day 15 - mysterious

เรื่องลึกลับที่สุดในโลกแห่งนี้ เห็นจะหนีไม่พ้นเรื่องความรัก

ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมต้องเป็นเธอ

และทำไมถึงไม่ใช่เรา

"มึง" เธอกลับมาที่ห้องของเรา น้ำตาคลอเบ้า ใบหน้ามีรอยชกช้ำเหมือนโดนทำร้ายมา

ฉันเบิกตากว้าง รีบดึงเธอเข้ามาหา

"ใครทำเหี้ยอะไรมึง" เธอส่ายหน้า บอกฉันว่าไม่เป็นไร

"มึงบอกกูมา มึงจะไม่ยอมบอกกันเลยเหรอ"

เธอเงียบ พวกเรานั่งกันอยู่ข้างกันบนเตียงตัวเดิมที่เคยนอนเล่นด้วยกัน

เมื่อก่อนมันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม

แต่ตอนนี้กลับมีแต่หยดน้ำตาของเธอไหลริน

"ทะเลาะกันนิดหน่อย" เธอยอมบอกมาในที่สุด

"ถึงขั้นทำมึงเจ็บตัวเนี่ยนะ" ฉันเผลอขึ้นเสียง เอื้อมมือไปแตะรอยช้ำที่ใบหน้าของเธออย่างเบามือ

"คือ...ไม่มึง เขาไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ได้ตั้งใจแล้วมันทำไมวะ ไอ้เหี้ย แล้วมึงก็ยอมเขาเหรอวะ"

เธอเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง พวกเราจมอยู่กับความเงียบไปครู่ใหญ่

"แล้วมึงจะเอาไง คบต่อหรือพอแล้ว" ฉันถาม

"......ก็คงกลับไปคุยดูก่อน คือกู"

"กูรักเขาอ่ะมึง" เธอเอ่ย น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงมา

"แต่เขาทำมึงเจ็บขนาดนี้นะ มึงไม่รักตัวเองบ้างอ่อ" ฉันถาม อีกครั้ง มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเป็นแบบนี้

"คนที่แล้วก็อะไร คบๆเลิกๆกันมาสามสี่ปี แม่งมีคนอื่น มึงก็เฉย มานั่งร้องไห้ให้กูฟังลับหลัง เป็นเหี้ยอะไรอ่ะ ทำไมมึงต้องคนที่เขาทำร้ายมึงรักหัวปักหัวปำขนาดนั้นวะ"

"มึงไม่เคยรักใคร มึงไม่เข้าใจอ่ะ" เธอว่าแบบนั้น หัวเราะออกมาทั้งๆที่น้ำตายังคลอเบ้า

"ใครว่ากูไม่เข้าใจ" พวกเราสบตากัน

อันที่จริงฉันเองก็คงไม่มีสิทธิ์ไปว่าเธอ เพราะเธอเองก็ทำร้ายฉันไม่ต่างกัน แล้วดูสิว่าฉันไปจากเธอได้ที่ไหน

"ถ้ามึงเข้าใจ มึงก็คงเข้าใจว่าทำไมกูยังรักเขาอยู่ไง" เธอหัวเราะเสียงพร่า

ฉันเงียบ

"คนที่มึงรัก เป็นกูไม่ได้เหรอวะ" อาจจะเพราะความโมโหผสมกับความรู้สึกมากมายที่ผ่านมา ฉันหลุดปากออกไป

"พูดอะไรแบบนั้นเล่า"

"กูก็รักมึงนะ" เธอยิ้ม

ฉันถึงได้เข้าใจว่าที่ผ่านมาเธอคงแกล้งทำเป็นไม่รู้มาโดยตลอดเท่านั้นเอง