** คำเตือน สเปตอนนี้สั้นมาก.. เตือนแล้วนะคะ ** 

เกรย์วูล์ฟที่โตเต็มที่สามารถสูงได้ถึงเกือบสามฟุต ยกตัวอย่างเช่น ชาลี เจ้านั่นน่ะตัวใหญ่ที่สุดในฝูงจนเรียกได้ว่าเป็นเกรย์วูล์ฟที่สมบูรณ์แบบตัวหนึ่ง อีกทั้งยังมีดวงตาสีแอมเบอร์ที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกหมาป่าอย่างชัดเจนที่สุด 

ซึ่งผิดกับร็อคกี้ที่มีขนสีขาวสะอาดทั้งตัวและมีดวงตาสีฟ้า เจ้าดื้อนั่นไม่ใช่เกรย์วูล์ฟอย่างเต็มตัวแอชเชอร์เองก็พึ่งจะรู้(ฟังจากที่ไทเลอร์พูดมา)  เรียกได้ว่าเป็นวูล์ฟด็อกที่อยู่รวมกับเกรย์วูล์ฟเพียงตัวเดียวในฝูง 

"นายจำได้หมดแล้วใช่ไหม?" ร่างขาวซีดที่นั่งสังเกตพวกการ์เดียนพยักหน้ารับหงึกหงักตอบหัวหน้าหน่วยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ 

"อื้อ" 

"ไหนลองบอกสิว่าตัวไหนเป็นตัวไหน" 

แทนที่จะได้เลี้ยงเซเบอร์อย่างเช่นปกติ วันนี้แอชเชอร์ก็กลับโดนไทเลอร์ลากออกมาขลุกกับพวกการ์เดียน แถมยังสั่งให้แอชเชอร์จดจำพวกมันทุกตัวให้ได้ด้วย(เผด็จการชะมัด)  ส่วนพวกเกรย์วูล์ฟนั้นก็ยังคงเดินเล่นไปมา บ้างก็แทะกระดูกที่เชสโยนให้ บ้างก็เล่นงับกันไปมา รวมๆแล้วก็ดูไม่มีพิษมีภัยอยู่หรอกในตอนที่ไม่ได้ทำหน้าที่ 

"ตัวที่นอนแทะกระดูกเล่นอยู่นั่นนั่นวาไร" มือขาวชี้ไปยังเกรย์วูล์ฟที่มีขนสีขาวสลับกับสีน้ำตาลอ่อน และมีหน้าตาเป็นมิตรที่สุด ซึ่งก็ไม่แปลกที่แอชเชอร์จะจำมันได้ก็ในเมื่อเจ้านี่เป็นตัวที่เข้ามาเล่นกับตัวเองก่อนหน้านี้จนเรียกได้ว่าเล่นเอาหน้าของแอชเชอร์ชุ่มไปด้วยน้ำลายของมัน 

"วาไรคือเกรย์วูล์ฟที่เข้ามาในฝูงเป็นตัวล่าสุด ซึ่งก็ไม่แปลกว่าทำไมมันถึงยังเป็นมิตรกับนายอยู่" 

"มันอาจจะชอบฉันก็ได้" แอชเชอร์ว่าก่อนจะยักไหล่น้อยๆ 

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี" เชสตอบยิ้มๆ ในขณะที่ยังยืนลูบขนชาลีที่มานั่งอยู่ข้างๆ พอมองแล้วแอชเชอร์ก็ได้แต่แอบเคืองจ่าฝูงตัวโตที่ดูจะเป็นมิตรกับแค่ไทเลอร์  

คิดไปคิดมาก็ทำให้แอชเชอร์อยากกลับไปขุนเจ้าเซเบอร์ให้ตัวใหญ่ได้เท่านี้จริงๆ ถ้าต้องไปตีสนิทกับชาลีเพื่อที่จะได้สัมผัสขนนุ่มๆ แอชเชอร์ยอมทนเลี้ยงเซเบอร์ให้โตน่าจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องไปเสี่ยงโดนกัดด้วย 

"นายจับชาลีได้แค่คนเดียวหรือไทเลอร์" อัลฟ่าตัวขาวถามด้วยความสงสัยส่วนตัวอย่างอดไม่ได้ 

"แล้วนายเห็นคนอื่นจับมันได้แบบฉันไหมล่ะ" 

แค่ตอบว่าใช่หรือไม่ใช่มันคงยากไปสำหรับไทเลอร์.. กวนประสาทได้ทุกที่ทุกเวลาเลยสิน่า 

"กวนประสาทได้ตลอดเวลา" แอชเชอร์บ่นอุบก่อนจะหันไปสนใจการ์เดียนตรงหน้าต่อแทน "สองตัวที่กำลังเล่นงับกันอยู่นั่นน่าจะเป็นโลเวลล์กับโอนิคส์" 

แอชเชอร์เองก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าในสองตัวนั้น ตัวไหนชื่อโลเวลล์ ตัวไหนชื่อโอนิคส์ ก็แน่สิ พวกมันสองตัวเล่นคล้ายกันอย่างกับแฝด ขนก็สีขาวน้ำตาลเหมือนกันแล้วยังขนาดตัวใกล้เคียงกันอีก 

"ตัวไหนโลเวลล์"  ไทเลอร์ก็ยังไม่หยุดยิงคำถามใส่แอชเชอร์จนได้รับใบหน้าหงิกงอกลับไป 

"ตัวที่อยู่ข้างล่าง(มั้ง)" แอชเชอร์ได้แต่แอบลงท้ายมั้งอยู่ในใจ ขืนพูดไปมีหวังได้โดนคนปากดีข้างๆ ว่าแน่ 

"ผิด.. ตัวที่อยู่ข้างล่างนั่นโอนิคส์" เชสว่า "นายลองสังเกตดีๆ ถึงสีขนมันจะคล้ายกันแต่หางของโอนิคส์มันจะยาวกว่าโลเวลล์ เห็นไหม?"  

"จริงด้วย" คนตัวขาวพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย ก่อนจะจดจำข้อแตกต่างของเจ้าสองตัวนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ เพื่อที่จะได้ไม่เรียกพวกมันผิดพลาด

ซึ่งท่าทางที่แสดงออกถึงความสนใจของแอชเชอร์นั้นก็ทำให้เชสยิ้มน้อยๆ นานๆ ทีเลสลีย์จะยอมทำตัวเรียบร้อยมันก็ดูน่ามองไม่หยอก นี่ถ้ามีหูเหมือนพวกเกรย์วูล์ฟก็คงจะหูลู่ไม่ต่างกัน 

"จำไม่ยากหรอก เดี๋ยวอยู่ๆ ไปนายก็จำพวกมันได้"

"อยากเล่นด้วยจัง.." แต่ดูท่าแอชเชอร์คงจะไม่ได้ฟังสิ่งที่เชสพูดสักเท่าไหร่ ถึงได้บ่นพึมพำกับตัวเองพลางใช้เท้าเขี่ยดินตรงหน้าเล่น  อยู่ๆ ก็หลุดนิสัยส่วนตัวของเจ้าตัวออกมาอย่างไม่ระวัง 

นี่สรุปเชสกำลังคุยกับอัลฟ่าแดนเหนือที่ชอบอวดดีหรือคุยกับเด็กอายุไม่ถึงสิบขวบอยู่กันแน่ แต่จะให้เอ่ยปากหยอกไปตอนนี้ก็คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะที่เจ้าตัวแหย่คนตัวขาวนี่ก่อนหน้านี้ก็เรียกว่ามากพอแล้ว 

"ถ้าจะเล่น ก็เล่นกับวาไรไปก่อน ส่วนพวกตัวอื่นนายคงต้องรอให้มันชินกว่านี้" 

"ได้หรือ?" เจ้าของตาสวยหันมาส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังใส่หัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์ด้วยความลืมตัว "ฉันเล่นกับวาไรได้จริงๆใช่ไหม" แอชเชอร์จะรู้บ้างไหมว่าไม่ควรมากะพริบตาปริบๆ ทำหน้าตาอ้อนแบบนี้ใส่ไทเลอร์ 

"อืม.." 

"นายพูดแล้วนะไทเลอร์" 

"ฉันอนุญาต" 

แอชเชอร์เลิกมองหน้าไทเลอร์ก่อนจะหันไปมองวาไรที่ยังนอนแทะกระดูกเล่นด้วยความตื่นเต้น ท่าทางเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่นี่มันจริงๆ เลย  ขนาดมองจากทางด้านข้างแบบนี้เชสยังรู้เลยว่าดวงตาคู่สวยของแอชเชอร์นั้นกำลังหยีลงเพราะรอยยิ้มที่ถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากบาง 

"ขอบใจนายด้วยแล้วกันที่ให้ฉันเล่นกับมันได้" 

"โจชัวก็เล่นกับพวกการ์เดียนได้ ไม่ต้องมาขอบใจฉันหรอก"

"ดีเลย ฉันจะได้มีคนคอยมาเล่นด้วย เกิดมีอะไรขึ้นอย่างน้อยหมอนั่นก็น่าจะช่วยได้" 

อยูุ่ๆ ไทเลอร์ก็ถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินแอชเชอร์พูดแบบนั้นออกมา 

อยู่ๆ ไทเลอร์ก็เสียงแข็งขึ้นมาแถมยังตีหน้านิ่งจนคนฟังถึงกับขมวดคิ้วงุนงงด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆ อยู่แล้ว จู่ๆทำไมถึงมาเสียงแข็งใส่กันซะอย่างนั้น 

"เหมือนนายมีเวลาขนาดนั้น" 

"หลังกินมื้อเย็น ฉันว่าง นายเองก็คงว่างด้วย" เชสว่า

"แล้วทำไมฉันต้องรอนาย อีกอย่างฉันก็อยู่กับโจชัวแทบทั้งวัน" คนตัวขาวเถียงจนปากบางๆ นั่นยื่นจนน่าบีบปากให้หยุดพูด 

"โจชัวก็มีงานต้องทำ นายเห็นว่าหมอนั่นว่างมานั่งเฝ้านายเล่นหรือไง"

"นายพูดเหมือนนายมีเวลามาเฝ้าฉันงั้นล่ะ" ตาสวยมองค้อนไทเลอร์นิดหน่อย 

"สำหรับนายน้อยทำไมจะไม่มี" 

แอชเชอร์ถึงกับหลุดสบถออกมาเบาๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของหัวหน้าหน่วย แถมยังพูดจาแปลกๆ ใส่กันแบบนี้ ใครมันจะไปชอบเล่า 

"นู่น! เจ้าตัวที่กำลังไล่งับหางตัวเองนั่นเทรย์" แอชเชอร์เปลี่ยนเรื่องที่กำลังคุยกับไทเลอร์เสียอย่างนั้น ก่อนที่ตัวเองจะคนผิวสีแทนจะได้พูดอะไรประหลาดๆ ออกมาอีก 

เกรย์วูล์ฟตัวสีเทาดำนั่นแอชเชอร์จำได้ว่ามันชื่ออะไร แต่ที่ทำให้เจ้าตัวหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ก็เพราะมันกำลังไล่งับหางตัวเองนี่ล่ะ 

"เจ้านี่แสบไม่แพ้ร็อคกี้ ระวังไว้ล่ะ" 

เชสเตือนคนตัวขาวด้วยความหวังดี ครั้งที่แล้วท่าทางร็อคกี้คงจะจำได้ว่าแอชเชอร์เคยจะพุ่งเข้ามาทำร้ายเชส พอได้ทีเวลาที่เชสให้ร็อคกี้ตามแอชเชอร์ เจ้าแสบนั่นถึงได้แอบเอารองเท้าของแอชเชอร์มาแทะเล่นจนเดือดร้อนเชสต้องหารองเท้ามาให้อัลฟ่าแดนเหนือใหม่ 

"จะมีตัวไหนแสบเท่าร็อคกี้อีกเนี่ย" แอชเชอร์บ่นอุบก่อนจะเหลือบมองร็อคกี้ตัวขาวปลอดที่นอนขดหลับอย่างสบายใจอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล 

"เพราะงั้นฉันถึงไม่ค่อยให้มันออกไปไหนคู่กัน" 

เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เชสปล่อยร็อคกี้กับเทรย์ออกไปลาดตระเวนสองตัว เรียกได้ว่าพอเรียกกลับมาเล่นเอาเชสอยากจะบ้าตาย ไม่รู้ว่าการ์เดียนของเขาไปลาดตระเวนหรือทำอะไร สภาพที่กลับมาถึงได้เนื้อตัวมอมแมมเหมือนไปเล่นในน้ำสกปรกมาแบบนั้น  เล่นเอาเชสต้องกลับมาให้ลูฟช่วยจัดการอาบน้ำให้เจ้าพวกนี้ใหม่กันยกใหญ่ 

"แบบนี้นี่เอง" คนตัวขาวว่าก่อนจะไล่สายตาไปที่เกรย์วูล์ฟตัวสีขาวเทาสองตัวที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่ด้วยกัน "ตัวที่ตาสีน้ำตาลเข้มนั่นใช่เซฟว์ไหม? แล้วก็อีกตัวที่ตาสีอ่อนกว่านั่นน่าจะเป็นอัลมา" 

"ก็ยังดีนายแยกเจ้าสองตัวนี้ออก ปกติแทบจะทุกคนชอบจำเซฟว์กับอัลมาสลับกัน" 

"แปลกเหมือนกัน อยู่ๆ ฉันก็แยกพวกมันได้ ทั้งที่น่าจะแยกโอนิคส์กับโลเวลล์ได้มากกว่า" 

"ระวังเซเบอร์โตขึ้นมาแล้วจะแยกไม่ได้เอาล่ะ" 

"เกรย์วูล์ฟของฉัน ฉันต้องจำได้อยู่แล้วสิ" แขนขาวยกขึ้นกอดอกในทันทีก่อนจะหมุนตัวมาเถียงคนที่อยู่ข้างๆ 

"ก็ไหนตอนแรกดูไม่อยากเลี้ยง" 

"แล้วถ้าฉันไม่เลี้ยงใครจะเลี้ยง" 

ปากแข็งนักนะเลสลีย์.. แพ้เจ้าลูกเกรย์วูล์ฟก็ยอมรับมาเถอะ 

"ลูฟไง?" 

"เกรย์วูล์ฟคงคึกไม่เลิกพอดีถ้าอยู่กับหมอนั่น" 

เชสหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อได้ยินคนตัวขาวพูดแบบนั้น พอฟังแล้วมันก็น่าคิดตามอยู่เหมือนกันว่าคนแบบลูฟจะเลี้ยงเกรย์วูล์ฟได้ออกมาเป็นยังไง 

"นายยังขำเลยไทเลอร์ แสดงว่ามันต้องเรื่องจริง" 

"ไว้ฉันจะลองบอกลูฟแล้วกัน" 

"ฉันเคยพูดกับลูฟไปแล้วต่างหาก หมอนั่นก็หัวเราะเหมือนนายไม่มีผิด" 

ปากบางเบ้ลงน้อยๆ ก่อนที่ร่างโปร่งจะหยัดตัวลุกขึ้นยืนพลางปัดเศษฝุ่นที่เลอะเสื้อผ้าตัวเองออกลวกๆ แล้วตั้งท่าจะเดินกลับไปที่บ้านพัก เพื่อเอาของไปฝึกซ้อมกับโจชัวต่อ 

"จะไปไหน?" 

"ไปซ้อมกับโจชัว.. หมดเวลาเรียนรู้เรื่องการ์เดียนแล้วน่าไทเลอร์" เลสลีย์ไม่วายประชดเข้าให้ 

"เดี๋ยว.." เจ้าของผิวสีแทนเดินเข้ามาใกล้กับคนที่หยุดยืนรอฟังก่อนจะเอื้อมมือมาปัดใบไม้เล็กๆ ที่ติดอยู่บริเวณผมของแอชเชอร์ออกให้ "ใบไม้ติดผมนาย.." 

ระยะห่างที่ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่คืบทำให้แอชเชอร์เผลอจะก้าวถอยหลัง แต่ก็ต้องหยุดเพราะแรงดึงที่แขนจากมือของไทเลอร์ 

"เอาใบไม้ออกแล้วก็ปล่อยฉันสิ" เสียงนุ่มว่าก่อนจะมองหน้าคนที่ยังยืนมองหน้าตัวเองไม่เลิก 

"ฉันพึ่งสังเกตนะว่านายมีจุดดาวเล็กๆ ใต้ตา.." นอกจากจะมีดวงตาที่สวยจนน่ามองแล้ว ไอ้จุดสีดำเล็กๆที่ประดับใต้ตานี่ก็ช่วยทำให้ใบหน้าของเลสลีย์ดูมีเสน่ห์เพิ่มไปอีก..

"แล้วมันใช่เรื่องที่นายจะมาสังเกตอะไรบนหน้าฉันหรือไง" 

สงสัยว่าวันนี้แอชเชอร์คงได้เรื่องที่น่าสงสัยไปพูดคุยกับโจชัวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเรื่องแล้วล่ะ... นิสัยแปลกๆ ของหัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์นี่เป็นกับทุกคนเลยหรือเปล่านะ

ในเนื้อเรื่องหลักยังไม่เคยพูดถึงการ์เดียนครบทุกตัว ก็เลยเอามาเขียนในสเปให้แทนแล้วกันนะคะ  สั้นมากจริงๆ เลย แง้ T-T