เช้าวันนี้ญาเริ่มไปวิ่งจ๊อกกิ้งเป็นครั้งแรกหลังจากที่ถูกเพื่อนๆในออฟฟิศยุให้วิ่งออกกำลังตามที่สมัยนี้เขาฮิตกัน ญาเป็นหญิงสาววัยทำงานอายุ 27 ปี เป็นผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานตั้งแต่อายุยังน้อย

ในระหว่างที่วิ่งไปตามเส้นทางที่ได้หมายตาเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน ระหว่างทางที่วิ่งไปญามองไปเห็นชายหนุมคนนึง  ดูอายุมากกว่าเธอสักสิบปีวิ่งนำอยุ่ข้างหน้า 
"...เดาได้เลยว่าเค้าวิ่งช้ากว่าเรานิดนึง..." ญาคิด มันทำให้ญารู้สึกดี บอกกับตัวเองว่า จะวิ่งไล่ให้ทันผู้ชายคนนั้น
หลังจากนั้นญาเลยวิ่งให้เร็วขึ้น..เร็วขึ้น..เร็วขึ้น ทำให้ญาเริ่มวิ่งใกล้ชายหนุ่มคนนั้นเข้าไปทีละน้อย  ด้วยความที่ญาอายุน้อยและแข็งแรง หลังจากผ่านไปแค่ไม่กี่นาที ญาก็อยู่ห่างจากชายหนุ่มคนนั้นแค่ไม่ถึงร้อยเมตร  หลังจากนั้นญาจึงปั่นสปีดการวิ่งขึ้นไปจนเร็วสุดกำลังและตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า "...เราจะต้องวิ่งไล่เค้าให้ทันให้ได้..."

 

สุดท้าย ญาก็ทำสำเร็จ 

เธอวื่งตามเขาทันและวิ่งแซงหน้าเขาไป  ในใจญารู้สึกว่า "...เย้ ! เราชนะเค้าแล้ว..." แต่แน่นอน ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้เอะใจแม้ซักนิดว่า กำลังมีคนวิ่งแข่งกับเขาอยู่

หลังจากที่ญาได้วิ่งแซงเขาไปพอสมควรแล้ว เธอคิดว่า "...เพื่อที่จะวิ่งไล่ตามให้ทันชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเรา ทำให้เราต้องจดจ่อกับการเอาชนะมากซะจนเรา...

ลืมวิ่งเลี้ยวกลับตรงซอยเข้าบ้าน

ลืมทิ้งความสุขและสงบในใจตัวเอง

ลืมที่จะได้ดูสนามหญ้าสีเขียวชอุ่มตามข้างทาง

ลืมการภาวนา

และการเร่งรีบนี้เอง ทำให้เราเสียหลักสะดุดเกือบล้มหลายครั้ง ซึ่งมันอาจทำให้เรากระแทกล้มกับข้างทางทำให้ข้อเท้าเราพลิกหักได้..."

ญาตระหนักว่าเวลาที่คนเราจดจ่อในการแข่งขัน ไม่ว่าจะกับเพื่อนร่วมงาน,เพื่อนบ้าน,เพื่อนฝูง,ญาติพี่น้อง เพื่อที่จะเอาชนะเขาเหล่านั้น คือเพื่อที่จะพิสูจน์ว่า เราเก่งกว่าเขา เราประสบความสำเร็จมากกว่าเขา หรือเราเป็นคนที่มีความสำคัญมากกว่าเขา ทำให้เราลืมที่จะมีความสุขอย่างแท้จริงกับสถานการณ์รอบๆตัว

พลังและเวลาที่เราใช้ไปในการจดจ่อกับจุดหมายทำให้เราลืมทางของเราเอง

ปัญหาของการแข่งขันคือมันไม่มีวันจบสิ้น มันจะมีคนที่เขา ไม่ใครก็ใคร ที่จะมีอะไรนำหน้าเราอยู่เสมอ

ใครบางคนที่...
มีงานที่ดีกว่า

มีรายได้ที่มากกว่า

มีเงินในธนาคารมากกว่า

มีภรรยาที่สวยกว่า

มีสามีที่หล่อกว่า

มีลูกทีี่มีความประพฤติที่ดีกว่า

มีสังคมและสภาวะแวดล้อมที่ดีกว่า

แต่จริงๆ เรื่องสำคัญแค่เพียงเรื่องเดียวคือคุณสามารถเป็นตัวคุณที่ดีที่สุดได้โดยไม่ต้องแข่งกับใครคน

บางคนมักมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะเขาใส่ใจกับคนอื่นๆมากเกินไป เช่น คนอื่นกำลังพูดคุยว่าอะไรกัน คนอื่นเค้ากำลังไปไหนกัน เขาขับรถอะไร ใส่ชุดอะไร

จงพอใจเท่าที่มี ยินดีเท่าที่ได้ไม่ว่าจะเป็น รูปร่าง น้ำหนัก ส่วนสูงของตัวเอง หรือบุคคลิกภาพ

จงยอมรับตนเองอย่างที่เป็นและตระหนักว่า เราเป็นผู้ได้รับพรอันประเสริฐของการมีชีวิต

จงจดจ่อเข้ามาภายในและใช้ชีวิตอย่างมีคุณภาพที่สมบูรณ์อย่างแท้จริง

ไม่มีการแข่งขันในเรื่องของชะตากรรม ทุกคนล้วนมีชะตากรรมของตนเอ

การเปรียบเทียบและการแข่งขันคือโจรขโมยความเบิกบานและความสุขที่แท้จริงของชีวิต

การแข่งขันนำมาซึ่งความทุกข์อย่างไม่จบสิ้น มันฆ่าความสุขและความเบิกบานของชีวิตเรา
จงวิ่งแข่งกับตนเองเพื่อนำไปสู่ชีวิตที่มีเปี่ยมไปด้วยความมั่นคงในจิตใจ เพื่อการมีจิตใจที่สงบและเป็นสุข

#ความสุขที่แท้จริง

#ทุกข์

#การแข่งขัน

#วิ่ง