คืนแรก...ในแดนภารตะ

• ถ้าจะพูดถึง ประเทศอินเดียสำหรับนักเดินทางแล้ว ก็คงเป็นอีกหนึ่งหมุดหมายที่จะไปเยือนสักครั้งในชีวิตประเทศที่มีเนื้อที่กว้างใหญ่ที่สุดในเอเชียใต้ ดินแดนอันทรงเสน่ห์ และมีมนตราที่น่าค้นหาเป็นอย่างยิ่งหากเมื่อได้นำความรู้สึกนี้ไปบอกกับใครต่อใครว่า‘อยากไปอินเดีย’ก็มักมีคำถามกลับมาเกือบจะคล้ายกันว่า

• “ไปทำไมอินเดีย?”
•  “สกปรกไม่มีระเบียบ ”
• สำหรับฉันแล้วถ้อยคำเหล่านั้นเสมือนสายลมในฤดูร้อน แค่วูบวาบผ่านผิวกาย หากไม่ได้บาดลึกเข้ามาสู่ความรู้สึกมากนักมันคงไม่แปลกอะไรนักใช่ไหม ถ้าฉันจะฝันถึงการไปเที่ยวดินแดนชมพูทวีปแม้ในความเป็นจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะชวนใครไปสัมผัสประเทศที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตนอย่างอินเดีย จนกระทั่งฉันได้พบกับ‘ตะวัน’ เพื่อนรุ่นน้องเมื่อครั้งร่วมรั้วสถาบันเดียวกันเราคุยกันถูกคอหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องเที่ยว และฉันก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยฉันเอ่ยปากชวนตะวันด้วยประโยคง่ายๆ และเธอก็ตอบกลับมาว่า
•  “ไปซิพี่จันทร์ หนูอยากไปถ่ายรูปสวยๆ”
• 
  

1. ทริปเดินทางไกลครั้งแรกในชีวิตของเราสองคนเสมือนนกน้อยที่หัดสยายปีก เราเลือกรัฐราชสถาน (Rajasthan) ดินแดนแห่งมหาราชาและอัครา (Agra) นครประวัติศาสตร์อนุสรณ์สถานเรื่องราวความรักอันลือชื่อ ‘ทัชมาฮาล’ แผนการเดินทางถูกวางล่วงหน้าร่วมปี ทั้งอ่านหนังสือทั้งดูรีวิวสารพัดวิธีที่จะเติมความไม่รู้ จากนั้นจึงเริ่มจองตั๋วเครื่องบิน รถพร้อมคนขับ และโรงแรม

• ต้นเดือนกุมภาพันธ์ในค่ำคืนของการเดินทางเรานัดเจอกันที่สนามบินสุวรรณภูมิ ฉันมาถึงก่อนเวลานัดยืนรอไม่นานนัก ตะวันก็มาถึงพร้อมกระเป๋าล้อลากใบใหญ่สูงครึ่งเอว
• “นี่ขนอะไรไปเยอะแยะ”ความแปลกใจทำให้ฉันอดถามไม่ได้
• “ก็เสื้อผ้ากับของกินกลัวกินอาหารแขกไม่ได้”
• อาหารก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งของฉันเช่นกันด้วยความที่เป็นคนกินยากจะว่าไปแล้วฉันเองก็ตุนเสบียงไปไม่น้อยกว่าตะวันเท่าไรนักหรอกเมื่อเคาน์เตอร์เปิดให้เช็คอิน เราสองคนก็ตรงดิ่งไปทันทีของตะวันเอกสารผ่านไปอย่างเรียบร้อย หากเมื่อมาถึงคิวของฉันบ้าง
• “ทำไมวีซ่าไม่แสดงวันหมดอายุครับ”
• “อยู่ด้านหลังหรือเปล่าคะ”
• เจ้าหน้าที่ของสายการบินไทยสมายล์พลิกดูหลายครั้งแต่ก็ยังไม่พบสิ่งที่ฉันบอก จึงขอดูวีซ่าของตะวันอีกทีปรากฏว่าต่างจากเอกสารของฉันอย่างสิ้นเชิง
• ฉันพิมพ์ใบสมัครมา!
• แต่ไม่ได้พิมพ์วีซ่าเข้าประเทศตามที่รัฐบาลอินเดียระบุ!
• ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ค้นหาอีเมล์ที่ทางการอินเดียส่งมาว่าได้อนุมัติวีซ่าให้แก่ฉันแล้วด้วยมือที่สั่นระริก สมาธิแตกกระเจิง แถวข้างหลังเริ่มยาวขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปหลายนาทีร้อนถึงเจ้าหน้าที่คนเดิมที่ต้องเข้ามาช่วยค้นอีเมล์ฉบับนั้น
• “เจอแล้วครับ เดี๋ยวคุณพี่เอาไฟล์นี้ไปพิมพ์ที่ชั้นล่างนะครับจะมีจุดรับพิมพ์เอกสารอยู่”
• ฉันกล่าวขอบคุณด้วยหัวใจที่พองโตยังไม่ได้ทันได้บินก็มีเรื่องให้ลุ้นระทึกเสียแล้ว เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปเรื่องบีบคั้นหัวใจเหล่านี้ดูเหมือนจะน้อยนิดเสียเหลือเกิน เมื่อเทียบกับเรื่องราวใหญ่โตในชีวิตที่เคยประสบมา