เจ็บตัวเพราะความฝัน และฝันก็ไม่เป็นจริง

โตขึ้นอยากเป็นอะไร

หมอ ทหาร ตำรวจ ครู พยาบาล เป็นคำตอบยอดฮิตของเด็กสมัยเมื่อ 30 ปีที่แล้วซึ่งตัวอย่างหรือทางเลือกของอาชีพยังมีไม่เยอะเหมือนสมัยนี้

ผมก็เป็นคนหนึ่งในนั้นที่มีความฝัน ฝันอยากเป็น ทหารอากาศ ฝันอยากขับเครื่องบินรบ

ตอนนั้นยังไม่รู้หรอกว่าต้องทำยังไงถึงจะได้เป็น ต้องเรียนอะไร ชีวิตเด็กประถมต่างจังหวัด เรียนๆ เล่นๆ เป่ากบ กระโดดยาง หาปลากัด เล่นน้ำคลอง บ้านๆมากๆ

แล้วฝันก็สลายตั้งแต่ ป.6 เพราะมีปัญหาเรื่องสายตาและต้องใส่แว่นตาตั้งแต่ชั้น ม.1 เรื่อยมา แป้กตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มทำ ยังเด็กอ่ะนะ เลยยังไม่รู้สึกรู้สาอะไร ยังไม่มีอารมณ์ท้อแท้สิ้นหวังที่ไม่ได้เป็นใส่สิ่งที่อยากเป็นอยากทำ แค่เรียนหนังสือต่อไปตามเรื่องตามราวตามระบบระเบียบที่มีอยู่ตอนนั้น

ปิดเทอมบางปีก็เป็นเด็กบ้านนอกเข้ากรุง เข้ามาเที่ยวเล่นบางกอก

3 สถานที่สิงสถิตย์สมัยนั้นก็มี เซ็นทรัลลาดพร้าว แดนเนรมิต มาบุญครอง ขึ้นรถเมล์เป๊ะมากโดยเฉพาะสาย 34 รังสิต-หัวลำโพง บางปีก็ไปเรียนกวดวิชาแถวสามย่าน

เจ็บตัวเพราะความฝันครั้งที่สอง ถึงขั้นเสียเลือด บ้านคุณป้าที่ซอยเสนาฯ (พหลโยธิน 32) อยู่ไม่ไกลจากสนามบินดอนเมืองมากนัก เครื่องบินบินขึ้นแต่ละครั้ง เสียงดังฟังชัด แหงนมองท้องเครื่องบินเพลินได้ทั้งวัน

เรื่องมาเกิดให้เจ็บตัวด้วยความอยากรู้ว่าเครื่องบินมันจะบินเร็วซักขนาดไหน เวลามองด้วยตา มันก็แค่ค่อยๆผ่านไป ค่อยๆลับหายไปจากสายตา

ลองสิครับ ปั่นจักรยานไล่ตามเครื่องบิน (ทำไปได้) ด้วยความที่ถนนในหมู่บ้านมีหลังเต่าชะลอความเร็วไม่ให้รถขับเร็วเกินไปนัก ไอ้เราก็เด็กไม่ทันได้คิด ไม่ได้สนใจ เครื่องบินมา ค่อยๆไต่ระดับ ตามองเครื่องบินไป ปั่นจักรยานตามไป

โครม! จากคคนนั่งบนอานจักรยาน กลายมาเป็นคนโดนจักรยานทับ คือไม่รู้ตัวว่าตอนไหน เกิดอะไรขึ้น มารู้สึกตัวอีกทีก็โดนจักยานทับไปแล้ว ลุกไม่ขึ้น คนแถวนั้นต้องมาช่วยยกช่วยประคองทั้งคนทั้งรถขึ้นมา ทั้งเจ็บทั้งอาย ขายหน้าชะมัด หลังเต่าทำเอาลอยละล่อง จักรยานบินคนบินตามเครื่องบินไปห่างๆ

ภาพตัดกลับไปยังงานวันเด็ก ปีไหนไม่แน่ใจ เจ็บตัวเพราะความฝันครั้งแรก สนามบินหาดใหญ่ วิ่งครับ วิ่งไล่ตามเครื่องบิน หลั่นล้าเลย โครม! ล้มหน้าคว่ำ ไม่สะดุดขาตัวเองก็สะดุดอะไรซักอย่าง เจ็บตัวไปตามระเบียบ

ถึงไม่ได้เป็นนักบิน ไม่ได้ทำในสิ่งที่ฝัน แต่ความชอบก็ยังคงอยู่ แปรเปลี่ยนมาเป็นความสนใจเรื่องเกี่ยวกับอากาศยาน หรือแม้กระทั่งสะสมโมเดลบ้างนิดหน่อย

ความชอบหรือความฝันอาจจะกลายร่าง เปลี่ยนแปลงรูปแบบ ความสุขก็ปรับได้ไปตามสถานะการณ์ สภาพแวดล้อม แค่เรารู้จักที่จะมีความสุขในสิ่งที่เราทำได้

ฝันได้ เจ็บเพราะความฝันได้ ไปไม่ถึงฝั่งฝันได้ ขออย่างทิ้งฝัน อย่าหยุดฝัน ระหว่างทางของความฝันมีอะไรให้เก็บสะสมตลอดทาง มองย้อนกลับไปก็ทำให้ยิ้มได้ มีความสุขได้เหมือนกัน