12 #เสี้ยน
เคยรู้สึกกันบ้างไหม
ความรู้สึกเศร้าที่หาเหตุผลไม่ได้
เศร้าลึกๆ จนบางทียังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารู้สึก
เหมือนกับหนามเสี้ยนเล็กๆ
ตำอยู่ตรงนั้น ตำอยู่ที่เดิม แต่ควานหาจนหน่ายก็หาไม่เจอ
น่าอึดอัด กระอักกระอ่วน อยากเอาออกไปซะเต็มทน
"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า" เธอนั่งลงข้างฉัน
เรานั่งกันสองคนบนโขดหินริมทะเล ลมพัด เสียงคลื่นกระทบหิน ผมปลิวไปตามกระแสลมจนยุ่งไปหมด
"ไม่นี่ ฉันปกติดี"
เธอทำหน้าไม่เชื่อฉัน
"เธอแน่ใจนะว่าเธอโอเคจริงๆ"
เธอย้ำอีกครั้ง ฉันก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกัน
"ฉันไม่เก่งเรื่องความรู้สึก"
เหมือนเธอเป็นคนนำทาง
"ฉันไม่ค่อยรู้สึกอะไรกับอะไรเลย แต่ถ้าเธออยากระบาย ฉันก็พร้อมรับฟังนะ"
พอเธอชี้ทาง ฉันก็เริ่มมองเห็นเสี้ยนนั่น
ทันทีที่เจอ
ความรู้สึกค่อยๆผุดออกมา จนแทบล้น มันท่วมท้น มันค่อยๆออกมาจากปากฉันทีละประโยค
ฉันเล่าความรู้สึกให้เธอ แบบที่ฉันไม่เคยเล่าให้ใครมาก่อน
เธอรับฟัง เธอไม่ตัดสิน ปล่อยให้ฉันระบายออกมาเหมือนก็อกน้ำที่รั่ว
เสียงของเธอ กับดวงตาคู่นั้นปลอบประโลมเหมือนลมเย็น
รู้ตัวอีกทีความรู้สึกพวกนั้นก็ปลิวหายไปกับลมหมดแล้ว
เจ้าเสี้ยนปัญหานั่นก็หายไปเช่นกัน
มันโล่ง เหมือนยกที่ทับอยู่อะไรออกไป
สิ่งเธอทำมันง่ายดาย แต่มันเปลี่ยนความคิดที่ฉันมีต่อตัวเธอทันที
"แล้วเธอรู้ได้ไงว่าฉันเศร้า" ขนาดฉันยังไม่รู้ตัวเลย แล้วเธอรู้ได้ยังไง
เธอจ้องไปที่ผืนน้ำ ตอบว่า "ฉันไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกได้"
ฉันแปลกใจกับคำตอบของคนที่บอกตัวเองว่าไม่เก่งกับความรู้สึก
เธอรู้ไหมนะ สิ่งที่เธอทำอยู่มันย้อนแย้งกับคำพูดของตัวเองน่ะ
คิดแล้วก็หลุดหัวเราะ เธอสงสัย แต่ฉันไม่คิดจะอธิบายหรอก
"ขอบคุณนะคะ" ที่ฟัง และที่ใส่ใจ
"ยินดีเสมอ" และเราก็นั่งฟังเสียงคลื่นข้างกันต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in