(หมายเหตุ: บทความนี้มีคำหยาบคายค่อนข้างมาก)
อายุ 19-20 ถ้าไม่ซิ่วไม่ไทร์ไม่ซ้ำ ก็ควรจะอยู่มหาลัยปีสอง ซึ่งแน่นอนว่าโหดกว่าปีหนึ่งแบบ...ตายดีกว่า กราบรัวๆ พร้อมรำโปรยดอกกุหลาบ ด้วยคณะที่เราเรียน พอขึ้นปีสองก็ขยับเข้าใกล้กับสายงานที่จบขึ้นมานิดนึงละ มีความรู้สึกว่ากำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเว้ย ทำนู่นทำนี่ทำนั่นที่ไม่เคยทำมาก่อนและก็คงไม่มีโอกาสได้ทำถ้าสอบไม่ติด จบได้ด้วยการสอบตกสองวิชา นั่งร้องไห้น้ำตาซึมบนรถทัวร์กลับบ้านต่างจังหวัด ดีนะวันนั้นกลับคนเดียวไม่มีใครเห็นน้ำตาน้อง วันสอบซ่อมตรงกับวันเกิดแม่ ซึ่งควรจะปิดเทอมอยู่บ้านซื้อเค้กมาเป่ากับแม่ไหมล่ะ โทษใครไม่ได้เลย ความกากของตัวเองล้วนๆ แต่สุดท้ายก็แก้ผ่านนะ มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้
เคยดูหรืออ่าน Divergent กันไหม ที่ฐานฝึกของดอนท์เลสจะมีการจัดอันดับเด็กใหม่ เรียงลำดับตามคะแนน ซึ่งใครอยู่ตำแหน่งรั้งท้ายก็จะโดนจับโยนลงบ่อ...หรืออะไรทำนองนั้น สภาพเราก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ
เวลานักร้องวงโปรดมาผับแถวบ้านในวันที่คุณอายุ 19 ปี 8 เดือน 23 วัน 16 ชั่วโมง 32 นาที 45 วินาที (พอแล้ว!) แล้วอาจด้วยเหตุผลทางการเมืองหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ผับแห่งนั้นตรวจเข้มกับลูกค้าทุกคน เราอาจจะถามพนักงานหน้าผับว่า สามเดือนก็ไม่ได้เหรอพี่! พนักงานส่ายหน้าแทนคำตอบ แบงก์ร้อยยื่นไปข้างหน้าก็ยังไม่รับ ฯลฯ (ตัดจบ) เป็นผับก็จี๊ดใจแล้ว แต่สำหรับเรามันคือเฟสติวัลเพลงแดนนนนนซซซซ์!!! กูจะดิ้นให้ยับเลยแม่เอ๊ยยยย
Bucket List ของเราคือการดูคอนเสิร์ตของศิลปินที่เราชอบ (Tie In) ในประเทศก็ได้ หรือถ้ามาสายเปย์ เก็บเงินซื้อตั๋วเครื่องบินไปติ่งข้ามน้ำข้ามทะเลได้ก็จะยิ่งดี เรารู้ว่าศิลปินที่เรากรี๊ดกำลังจะมีคอนเสิร์ตที่ประเทศไทยล่วงหน้าก่อนวันงานสามวัน ค่าบัตรสองพันแปด! อีผี! เงินในบัญชีมีสแปร์ไว้ก็จริง แต่ขอเวลาเตรียมใจในการเปย์บ้าง พอเหลือบดูเงื่อนไขงาน...อ้อ ต้องอายุ 20 ขึ้นไปเท่านั้นเหรอ งั้นก็เจอกันงานหน้านะพ่อหนุ่ม (ซึ่งกว่าจะมาไทยอีกรอบก็คงจะไม่หนุ่มแล้ว)
ก็มีหลังจากอกหักครั้งซีเวียร์สุดปีนึงอะ อุฮิฯ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in