1 #ป่วน

ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มานั่งเขียนอะไรแบบนี้

สามทุ่ม ตาฉันสว่าง สว่างพอๆกับโทรศัพท์ที่กำลังจิ้มอยู่

ความรู้สึกหมุนวน เหมือนพายุกลางมหาสมุทร 

รอบข้างเงียบสงบ แต่ภายในปั่นป่วนซะเสียยิ่งกว่าอะไร

ฉันค่อยๆรวบรวมความรู้สึก ถักทอออกมาเป็นถ้อยคำให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

รวมออกมาเป็นผ้าผืนใหญ่ ผ้าที่เธอเป็นส่วนประกอบของมันทั้งหมด 

ทำไมกันนะ คำถามวนในหัว

ทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมเธอต้องมีอิทธิพลขนาดนี้กัน 

เหมือนว่ายอยู่ในลู่แข่ง แต่ลู่เเข่งนี้ไม่มีเส้นชัยให้เอื้อม 

นานเข้าร่างกายยิ่งชา อากาศค่อยๆหายไปจากปอดช้าๆ 

ขา แขน ทั้งตัวแทบหมดแรงที่จะว่ายต่อแล้ว 

แต่พอเห็นเธอ สระน้ำจินตนาการนี้ก็หายวับไปทุกครั้ง