1. เบนไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสเรียกเรย์ว่า “ยัยเด็กเก็บขยะ” อีกครั้ง เมื่อเห็นหญิงสาวหอบต้นสนคริสต์มาสพลาสติกเก่าเก็บของคุณป้ามาร์กาเร็ตลงมาจากชั้นบน แน่ล่ะว่าเขาไม่ได้แม้แต่จะคิด คำพูดนั้นจึงหลุดรอดออกจากห้วงคำนึงโดยไร้ซึ่งความยับยั้งชั่งใจ นี่เป็นเหตุบังเอิญจากมุมมองของเขา ผู้ที่ฉายาเหลวไหลนั่นทำให้ตกหลุมรักและรับมันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองโดยธรรมชาติอย่างช้าๆ และมั่นคง แต่สำหรับหญิงสาวเจ้าของฉายา เบนไม่แน่ใจนักว่าระยะเวลามากกว่าหนึ่งปีจะเปลี่ยนแปลงน้ำหนักและมิติของคำสี่พยางค์ดังกล่าวอย่างไรบ้าง ยัยเด็กเก็บขยะคนที่เที่ยวรื้อค้นเฟอร์นิเจอร์เก่าอยู่ด้านหลังตึกกับยัยเด็กเก็บขยะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า — คนที่รื้อค้นซอกมุมต่างๆ ในหัวใจที่เขาเองไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่ามีอยู่ ทั้งคู่แตกต่างกันเหมือนฝาแฝดที่ถูกทิ้งไว้หน้าประตูบ้านสองหลัง เรย์หันหน้ามามองเขาช้าๆ ขณะที่เบนยืนยิ้มแฉ่ง รอคอยคำพูดแดกดันซึ่งเป็นดังไม้ขีดจุดไฟให้บทสนทนาเผ็ดร้อนกึ่งวาบหวาม แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดจริงๆ ก็คือการถูกเจ้าหล่อนปิดประตูห้องใส่หน้าโดยใช้เท้าเขี่ยอย่างไม่ยี่หระ เขาไม่ถือสาเธอหรอกที่มือสองข้างดันไม่ว่าง แต่แววตาเฉยชานั่นต่างหากที่ถือโทษโกรธไม่เปลี่ยนแปลง