หากต้องตายลงไปสักวัน คุณอยากให้ร่องรอยทุกอย่างที่บ่งชี้ว่าเคยมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ถูกลบทิ้งหายไปทั้งหมด คุณคิดแบบนี้เพราะในความเป็นจริง อิทธิพลที่แผ่มากระทบชีวิตคนอื่นไม่ได้ตายตามคนตาย ด้วยประการฉะนี้เอง คุณจึงมองว่าความทรงจำคือสิ่งที่หล่อเลี้ยงให้คนตายกลายเป็นผีตามหลอกหลอนคนเป็น

ร่องรอยหรือเส้นทางที่ถูกแผ้วถางไว้ตอนยังมีชีวิตอยู่ถูกมองเห็นได้ง่ายดายเพียงแค่เราไปยืนหน้ากระจก เราคือร่องรอยของคนตาย เราคือภาชนะบรรจุความทรงจำที่เพิ่มพูลอิทธิฤทธิ์ของผี, คุณคิดเช่นนี้

ความตายไม่ใช่จุดสิ้นสุด อันที่จริงความตายนี่แหละที่แผ่คลื่นซัดสาดมากระทบชีวิตใครต่อใครได้อย่างทบเท่าทวีคูณ คุณจะถูกตรึงเอาไว้ ถูกขัง ถูกพันธนาการไว้ด้วยความตายของใครก็ตามที่ใกล้หัวใจคุณ นี่คือภาวะที่มนุษย์ไม่อาจหลีกพ้น แม้แต่ตัวคุณเองก็มิอาจหนีมันได้ ต่อให้เอาน้ำตาลไปเคลือบชโลมเพื่อปลอบตนเองไว้หนาเพียงไร คุณก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านี่เป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนืออำนาจมนุษย์ ยิ่งกว่าที่คุณไม่อาจยื้อชีวิตใครไว้ได้ คือเมื่อคุณตาย คุณไม่อาจควบคุมผลกระทบที่จะแผ่ขยายไปยังผู้อื่นได้เลย กายหยาบของคุณไม่อาจอันตรธานไปได้เอง ต้องมีใครมาจัดการกับศพของคุณให้อย่างสมเกียรติ ทำนองเดียวกับที่คุณไม่อาจกำหนดให้อายุขัยของคุณจบลงได้ตามใจปรารถนา เรื่องจะมาตายแทนใครได้นี่อย่าหวัง โลกไม่เคยยุติธรรมกับใครและมันก็จะคงเป็นไปอยู่เช่นนั้น

หากคุณตาย คุณคงไม่อยากกลายเป็นผีที่ตามหลอกหลอนชีวิตคนที่ยังอยู่

ในโลกที่ยุติธรรมกว่านี้ ความตายของคนใกล้หัวใจคุณคงไม่ส่งผลกระทบอะไรมากกับชีวิตคุณ... อันที่จริง หากโลกยุติธรรมนัก คุณคงยื้อชีวิตเขาไว้ได้ หาไม่แล้ว คุณก็คงตายแทนให้เขาอยู่ต่อไปได้… ในโลกที่ยุติธรรมกว่านี้ คุณคงหายไปและหยุดดำรงอยู่ไปได้ตอนนี้เลย