระจ่างชวนมอง ทำให้ดูราวกับเป็นเทวดาที่ร่วงหล่นมาจากสวรรค์...นี่มัน...มากเกินจะรับได้ไปแล้ว

คุนิทาชิ อาสึกะ นั้นเป็นคุณหนูมัธยมปลายชาวญี่ปุ่นผู้สูงส่ง มีเส้นผมตรงยาวสลวยสีดำขลับ และดวงตาคู่คมสีเทาดำ ไม่มีทางที่จะกลายเป็นชายหนุ่มรูปหล่อแบบนี้ไปได้เด็ดขาด 

ก็จริงที่ว่าแม้จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นก่อนหน้านี้ แต่ด้วยพลังเงินตราของตระกูลคุนิทาชิ การรักษารวมไปถึงการศัลยกรรมจะเป็นเรื่องง่ายๆก็เถอะ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะถูกศัลยกรรมออกมาเป็นเหมือนคนละคนกับก่อนหน้านี้สักหน่อยนี่นา? ถ้าอย่างนั้นนี่มันเรื่องอะไรกันล่ะ?

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก ฉันหันไปมองด้วยความตกใจ ก็พบว่ามีเมดสาวทำท่าทางตกใจอยู่เช่นกัน

"คือ..."

"อ๊ะ...คุณหนูริออส ตื่นแล้วหรือคะ? ขออภัยที่ดิฉันไม่ได้เคาะประตูก่อน ดิฉันนึกว่าคุณหนูจะยังหลับอยู่ เดี๋ยวดิฉันจะไปเรียกหมอมาให้นะคะ"

เมดสาวรัวคำพูดออกมาโดยไม่ให้ฉันได้แทรกสักคำเดียว จากนั้นเธอก็ปิดประตูแล้วจากไปรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ

"ริออส?" ฉันกระพริบตาปริบๆอย่างงุนงง

ฉันควรจะเดินออกไปเรียกเธอเอาไว้ดีไหม บางทีเธออาจจะเดินไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ แต่ฉันก็ไม่ได้ทำอย่างนั้นแต่เดินกลับไปดูรูปถ่ายครอบครัวที่ถูกทิ้งไว้ก่อนหน้านี้

พอเพ่งพินิจดีๆแล้วก็พบว่าใบหน้าของตัวเองในตอนนี้นั้นช่างเหมือนกับเด็กชายตัวเล็กที่อยู่ในภาพนี้เหลือเกิน และนอกเหนือไปจากนั้น...

ฉันเริ่มรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าของอีกสามคนในภาพถ่ายขึ้นมา พวกเขาคือตัวละครจากในเกมที่ฉันเคยถูกเพื่อนในห้องเรียนชวนเล่น เพราะว่าไม่เคยเล่นเกมแบบนี้มาก่อนฉันก็เลยรู้สึกสนใจมันมากและจดจำได้

ฉันจำภาพถ่ายนี้ได้เช่นกัน ดูเหมือนมันจะเป็นภาพถ่ายครอบครัวของนางเอกในเกมนั้น...

"นางเอก..."

ถ้าอย่างนั้น ทำไมแทนที่จะมีนางเอกยืนอยู่ตรงนั้น แต่กลับกลายเป็นตัวฉันในตอนนี้ที่กลายเป็นผู้ชายกันล่ะ?