ปกติพุทธศาสนาไม่ได้มีการบังคับให้ต้องปฏิบัติ ไม่มีการบังคับให้ต้องเข้าโบสถ์ทุกวันพระ หรือทำบุญทุกวันสำคัญทางศาสนา ดังที่กล่าวไว้ในบทธัมมานุสสติว่า “เอหิปัสสิโก” แปลว่า เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกะผู้อื่นว่าท่านจงมาดูเถิด “โอปนยิโก” แปลว่า เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว “ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญู หิ” แปลว่า เป็นสิ่งที่ผู้รู้ ก็รู้ได้เฉพาะตน เพราะฉะนั้น ถ้าอยากรู้จักทุกข์ รู้เหตุแห่งทุกข์ รู้หนทางแห่งการพ้นทุกข์ รู้วิธีปฏิบัติให้พ้นทุกข์ ก็ต้องทำเอง ไม่ทำก็ไม่รู้ สอนแล้วไม่ทำก็ไม่รู้ รู้แล้วบอกกันก็ไม่ได้ ถึงจะไปกราบพระครูบาอาจารย์หลายรูป ก็ไม่ได้ทำให้พ้นทุกข์ การปฏิบัติไม่ใช่แค่การนั่งสมาธิ เดินจงกรม เท่านั้น แต่มีอะไรบ้างคงต้องไปเสาะหาครูบาอาจารย์กันเอง แต่หลักใหญ่ ๆ ที่พระพุทธเจ้าได้สอนไว้คือ ไตรสิกขา “สิกขา”ก็คือ“ศึกษา” ไตรสิกขาก็คือ ข้อปฏิบัติที่พึงศึกษา ๓ ข้อ สีลสิกขา การศึกษาเรื่องศีล, จิตตสิกขา การศึกษาเรื่องจิตให้ตั้งมั่น (เป็นสมาธิ) และ ปัญญาสิกขา ศึกษาเรื่องปัญญาให้เกิดปัญญาแจ่มแจ้ง ครูบาอาจารย์ทุกรูปจะสอนมาแนวเดียวกันนี้เพราะเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้สอนไว้ อย่าคิดว่าการเข้าวัดปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องของคนมีอายุ เพราะทุกข์ไม่ได้เกิดเฉพาะกับคนมีอายุเท่านั้น หรือบางคนบอกว่ายังไม่ทุกข์จึงยังไม่เข้าวัด แต่ถ้าทุกข์แล้วค่อยเข้าวัดอาจจะไม่ทันแล้ว การเรียนรู้เรื่องทุกข์จึงเป็นการเตรียมพร้อมให้เรารู้จักทุกข์ รู้จักเหตุแห่งทุกข์ก่อนที่มันจะเกิดถาถมใส่เราจนตั้งตัวไม่ติด


สิบห้าค่ำ สำคัญ วันเดือนหก
มวลพสก ร่วมทำบุญ หนุนกุศล
เข้าวัดนั่ง ฟังธรรม นำกมล
เพื่อมรรคผล พ้นห่วง จากบ่วงมาร

วิสาข- บูชา มาจวบถึง
ระลึกซึ่ง ถึงเหตุการณ์ ผ่านเล่าขาน
วันประสูติ ตรัสรู้ ปรินิพพาน
มนทกานติ วันเพ็ญ เห็นเต็มดวง

ถือเป็นวัน สำคัญสุด พุทธชน
เหล่าผู้คน ชนทั้งหลาย ไม่ทักท้วง
กำหนดกัน วันสากล คนทั้งปวง
เกิดผลพวง ควงนำ ทำความดี

บ้างตักบาตร บ้างฟังเทศน์ บ้างเวียนเทียน
บ้างพากเพียร ปฏิบัติธรรม นำวิถี
บ้างถือศีล บ้างงดเหล้า บ้างบวชชี
สร้างบารมี ดีงาม อร่ามใจ