หนังสือเล่มนี้ทำให้เราสะดุดตาตั้งแต่หน้าปกสีเหลือง ที่มีกระต่ายเหงา ๆอยู่หนึ่งตัว พอเปิดเข้ามาด้านใน แม้ยังไม่ได้เริ่มอ่านเนื้อหาในเล่ม แต่คำนำสำนักพิมพ์ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้น่าติดตามมากขึ้นไปอีก เป็นถ้อยคำธรรมดา แต่ทุกประโยคอ่านแล้วรู้สึกว่ามันช่างตรงกับชีวิต เหมือนคนเขียนมานั่งอยู่ในใจเรามากจริง ๆ

       เล่มนี้เป็นอีกหนึ่งเล่มในลิสต์ #แจบอมอ่าน เช่นเดิม เป็นเรื่องราวของ ซอลโท เจ้ากระต่ายเหลืองที่พบเจอเรื่องต่าง ๆ ที่ทำให้หัวใจของมันกลวงโบ๋ ทุกเรื่องที่ซอลโทพบเจอ บางเรื่องก็ช่างคล้ายกับเรื่องที่เราเจอในชีวิตจริงเสียเหลือเกิน เหมือนเรากับซอลโทเป็นคนคนเดียวกันซะอย่างนั้น

       ระหว่างที่อ่านเล่มนี้เรารู้สึกเหมือนกำลังย้อนอ่านเรื่องราวในชีวิตประจำวันมากกว่าการอ่านหนังสือ หรืออ่านความเรียง คุณซอลเลดาไม่ได้เขียนหนังสือเล่มนี้ให้เราอ่าน แต่คุณซอลเลดาเขียนไดอารี่ให้เราอ่านมากกว่า วันไหนเศร้าก็เล่าเรื่องเศร้า วันไหนสุขก็เขียนเล่าว่าวันนี้สุข ตอนหมดพลังหรือท้อแท้เธอก็ถ่ายทอดมันออกมาผ่านเรื่องราวของซอลโทกระต่ายเหลือง ดังที่คุณซอลเลดากล่าวไว้ในบทส่งท้ายว่า

      

       "ซอลโทคือตัวฉันและตัวคุณ ทุกคนต่างทำท่าทีเฉย ๆ ไม่เจ็บปวด แต่ในใจก็รอให้ใครสักคนยื่นมือมาช่วยเหลือ เราผู้สนใจคนอื่น แต่ดันเพิกเฉยหัวใจตัวเอง  เราผู้อิจฉาความสุขของคนอื่นมากกว่าจะซาบซึ้งความสุขของตัวเอง เราผู้สับสนว้าวุ่นเพราะวิตกว่าเคราะห์ร้ายที่มีจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์.."

       ในเล่มนอกจากจะมีส่วนเนื้อหาที่เป็นเรื่องราวของเจ้ากระต่ายเหลืองแล้ว ยังมีภาพประกอบน่ารัก ๆอีกด้วย หลังจากที่อ่านจบก็รู็สึกว่าบางบทในหนังสือเล่มนี้ได้เตือนใจเรื่องที่เราหลงลืมหรือละเลยมัันไปอย่างมาก แท้จริงแล้วซอลโทอาจจะเป็นตัวเราเองอย่างที่คุณซอลเลดากล่าวไว้จริง ๆ

       หากใครที่กำลังหาหนังสือสักเล่มอ่าน อยากขอพื้นที่เล็ก ๆ ตรงนี้แนะนำเล่มนี้ไว้ให้พิจารณา หวังว่าทุกครั้งที่เปิดอ่าน จะได้รับคำปลอบประโลมหรือคำแนะนำจากหนังสือเล่มนี้ไม่มากก็น้อย สุดท้ายแล้วเรื่องราวของซอลโทและคุณ อาจจะเหมือนกัน เหมือนกับเรื่องราวชองซอลโทกับเราและคุณซอลเลดาก็ได้นะ : )