----------

 

ผมยกแก้วขึ้นพร้อมกับกล่าวปราศรัยแก่ทุกคนที่ร่วมรับประทานอาหารในค่ำคืนนี้

 สำหรับความว่างเปล่าที่ได้รับมานี้ ผมจะรักษาและดูแลมันอย่างดี

ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ และเป็นเกียรติเหลือเกิน ที่ชีวิตนี้ได้รู้จักกับมัน

..............

หลังจากที่กล่าวคำปราศรัยงี่เง่านั่นจบลง

ผมกระดกแก้วที่บรรจุความว่างเปล่าราคาแพง 

แบบที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้ และไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสได้ลิ้มรสชาติของมัน..

ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้หรอกว่ารสชาติของความว่างเปล่า มันจะห่วยแตกขนาดไหน

เคยได้ยินตอนเด็กๆ ว่าคนงี่เง่าและโง่เง่าเท่านั้น ถึงจะรับรู้รสชาติเฮงซวยซังกะบ๊วยนั่นได้ดีที่สุด

และหลังจากที่ผมได้ลองดื่มมันเข้าไป 

สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือมันไม่ใช่รสชาติที่เหม็นบูดอ้วกแตกเหมือนกับพวกโยเกิร์ตหมดอายุ

แล้วก็ไม่ใช่รสชาติแสนบัดซบแบบผักที่ผมเกลียด

แต่ว่ามันกลับเป็นรสชาติที่ขมปร่าซะจนไม่กล้าจะกลืนลงคอ

และโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้
ที่รสชาติของมัน ดันซึมเข้าไปในร่างกายของผมเรียบร้อย แบบไม่ทันจะรู้ตัว

บางทีมันอาจให้ความรู้สึกที่คล้ายๆ กับรสชาติเศร้าล่ะมั้ง

เพียงแต่ว่ามันไม่ได้เข้าไปบาดในร่างกายกับจิตใจอย่างรุนแรงในเวลาอันรวดเร็วอย่างนั้น