"เราก็คบกันมาเจ็ดปีแล้วนะ พี่อยากได้อะไรรึเปล่า" เอ่ยออกไปท่ามกลางความเงียบของห้องนอน ในความมืดที่ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจดังนั้น เขาก็อยากให้แทคอุนตื่นขึ้นมาได้ยินสิ่งที่เขาพูดบ้าง
แต่เสียงของเขาก็เป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ
มือหนาเอื้อมไปลูบแก้มใสนั่นอย่างเบามือ ความอุ่นแผ่ซ่านจากผิวแก้มสู่ปลายนิ้ว ความรู้สึกบางอย่างก่อขึ้นข้างในอก จะเรียกว่าความสุขก็ได้ที่อย่างน้อยที่นอนไม่รู้สึกรู้สาอะไรยังคงอยู่กับเขา อยู่ข้างๆเขาเสมอ
ไม่ทิ้งเขาไปไหน...
กอบกุมมือนี้ไม่ให้หลุดหายไปไหน ไม่ให้หายไปตามกาลเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานแค่ไหน ห้าปี สิบปี ยี่สิบปี หรือตลอดชีวิต เขาก็จะไม่ปล่อยมือแทคอุนไหน
ถ้าพี่อยู่ข้างๆผม
ผมก็จะอยู่ข้างๆพี่
เพราะฉะนั้น...
...ได้โปรด
...ตื่นเถอะ
อย่าปล่อยให้ผมต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวแบบนี้อีกเลย
ได้โปรด...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in