“เมี้ยว~~”
“หึ่ย! อย่ามาเกาะนะ กำลังรีบ” ทันทีที่ผมก้าวขาออกจากห้องตัวเองมา เจ้าตัวขนฟูของเพื่อนข้างห้องก็มาคลอเคลียที่ขาผม
“เนี้ยเห็นมั้ย ขนติดขากางเกงฉันแล้ว!” ผมทำท่าทางดุใส่มัน แต่มันก็ยังไม่ยอมจะห่างจากขาผม เออเอาเลยไอขนฟู!
“อ้าวขอโทษด้วยนะครับ มานี่มาตัวยุ่ง” โชคดีที่เพื่อนข้างห้องหิ้วมันออกจากตัวผมซะที ผมยิ้มทักทายเค้าไปตามมารยาท
“วันนี้ไปไหนหรอครับ คุณฮยอนบิน “
“ไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะครับ” ผมยิ้มตอบแล้วรีบล็อคห้อง นี่มันก็จะถึงเวลานัดแล้ว
“เมี้ยว~~” ไม่ต้องมาเรียก! เจ้าขนฟู!
“เหมือนตัวยุ่งจะชอบคุณเลยนะครับ”
“หรอครับ?” แต่ผมเกลียดมัน!
ผมตอบเพื่อนข้างห้อง ยกนาฬิกาข้อมือให้ดูเพื่อบอกว่าจะสายแล้ว เค้าก็พยักหน้าแล้วหลบทางให้ผม
“บ๊ายบายคุณฮยอนบินสิตัวยุ่ง”
“เมี้ยววววว”
ไม่ต้องมาเมี้ยวเลยเว้ย!!!!!!!
ผมรีบลงลิฟต์มาชั้นจอดรถใต้ดิน มองหารถสีดำเงาคู่ใจของผม
แมวสัตว์เลี้ยงที่ผมไม่ชอบที่สุดในโลก สัตว์ที่ไหนจะน่ารำคาญเท่าพวกมัน ชอบมาขอให้เล่นด้วยตอนเรายุ่ง พอเราจะเล่นด้วยก็เมินซะงั้น เป็นสัตว์เลี้ยงที่หยิ่งเกินไป หมาของผมอะดีกว่าเยอะ
ผมผิวปากตามเพลงในเครื่องเล่น สายตาพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือ ก่อนถึงเวลานัดเหลือเวลานิดนึง ก็ดีไปรอเค้าบ้าง เค้าจะได้ประทับใจ
“พี่ผมอยู่หน้าคอนโดพี่แล้วนะ” ผมเทียบรถหน้าคอนโด ก่อนจะต่อสายกับเจ้าของห้องด้านบน
‘เฮ้ยยย ทำไมมาเร็ว พี่ยังไม่เก็บห้องเลย’
น้ำเสียงลนลานของพี่เค้าทำให้ผมแอบขำ น่ารักอีกแล้วนะพี่
“พี่ไม่ต้องรีบหรอกผมรอได้”
‘เดี๋ยวอีก5นาทีนะ นายมารอพี่หน้าห้องเลย’
“ครับ พี่ยงกุก”
หลังจากหาที่จอดผมก็กดลิฟต์ไปชั้นที่พี่ยงกุกอยู่
“ก๊อกๆ พี่ยงกุกผมมาแล้วนะ” ผมเคาะประตูแล้วรอสักพักพี่เค้าก็เปิดออกมา
“ขอโทษทีนะ พี่มัวแต่เก็บห้องอยู่….ฮยอนบิน?”
พอพี่ยงกุกเปิดประตูโลกของผมเหมือนถูกหยุดเวลาไว้ ใบหน้าที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมานักตอนนี้ผมกำลังได้รับรอยยิ้มจากมัน พี่ยงกุกเวลายิ้มน่ารักมาก มากจนอยากจับฟัด
เสื้อแขนยาวที่โอเวอร์ไซส์เผยให้เห็นช่วงไหล่ลาดเล็กน้อย ขาว มันไม่ได้ขาวมาก แต่มันน่าฟัดให้แดงจริงๆ! ใส่กับกางเกงสามส่วนสบายๆสไตล์ลิฟวิ่งโฮม ทำไมน่ารักแบบนี้นะพี่ยงกุก!
“ห้ะ ครับๆ” เหมือนผมจะจ้องพี่เค้านานไปจนพี่เค้าก็จับสังเกตุได้เลยเรียกขื่อผมดึงสติกลับมา
“นายเหม่อน่ะ ฮะๆ มา เข้าห้องสิ” พี่ยงกุกแทรกตัวเข้าไปก่อน ก่อนจะกวักมือเรียกผมให้เข้าห้อง
“แล้วชีฮยอนหละพี่?” ผมถามหาเพื่อนร่วมห้องของพี่ยงกุก
“เหมือนจะไปข้างนอกมั้ง กลับเย็นๆ”
“อ๋อออ แล้วนี่พี่ก็อยู่คนเดียวดิ”
“อืม…ใช่” ให้ฮยอนบินคนนี้อยู่เป็นเพื่อนมั้ยครับ ฮริ้ง
“เอ้ย! ไม่สิ มีโทลบิด้วย” พี่ยงกุกอุ้มเจ้าโทลบิที่นอนไม่ขยับไปไหนตั้งแค่ผมเข้าห้องมา มาจ่อหน้าผม
ไม่ต้องมาจ้อง! เจ้าหน้าขน!
“อ๋อออ มีโทลบิด้วยเนอะะะ พี่ยงกุกเลยไม่เหงาาา” ผมส่งมือไปลูบหัวโทลบิด้วยความเอ็นดูที่ผมตอแหลขึ้นมาเอง
“แง่ม!”
“โอ๊ยยยยยยย!” เจ้าหน้าขนมันงับมือโผมมมมม
“โทลบิหยุดนะ!” พี่ยงกุกรีบกระชากโทลบิเข้าชิดอก
“เจ็บมั้ยฮยอนบิน” พี่ยงกุกปล่อยโทลบิลงกับโซฟาแล้วเดินมาดูมือผม พี่เค้าคลำที่รอยเขี้ยวของโทลบิที่ฝังลึกบนมือผม ฮยอนบินเจ็บจังครับ ._.
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ แมวข้างห้องผมก็กัดผมออกบ่อย ผมชินแล้วครับ” ผมยิ้มตอบ
“พี่ขอโทษนะ โทลบิ! ไปอยู่ในมุ้งเลย!” พี่ยงกุกมองโทลบิตาขวางแล้วจับอุ้มเข้าห้องนอนตัวเองไป
“ม้าวววว” บายนะเจ้าหน้าขน!
“พี่ขอโทษแทนโทลบินะ ปกติมันไม่กัดใครเลย”
“ไม่เป็นไรครับ คงคันเขี้ยว”
“งั้นวันนี้ฮยอนบินกินเยอะๆนะพี่เลี้ยงเอง”
สักพักพี่ยงกุกก็เอาอาหารมาวางหน้าผม ทั้งไก่ทอด พิซซ่า ทังซูยุก แล้วก็อีกหลายๆอย่าง ผมก็จัดการเตรียมเครื่องดื่ม
“พี่ซื้อหรอ หรือทำเอง” พอผมลองอาหารรสชาติมันดีมากๆ จนต้องเอ่ยปากถาม
“ก็ทำเองบ้าง ซื้อบ้าง พี่กลัวทำเองหมดแล้วนายกินไม่ได้” พี่ยงกุกตอบแล้วเกาแก้ม
เฮ้อออ พี่เค้าจะรู้บ้างมั้ยว่าหลุดท่าทางน่ารักๆออกมาเยอะแค่ไหน
“นี่พี่ดีใจนะ ที่นายบอกว่าชอบแมวอะ” พี่ยงกุกพูดขึ้นตอนคีบทังซูยุกเข้าปาก
“ตอนที่พี่รู้ว่าแดเนียลชอบแมวเหมือนกันก็ว่าดีใจแล้ว พอมารู้จักกับนาย นายก็ดันชอบแมวอีก พี่ก็ยิ่งดีใจใหญ่เลย” พี่ยงกุกพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม
ผมรู้ว่าการโกหกมันแย่ แต่ผมก็ทำไปแล้ว…ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผมได้ใกล้ชิด พี่ยงกุก ใช่ผมเกลียดแมวแต่ทำเป็นชอบมัน เพราะทุกครั้งที่ผมคุยเรื่องแมวกับพี่ยงกุก เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของพี่เค้า เหมือนต่ออายุขัยชีวิตของผมได้เลย นั่นเลยทำให้ผมตัดสินใจทำมันลงไป
แต่ดูเหมือนพี่เค้าจะไว้ใจผมมากเกินไป จนทำให้ผมรู้สึกผิดจนถึงตอนนี้
“พี่ยงกุก…” ผมเขยิบไปใกล้พี่เค้าแล้วฉวยโอกาสกุมมือเล็กไว้
“หื้ม?”
“ที่จริงผมไม่ได้ชอบแมวหรอกพี่…”
“…..”
“แต่ผมชอบพี่ต่างหาก”
“!!!!” สีหน้าพี่ยงกุกดูจะตกใจมากดูจากคิ้วที่ยกขึ้นสูง
ผมจ้องมองใบหน้าพี่เค้าด้วยความจริงจัง จริงๆผมแอบมองพี่เค้ามาตั้งแต่ในรายการแล้ว ถึงพี่เค้าจะชอบทำตัวเป็นเงาแต่ผมเนี่ยเป็นเงายิ่งกว่าแอบมองพี่เค้าไปทุกที่ จนได้มาคุยจริงๆจังๆตอนออกจากรายการ มันก็เหมือนนานแล้วที่ผมชอบพี่เค้าฝ่ายเดียว
ไม่ไหวแล้วอะ อยากได้เป็นแฟนแล้ว
ผมค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้พี่ยงกุกมากขึ้น จนลมหายใจอุ่นรดใบหน้ากัน ผมเอียงคอให้ได้องศาเพื่อจะได้ประทับริมฝีปากของพี่ยงกุกถนัดๆ มือผมกุมมือเล็กแน่นพี่ยงกุกจะได้เชื่อจริงๆว่าผมจริงจังแค่ไหน
ใบหน้าเราห่างไม่ถึงคืบ พี่ยงกุกหลับตาแน่น มืออีกข้างก็กำจนเปลี่ยนสี อีกนิดเดียวริมฝีปากของเราก็จะได้สัมผัสกันแล้ว
อีกนิด
อีกนิดเดียว
เราจะได้จู-
“เมี้ยว!!!!”
“!!! โทลบิ!” พี่ยงกุกรีบลืมตาขึ้นมาแล้วผลักผมออก ก่อนจะรีบลุกเข้าไปในห้องตัวเอง
เจ้าหน้าขน!!! มารหัวใจจริงๆเลยเว้ยยยยยย!
“โทลบิบอกกี่ครั้งแล้วอย่าปีนมุ้ง” ผมเดินตามพี่ยงกุกเข้ามาในห้อง ก็เห็นเจ้าหน้าขนห้อยต่องแต่งอยู่ในมุ้ง สมน้ำหน้า!
“ดูสิเล็บเข้าไปเกี่ยวเลย” พี่ยงกุกค่อยๆแกะเล็บของมันออกจากมุ้ง
มันต้องไม่ได้ซนขนาดเอาเล็บตัวเองไปเกี่ยวมุ้งเล่นหรอก มันจงใจแกล้งผมชัดๆ!
“เล็บยาวขนาดนี้เลยหรอ ชีฮยอนนะชีฮยอน เวรนายตัดเล็บแล้วแท้ๆ” พี่ยงกุกบ่นยาวกับตัวเองแล้วเอาเจ้าโทลบิออกมาอุ้มแนบอก
“เอ่อ…” พอพี่ยงกุกหันมาเจอหน้าผมพี่เค้าก็ทำหน้าตื่นๆแล้วรีบก้มหน้าลง
“พี่ผมขอโทษที่โกหกนะ…”
“ผมรู้ว่ามันแย่ พี่เกลียดผมไปเลยก็ได้นะ…” จากที่พี่ยงกุกก้มหน้าลูบหัวโทลบิเล่นอยู่ ก็รีบเงยหน้าขึ้นมา
“ม ไม่ได้เกลียดนะ!”
“พี่ไม่ได้เกลียดนายเลย กลับกันพี่ดีใจที่นายบอกความจริง…”
“จริงๆ พี่จับสังเกตุได้นานแล้ว ที่แขนหรือขานายไม่มีรอยข่วนเลย…”
ชิบหายครับ โป๊ะตั้งแต่ยังไม่พูดความจริงเล้ยยยย
“แต่ถึงนายจะไม่ได้ชอบแมว พี่ก็ดีใจนะที่เราได้คุยกัน” พี่ยงกุกส่งรอยยิ้มที่สวยที่สุดมาให้ผม
“พี่แม่ง น่ารักว่ะ” ผมเดินเข้าไปรวบตัวพี่ยงกุกมากอด ตอนแรกเหมือนพี่เค้าจะผลักออกแต่ก็สู้แรงแขนผมไม่ได้เลยจำใจให้ผมกอด
“เป็นแฟนกันมั้ยพี่?”
“ห ห้ะ! แฟนหรอ” พี่ยงกุกถลึงตาโตแล้วมองหน้าผม
“ต แต่นายไม่ชอบแมว”
“ครับ ไม่ได้ชอบแมว แต่ชอบเจ้าของแมวไปแล้ว” ผมยิ้มแล้วจับมือพี่ยงกุกมาเกลี่ยหลังมือ
“นายนี่นะ ฮยอนบิน….” พี่ยงกุกก้มหน้าเขิน รู้ได้ยังไงหรอ ก็หูแดงขนาดนั้น
“นี่เจ้าหน้าขน ฉันจะเป็นพ่อให้นายแล้วนะ” ผมยื่มมือไปลูบหัวโทลบิในอ้อมอกพี่ยงกุก
“ฮยอนบิน!” พี่ยงกุกทำท่าทางดุผมเหมือนตอนดุเจ้าโทลบิ โธ่พี่ แมวยังไม่กลัว แล้วผมจะกลัวมั้ยอะ เหมือนโดนแมวขู่มากกว่า น่ารัก
“หื้ม ว่าไงเจ้าหน้าขน”
“แง่ม!”
“อ้ากกกกกกก!
#SSPDFIC
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in