หากเพียงเสียงกิ่งไม้หัก พังพาบ ทำหัวใจคุณเต้นผิดจังหวะ กระโดดข้ามไปมาจนไม่อาจทวงถามคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ สายลมและปริศนาลึกลับของธรรมชาติได้สำแดงอำนาจอยู่เหนือตัวคุณแล้ว ช่วงชีวิตที่ไม่ได้ผลิตถ้อยคำออกมาช่างน่าเบื่อหน่าย คุณพบว่าความงดงามอันสมบูรณ์แบบนั้นไม่มีจริง และความไม่สมบูรณ์แบบอันงดงามนั้นเป็นเพียงการโป้ปด คุณอยากปล่อยให้ตัวเองลอยละล่องไปเรื่อยๆ โดยไม่หวนคำนึงถึงสิ่งใดในขณะที่คุณล่องลอยอยู่เรื่อยไปโดยหวนคำนึงถึงทุกสิ่ง ทุกเสียงที่ไร้ประโยชน์ต่อตัวคุณ แค่เพียงเสียงกิ่งไม้หัก สรรพสิ่งสั่นไหว หัวใจของคุณก็พังทลายลงไปเป็นล้านชิ้น เหมือนที่คุณเคยบอกตัวเองว่าการรู้สึกมากเกินไปไม่เคยเป็นประโยชน์ต่อใคร แต่ก็ไม่เคยหักห้ามกระแสธารอันเชี่ยวกรากนั้นได้เลยสักครั้ง การไหลผ่านของข้อมูลมหาศาลเบื้องหลังแสงไฟสว่างที่คุณจดจ้อง จะมีคุณค่าอันใดมากไปกว่ามาทบทวีกระแสธารภายในของคุณให้โหมกระหน่ำด้วยความเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม มันทำให้คุณโดดเดี่ยวกว่าเดิม ไม่สิ มันทำให้คุณโดดเดี่ยวอยู่กับการโดดเดี่ยวของคุณยิ่งกว่าเดิม และท้ายที่สุดน่ะหรือ เชี่ยวกรากอารมณ์ใดที่เขาว่าดีนักหนาต่อการกำเนิดขึ้นมาของถ้อยคำก็หาได้ผลักดันให้คุณให้กำเนิดถ้อยคำใด คุณมืดมนอยู่ในวังวนของตัวคุณ กระทั่งเสียงกิ่งไม้พังพาบ หักลงกระทบพื้นดินข้างนอก กลับทำให้คุณเกี่ยวกระหวัดหาที่มั่นภายในของคุณอย่างทุรนทุราย ในขณะที่สายลมแห่งเปลี่ยนแปลงพัดผ่านโลกภายนอกไปไหนต่อไหน คุณก็จะยังหวาดหวั่นที่จะเปิดเผยกระแสสั่นไหวและความคลุ้มคลั่งภายในอันแท้จริงของคุณอยู่กระนั้นเอง