เมื่อก่อน สมัยที่ยังไม่เข้ามหา'ลัยหากมีคนถามว่าไม่ชอบกินอะไรบ้าง ฉันตอบได้เต็มปากว่าไม่ชอบอาหารญี่ปุ่น ไม่ชอบซูชิ ปลาดิบ วาซาบิต่างๆด้วยความคิดที่รู้จักอาหารญี่ปุ่นว่ามันมีแค่นั้น และเราไม่ชอบ มันแหยะๆ ด้วยความเป็นเด็กต่างจังหวัด อาหารญี่ปุ่นก็คือซูชิ 5 บาท แซลมอนปลอมๆ มันรสชาติแปลๆบอกไม่ถูก ฉะนั้นใครชวนกินจะไม่กิน ไม่อยากกิน ไม่มีความคิดว่าจะกิน จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย ได้มาเจอเพื่อนคนหนึ่ง บวกกับการไม่มีคนคบมากนัก การออกไปหาอะไรกิน ก็ต้องสลับกันเลือกร้านที่ชอบ เพื่อจะได้หลากหลายไม่จำเจกับกะเพราข้างหอ และเกือบทุกการเลือกของเพื่อนคนนี้คือ อาหารญี่ปุุ่น!!!
ซึ่งแน่นอนว่าคนที่ไม่ค่อยมีคนคบแบบเรา ก็ต้องไปกินเป็นเพื่อน จากที่ไม่กล้ากิน ก็ค่อยๆเริ่มกิน และหลังจากนั้น...
หากวันนั้นฉันไม่กล้าลอง ไม่กล้าเปิดใจ ยึดติดกับความเป็นซูชิ 5 บาท ทุกวันนี้ฉันก็คงไม่ต้องเสียเงินเพื่อเจ้าปลาสีส้มมากมายขนาดนี้ จะถอนตัวไม่ให้รักก็ไม่ไหว จะไปต่อก็เกรงใจกระเป๋าตังค์เหลือเกิน
เพื่อนหลายคนที่ฉันได้ไปกินแซลมอนด้วย ก็เริ่มจากการไม่ชอบกินเหมือนกัน แซลมอนเป็นอาหารที่แปลก ทำคนที่เกลียดหลายคนให้กลายเป็นหลงรัก โดยที่หลายๆคนก็พึ่งได้มาเริ่มรักมันเอาตอนโต เพราะอะไรกัน?
และกลับกลายเป็นว่า จากแซลมอนที่ได้เข้าปากฉันไป โลกทั้งใบก็ไม่เหมือนเดิม ประตูทางด้านการกินของฉันเปิดกว้างพร้อมรับกับอาหารจากหลายๆประเทศมากขึ้น อาหารเกาหลี อินเดีย พม่า หรือแม้แต่อาหารไทยจากต่างภาค
ฉันเปิดใจที่จะรับมันมากขึ้น รวมถึงเปิดใจให้กับความหลากหลายในหลายๆแง่ของชีวิตด้วยเหมือนกัน โลกไม่เคยเป็นสีดำหรือสีขาวล้วน ความหลากหลายคือความสวยงามที่เราต้องเรียนรู้ และยอมรับในความต่างนัั้นๆ ไม่ก่นด่าด้วยสายตาเราเพียงด้านเดียว ไม่ตัดสินด้วยอคติที่ขาดการไตร่ตรองอย่างมีเหตุผล
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in