ฉันรู้ว่ามันยังอยู่ตรงนั้นตลอด
ถึงแม้จะเติบโตขึ้นมากเพียงไร
บางครั้งฉันก็เบลอภาพของมันด้วย แอลกอฮอล์ ควันบุหรี่
บางครั้งก็ด้วยน้ำตา
แต่มันก็ยังอยู่ตรงนั้นเสมอมา
ดั่งเพื่อนคนนึงที่อยู่ในมุมมืดเงียบๆจ้องมองออกมา
แต่ฉันสามารถควบคุมมันได้
ไม่ได้ให้มันเข้ามาทำร้ายแบบตอนเด็กอีกแล้ว
บางครั้งฉันก็จะปลดโซ่ที่ล่ามมันมา
ให้มันกระโจนเข้ามาถาโถม
พอเจ็บปวดจนสาแก่ใจก็พามันกลับไปล่ามไว้
ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้
เหมือนขาวและดำ
เหมือนกลางวันและกลางคืน
ทั้งฉันและเจ้าหมาสีดำต่างแยกจากกันไม่ได้
พวกเราจะอยู่ข้างกันตลอดไป
จนกว่าฉันจะหยุดหายใจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in