กลับมาใหม่ เพราะว่า อยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ตัวเองฟังอีกทีตอนแก่

เอ้า เริ่ม.....

เมื่อประมาณ สองอาฑิตย์ที่แล้ว ที่ออฟฟิสจะมีงานสัมมนา ครั้งใหญ่ ครั้งที่ 1 ประจำปีของออฟฟิส

และเนื่องด้วยมันเข้าเดือนตุลาคม เดือนนี้แล้ว เสื้อผ้า หน้าผม เป็นสิ่งที่สำคัญมาก 

เพราะต้องให้มันถูก กาลเทศะ 

เลิกงานเลยพุ่งตัวออกไป แหล่งช็อปปิ้งของคนมีเงินแบบเรา

"อนุเสาวรีย์"

คำพูดนี้ไม่ได้ประชดเลยนะ คือต้องรวยในระดับนึง เพราะของเยอะมาก และถูกมากให้เลือกซื้อกัน

มีพันหมดพันมีหมื่นหมดหมื่น

วันนั้นซื้อของไปหมดเป็นพัน ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉุ่มช่ำหัวใจ

ไป 

กลับบ้าน

ทางกลับบ้าน ทุกคน คงจะคิดถึง เวิ้งกลมๆ รอบๆ อนุเสาวรย์เนาะ พอจะคิดกันออก

เราต้องมานั้งที่เกาะ(ที่นี่เขาจะเรียก เสี้ยวๆนึงว่าเกาะ) น่าจะเป็นเกาะ ราชวิถี (ถ้าจำไม่ผิด)

จากนั้นก็เกาะรถเมล์สายที่แซ่บที่สุดในประเทศไทย

สาย 8 

วันนี้สาย 8 มาสวยมาก ไม่มีอะไรผิดแปลก เร็วยังไงก็ยังงั้น

จังหวะนั้นมันเป็นช่วง 6 โมงครึ่ง พีคที่สุดในประวัติศาสตร์ กรุงเทพ

คนเยอะ แต่ไม่ถึงกับปลากระป๋อง มีที่เว้นห่างกันบ้าง ให้พอวางกระเป๋า วางของกันเป็นหลัก

ถ้าถามว่าได้นั้งไหม๊ ก็คงต้องตอบว่า หึ!

เราย้ายตัวเองจากหน้าประตูเข้ามาเกือบแถวเบาะหลังสุด ยืดเกาะที่นั้งเบาะเดียว ที่มีคุณพี่คนนึงนั้งคุยโทนศัพท์อยุ่ก่อนแล้ว 

ของเยอะมาก เพราะช็อปมาจนเลือดตากระเด็น เหม่อมองไปนอกหน้าตา เห็นหยดน้ำเล็กๆ จากฝนติดอยู่ที่หน้าต่าง การใส่เสื้อเดรส ปล่อยชายบานแขนกุดทำให้รับอากาศเย็นได้ดีจนขนลุก

และอากาศเย็น หลังฝนตก หนาวจนร้าวใจ กว่าเดิม เมื่อพี่ที่คุยโทรศัพท์ลดโทรศัพท์ที่คุยอยู่ลง เเล้วหันมาพูดกับเราว่า

น้องท้องรึเปล่าค่ะ?

จบ

ปล. หลังจากนั้นก็บอกพี่เขาว่า ไม่ได้ท้องค่ะ พี่นั้งตามสบาย

ปล2. พี่เค้าก็เลยพูดก้เขินว่า งั้นเอาของมาว่างก็ได้นะคะ

ปล3. ไม่เป็นไรค่ะพี่ ยิ้มตอบ

ปล4. กูอยากจะลงจากรถตอนนั้น เพื่อเดินออกกำลังกายตอนกลับบ้าน แต่ติดที่ว่า มันไกล