{Drabble} Sunflower
Fandom : Percy Jackson & The Hero of Olympus
Pairing: Solangelo (Will Solace x Nico di angelo)
Rate : PG-15



*อย่าไปหาสาระเลยค่ะ แต่งด้วยความเพ้อทั้งนั้น และเอ็นดูน้องนิโคเท่านั้น*

.

.

.

.

.

เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ค่ายฮาร์ฟบลัดอันแสนสงบสุข หลังจากการต่อสู้ในศึกไกอาเมื่อสองเดือนที่แล้ว


เขาในฐานะของหัวหน้าหมอ (ใครตั้งให้ไม่ทราบเหมือนกัน) ก็มีงานล้นมือจนแทบไม่ได้หยุดพัก ทำไงได้ล่ะก็ดันมีคนเจ็บจากสงคราม กว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็ใช้เวลาไปตั้ง 2 เดือน


คนไข้รายอื่นดีขึ้นจนเขสสามารถให้คนอื่นในบ้านช่วยดูแทนได้จนหมดแล้ว เหลือก็แต่ 'คนไข้คนพิเศษ' คนนี้คนเดียวที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่วางใจให้คนอื่นดูแล


พอนึกถึงเจ้าตัวเล็กนั่นทีไร อดยิ้มไม่ได้ทุกที 'เด็กอะไรไม่รู้น่าฟัดเป็นบ้า แต่กลัวฟัดไปแล้วจะช้ำไปหมดซะก่อน' เขาพึมพำเบาๆก่อนจะรีบก้าวเท้าไปยังบ้านฮาเดสอย่างรวดเร็ว


ยังไม่ทันที่จะถึงตัวบ้านดีสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเจ้าตัวเล็กที่กำลังนึกถึง แอบทำอะไรไม่รู้อยู่มุมข้างๆบ้านพัก


"เฮ้ นายทำอะไรอยู่ ดิแองเจโล"


ร่างบางของบุตรแห่งฮาเดสสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหันมามองเขาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ถ้ามองไม่ผิดใบหน้าขาวซีดนั่นน่าจะเลอะดินเสียด้วย


"แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยล่ะ โซเลซ"


พูดจบก็หันหน้าหนีไปทันที เขาจึงขยับเข้าไปยืนมองใกล้ๆ จนเห็นว่านิโคกำลังก้มหน้าก้มตาขุดดินอยู่


"นายจะทำอะไรเนี่ย ขุดหาโครงกระดูกรึไง?"


"ไร้สาระน่า ของแบบนั้นใช้พลังเรีย-"


"ห้ามใช้พลัง!! นี่เป็นคำสั่งหมอนายห้ามลืมเด็ดขาด" เขารีบสั่งย้ำทันที เจ้าเด็กนี่เผลอเป็นไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าการใช้พลังจะทำให้ตัวเองเป็นอันตรายก็ยังไม่ยอมเชื่อฟัง


"เฮอะ รู้แล้วน่า แล้วนี่นายว่างรึไงถึงมาที่นี่" น้ำเสียงที่พูดคล้ายกับจะตัดพ้อเขาเบาๆ ไหนจะอาการไม่ยอมสบตาของอีกฝ่ายด้วย


"งอนที่ไม่มาหาเหรอ แล้วทำไมนายไม่ไปหาฉันที่ห้องพยาบาลล่ะ" เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปจับเจ้าตัวเล็กให้เงยหน้ามาคุยกัน


"ใครงอน? ไม่มีเสียหน่อย" นิโคเม้มริมฝีปากเบาๆก่อนจะเอ่ย "แล้วอีกอย่างนายจะให้บุตรแห่งฮาเดสไปห้องพยาบาลบ่อยๆทำไม คนไข้ตกใจกันพอดี"


"อย่างน้อยนายก็น่าจะแวะไปหากันบ้างซิ แค่วันละ 2-3 ชั่วโมงก็ยังดี" เขาพูดพร้อมใช้มือเช็ดคราบดินบนหน้าของอีกฝ่ายออกช้าๆ


"ก็ช่วงนี้ยุ่งอยู่นี่นา" คนตัวเล็กกว่าบ่นอุบอิบก่อนหลุบตาลงเล็กน้อย


ก่อนใบหน้าขาวซีดค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาเมื่อเขากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู "แวะมาหากันบ้างเถอะ ฉันคิดถึง"


"อือ"


เมื่อเจ้าตัวไม่ยอมตอบอะไรอีก เขาจึงเอ่ยนิโคอีกครั้งว่า "แล้วนี่นายทำอะไรอยู่?"


"อ้อ พอดีแอนนาเบ็ธฝากเมล็ดพืชมาน่ะ เธอว่าบ้านฮาเดสมันมืดมนเกินไป แต่ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่ามันคือต้นอะไร"


นิโคหยิบซองใส่เมล็ดพืชให้เขาดู ด้วยท่าทางอารมณ์ที่ดีขึ้นเยอะ เขาก้มมองมือเล็กๆนั่น ก่อนจะอดนึกถึงโปรแกรมเพิ่มน้ำหนักเจ้าตัวเล็กไม่ได้ ทำไมผอมขนาดนี้เนี่ย


"นายรู้จักไหมโซเลซว่ามันคือต้นอะไร?"


เขาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อพิจารณาเมล็ดพืชในมือของนิโค "อ่อ รู้จักซิ"


"แล้วมันคือต้นอะไรล่ะ?"


"มันคือ.....ทานตะวันไงล่ะ" เมื่อเขาเอ่ยตอบพร้อมยกยิ้มล้อเลียนให้ นิโคถึงกับหลุดสบถออกมาเบาๆ เจ้าตัวคงแน่ใจแล้วว่าครั้งนี้โดนแอนนาเบ็ธแหย่เข้าให้


เขาหลุดหัวเราะออกมาเมื่อนิโคทำท่าจะหยุดขุดหลุมดินด้วยการโยนอุปกรณ์ในมือลงพื้น ใบหูแดงๆนั่นน่ารักเป็นบ้า


"ถ้าไม่อยากทำต่อแล้ว เดี๋ยวฉันจะขุดหลุม พร้อมปลูกให้เลย ส่วนนายไปล้างมือไป" เขาแย่งอุปกรณ์มาถือพร้อมไล่ให้นิโคเข้าบ้านไป เจ้าตัวเล็กจึงรีบพาร่างหลบให้พ้นจากแสงแดดทันที


เขาจึงเริ่มลงมือทำต่อจนเสร็จสิ้น แถมรดน้ำให้ด้วยซ้ำ เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นนิโคยืนพิงผนังแสร้งมองนู่นมองนี่ไม่หยุด


"เสร็จแล้วเหรอ?" นิโคเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาล้างมือเรียบร้อย พร้อมกับสังเกตว่าเวลาผ่านไปซักพักเสียแล้ว


"อืม ไม่นานนายก็จะได้ทานตะวันไว้ประดับบ้านแล้วล่ะดิแองเจโล" เขาเอ่ยแซวพร้อมขยับเข้ามาหาเจ้าตัวเล็กที่ยืนกอดอกมองอยู่


"ฉันต้องกลับก่อนนะ พอดีมีเวรดูแลคนไข้" เขาพูดพร้อมยกมือโยกศีรษะนิโคเบาๆ


คนตัวเล็กพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบแผ่วเบาว่า "ไว้จะแวะไปห้องพยาบาลแล้วกัน"


เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้เขาส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ "โอเค งั้นฉันกลับก่อนนะ"


เขาถอยหลังออกมาก และโบกมือลาเจ้าตัวเล็ก ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง


นิโคได้แต่ยืนตัวแข็ง ดวงตาเบิกกว้าง เมื่อเขาก้มลงแนบสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากของเจ้าตัว "อ่อ ลืมไปอันนี้ค่าจ้างนะ"


เขาผละออกมาพร้อมยิ้ม และหันหลังกลับไปยังบ้านพักของตนเอง ทิ้งให้นิโคยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าแดงจัดเต็มที่...


.
.
.
.
.
.
.
.


ใช่แล้ว คุณฟังไม่ผิดหรอกว่าค่ายฮาร์ฟบลัดช่างสงบสุข ยกเว้นแต่เสียงหวีดร้องของเด็กผู้หญิงจากบ้านอะโฟรไดท์ที่ถูกใครไม่รู้สับเปลี่ยนน้ำยาจัดผมของพวกเธอ จนทำให้ผมพวกเธอเปลี่ยนเป็นสีรุ้ง


ถัดไปไม่ไม่ไกลผมก็มองเห็นเด็กบ้านเฮอร์มีสสองคนแอบย่องจากไปด้วยรอยยิ้มขบขัน พร้อมขวดน้ำยามากมายในมือ


แต่เหตุการณ์แบบนี้ ถึงจะเรียกว่าความสงบสุข จริงๆของค่ายมนุษย์กึ่งเทพแห่งนี้เนี่ยล่ะ....


'อ่อ แถมยังมีบุตรของฮาเดสอยู่ในค่ายเสียด้วย'


วิล โซเลซช่างมีความสุขจริงๆ

.

.

.

.


END