อย่างแรกคือ สำนวนการเขียน การเขียนค่อนข้าง smooth มีการใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายซึ่งดีเพราะเด็กที่อ่านเรื่องนี้สามารถเข้าถึงเนื้อหาได้ง่าย และมีเคสหลายเคสมากซึ่งบางเรื่องค่อนข้าง relate กับเรา เพราะเราก็เคยพบเจอปัญหานั้น ๆ ทั้งจากตัวเองและคนรอบข้าง เราเลยรู้สึกอินตามไปด้วย ตอนที่เราชอบมีหลายตอนมาก จนเราไม่สามารถเลือกเพียงเรื่องเดียวให้เป็น the best ได้ แต่อันที่เราประทับใจมี 4 เรื่อง 

นอกจากที่เรากล่าวไป ยังมีเรื่องอื่น ๆ ที่น่าสนใจและสะท้อนปัญหาต่าง ๆ เช่น กรณีเด็กโวยวาย เด็กเอาแต่ใจ โรคสมาธิสั้น เป็นต้น ซึ่งทุกเรื่องมีวิธีรักษาหมด จริง ๆ ก็มีอีกเรื่องที่เราประทับใจเหมือนกัน ก็คือเรื่องสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ เราว่ามันทัชใจมาก แล้วก็เป็นตอนที่ลิซ่าทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีเยี่ยม แต่ขอไม่สปอยล์ละกันนะ

นอกจากนี้ สิ่งที่เราคิดว่าทุกคนจะได้รับจากการอ่านหนังสือเล่มนี้คือ การเข้าใจว่าโรคจิตเวชไม่ใช่เรื่องไกลตัว เป็นเรื่องปกติที่จิตใจเราก็เหนื่อยได้ ป่วยได้ การไปหาจิตแพทย์และนักจิตวิทยาไม่ใช่เรื่องผิดปกติ และไม่ได้แปลว่าคนที่เข้ารับการรักษาหรือบำบัดนั้นเป็นคนบ้าเสียหมด ป่วยได้ก็หายได้ถ้าเข้ารับการรักษาที่ถูกวิธี หรือหากไม่หายแต่เข้ารับการรักษาก็สามารถพัฒนาตัวเองได้  สิ่งที่เราคิดว่ามันสำคัญคือสภาพแวดล้อมที่คน ๆ นั้นเจอ โดยเฉพาะปัจจัยเรื่องครอบครัว ครอบครัวควรเป็นสถาบันที่คอยสนับสนุนและให้กำลังใจเรา ที่สำคัญคือต้องเปิดใจ เปิดใจว่าคนในครอบครัวที่มีปัญหาด้านจิตใจไม่ได้ผิด ไม่มีใครอยากป่วยใจ ครอบครัวไม่ควรผลักคนในครอบครัวออกไปหรือมองว่าการป่วยใจของคน ๆ นั้นเป็นเรื่องน่าอาย เป็นเรื่องไม่จริงจังที่เดี๋ยวก็หาย หรือคิดว่าเขาเป็นบ้า หากปราศจากแรงสนับสนุน การเปิดใจฟัง การเปิดใจที่จะทำความเข้าใจแล้ว คน ๆ นั้น อาจได้รับผลกระทบที่จะทำให้เขาตกอยู่ในภาวะที่แย่กว่าเดิม 

ประเทศไทยในปัจจุบันยังมีคนที่ไม่เข้าใจโรคจิตเวชและเรายังต้องเผชิญความกดดันจากสังคมอยู่เสมอ เราคิดว่าหนังสือเล่มนี้จะทำให้ผู้อ่านเข้าใจจิตวิทยามากขึ้น นอกจากเด็กจะอ่านดี เราอยากแนะนำให้คนเป็นพ่อแม่อ่านเพื่อให้เขาเข้าใจลูกหรือหลานของเขามากขึ้น เราเชื่อว่าหนังสือเล่มนี้จะสร้างทัศนคติที่ดีรวมทั้งให้ความรู้แก่ทุกวัย ถึงจะเป็นหนังสือจิตวิทยาเด็ก แต่ผู้ใหญ่ก็อ่านได้นะ 

เพราะทุกคนมีชีวิตจิตใจ และจิตใจก็เป็นเรื่องสำคัญไม่แพ้ร่างกายเหมือนกัน