Title: I’m sorry…
Pairing: อากาอิ ชูอิจิ × ฟุรุยะ เรย์ (ชูเรย์/อากาอามุ)
Rate: PG
-เย็นนี้ว่างมั๊ย? ไปเดทกันนะ-
เขาหยิบมือถือดูข้อความที่เข้ามา จากอากาอิสินะ
วันนี้เขาต้องไปตรวจสอบความเรียบร้อยของสถานที่จัดงานประชุม ตอนแรกเขาก็สงสัยบางจุดอยู่เหมือนกันเลยมาตรวจสอบสถานที่จริงดู แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการ์ณระเบิดสถานที่จัดงานก่อนงานจะเริ่มซะอีก ยังโชคดีที่ตอนเกิดเหตุระเบิดเขากำลังตรวจสอบอยู่ด้านนอกตัวตึกพอดี ไม่งั้นเขาคงไม่รอด
-เรย์ เป็นอะไรมั๊ย รับโทรศัพท์ด้วย-
-เรย์ โทรกลับด้วย-
-เรย์ โทรกลับด่วน!!-
หลังจากที่อากาอิรู้ข่าว ก็กระหน่ำโทรมาไม่ต่ำกว่า50สาย ไหนจะส่งข้อความมาอีก
"ฮัลโหล อากาอิ"
"ขอโทษนะ"
"อื้อ ไม่เป็นอะไรมาก แค่ได้แผลนิดหน่อย"
จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไงหล่ะ แฟนเขาทั้งคน
"งั้นเดี๋ยว วันนี้ไปรับนะ นายรอฉันที่กรมนั่นแหละ"
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"
"ไม่ได้! ฉันจะไปรับ นายรอที่นั่นแหละ"
"งั้นรีบมาละกัน แค่นี้นะ"
หลังจากวางสายอากาอิรีบขับรถฟอร์ดมัสแตงไปยังสำนักงานตำรวจโตเกียวทันที ถ้ามีกล้องตรวจจับความเร็วระหว่างทางเขาคงโดนใบสั่งในทุกจุดที่ขับผ่านกล้อง แต่ไม่เป็นไร เรย์ของเขาสำคัญกว่าเงินค่าปรับที่ต้องจ่าย แล้วเขาก็มาถึงสำนักงานตำรวจในเวลาแค่ 15นาที ทั้งที่ปกติจากบ้านมาสำนักงานใช้เวลาประมาณ ครึ่งชั่วโมง เขารีบเอารถเข้าไปจอดแล้วรีบเดินไปยังล๊อบบี้ของสำนักงานตำรวจทันที
-ฉันรอที่ล๊อบบี้-
-เดี๋ยวฉันลงไป-
พอเห็นแผลที่แก้มเรย์เท่านั้นแหละ เขาแทบอยากจะคว้าตัวเรย์เข้ามากอด ถ้าไม่ติดว่าเรย์แคร์สายตาคนรอบข้างขนาดไหน ส่วนเขาหน่ะเหรอไม่แคร์เลยซักนิด
"เจ็บมากมั๊ย" อากาอิพูดพลางสำรวจแผลที่แก้ม
"นิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรมากหรอก กลับกันเถอะ"
แล้วพวกเขาก็พาตัวเองเดินออกจากกรมตำรวจ มุ่งหน้ากลับบ้านของเราสองคน
"รอแป๊ปนะ เดี๋ยวฉันไปหยิบกล่องยาก่อน"
ระหว่างที่อากาอิ หายเข้าไปหยิบกล่องยา เขาก็นึกถึงตอนที่เห็นสีหน้าอากาอิ สีหน้าที่แสดงออกมาว่าเป็นห่วงอย่างชัดเจน พอนึกแล้ว ก็ทำให้รู้สึกผิดขึ้นมา อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมาเองซะงั้น
"เรย์! นายร้องไห้ทำไม" อากาอิพูดพลางคว้าตัวเรย์เข้ามากอด
"ฮือ~~" เรย์ของเขา ภายนอกดูเข้มแข็ง แต่จริงๆแล้วไม่มีใครรู้ว่าภายในนั้นเปราะบางขนาดไหน ต้องเข้มแข็งต่อหน้าลูกน้อง แล้วแบกรับภาระทั้งหมดไว้เอง
"....."
"อากาอิ... ขอโทษ....เพราะฉันเอง.... เพราะฉันเอง.... ที่ไม่เคยคิดถึงนายเลย ว่านายจะรู้สึกเป็นห่วงขนาดไหน"
"เรย์คุง..."
"ฉันไม่เคยคิดเลย จนตอนที่ได้เห็นสีหน้านายในตอนนั้น ฮือ~~~"
"นายอย่าโทษตัวเองเลยนะ ฉันต่างหากที่ห่วงนายมากเกินไป" อากาอิพูดพลางจูบซับน้ำตา
“โอ้ยยยย เจ็บ เอาออกไป ไม่เอา ฉันเจ็บ หยุดนะอากาอิ”
“ฉันหยุดไม่ได้ นายจะให้ฉันหยุดจริงเหรอ ยังไม่เสร็จเลยนะ”
“พอแล้ว... พอแล้ว... หยุดนะ อากาอิ”
“ทนอีกนิดนะเรย์ ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว”
“ไม่เอา เอาออกไป เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“อะไรกันเมื่อเย็นนายยังบอกว่าแผลนิดหน่อย ไม่เจ็บอยู่เลย”
“ก็นายมือหนักนี่ ยาฆ่าเชื้อนี่ก็แสบมากด้วย”
“ก็หน้านายเล็ก นิ้วฉันใหญ่ มันคอนโทรลไม่สะดวก อ้ะ เสร็จแล้ว"
"ขอบคุณนะ อากาอิ"
"งั้นขอค่าตอบแทนละกันนะ"
"อื้อ~~ ใครเขาตอบแทนด้วยจูบกันเล่า!!~~"
"จะจ่ายเป็นอย่างอื่นที่มากกว่าจูบงั้นเหรอ"
".... ออกไปเลยนะ เจ้าบ้าอากาอิ!! ฉันเจ็บแผลอยู่นะ"
“ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะทำอะไร มีแต่นายที่ลึกคิดไปเอง แล้วก็อีกอย่างนะ ตรงนั้นนายไม่ได้เจ็บนี่”
ตุ้บ!! เสียงหมอนปะทะเข้าที่หน้าอากาอิอย่างพอดิบพอดี(?)
ส่วนเรย์ก็ก้มหน้าซ่อนแก้มที่ขึ้นสีเรื่อๆนั้น ไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยนของอากาอิ รอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจ แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยรู้ว่าแสดงสีหน้าแบบไหนออกมา แค่มันออกมาจากหัวใจเท่านั้นเอง
"นอนพักเถอะ" พูดพลางจูบหน้าผากเรย์อย่างแผ่วเบา
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in