อีกอยากที่ทำให้เราทั้งอินและอิ่มเอมคือลวดลายในการกำกับของผู้กำกับค่ะ
นับว่าเก่งกาจมากทีเดียวสำหรับผลงานชิ้นแรกของฮอจินโฮ
เขาออกแบบให้ภาพในหนังนั้นเนิบช้าและค่อนข้างขยับเขยื้อนน้อย
ทำให้เราได้มองเห็นและซึมซับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในหนังได้มาก
รวมถึงการใช้ความหมายของภาพถ่ายสื่อสารแทนคำพูดที่อยู่ในใจของตัวละครด้วย

สิ่งที่เราชอบอีกอย่างนั่นคือการที่จองวอนและดาริมสนทนากันผ่านความเงียบ
(อ่านอาจจะไม่เข้าใจ แต่ถ้าได้ดูหนังรับรองว่าต้องอินเหมือนเราแน่นอน)
และการเลือกใช้ "หน้าต่าง" เป็นหนึ่งความหมายที่สื่อผ่านไปว่านี่คือกรอบรูป
ที่บันทึกชีวิตในช่วงเวลาต่างๆ เอาไว้

หนังเก่าแล้ว แต่ยังตราตรึงใจ เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในหนังเกาหลีที่เราชอบที่สุดตลอดกาล
เหมาะกับการนอนดูในผ้าห่มและแว่วฟังเสียงฝนเหงาๆ เป็นที่สุดเลยค่ะ