ขอเริ่มการเขียนบทแรก ณ ที่แห่งนี้ด้วยเรื่องราวความรู้สึกของเราเอง ณ ตอนนี้... มันคือเรื่องของความรักครั้งใหม่ในห้วงเวลาปัจจุบันที่ดูเหมือนว่าจะต้องสิ้นสุดแล้ว แต่มันยังดำเนินต่อไป

"ความรักที่เราตั้งใจจะจบ มันจบจริงๆหรือเปล่า"

การกระทำของคนเรา เราเชื่อตลอดนะว่ามันย่อมมีที่มาเสมอ เมื่อเราเลือกจะทำอะไร นั่นคือสิ่งที่เราคิดแล้วว่ามันดีที่สุดกับตัวเอง แต่หลังจากนั้นล่ะ ส่วนนี้เราเผลอที่จะนึกถึงมันไป

การที่คนสองคนได้มีโอกาสคุยกันแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตประจำวัน จดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของกันและกัน การให้คำปรึกษาให้กำลังใจกัน การแสดงออกถึงความห่วงใยและความปรารถนาซึ่งกันและกัน โดยที่ไม่ได้ใช้ความพยายามใดๆมากมาย ราวกับถูกแรงดึงดูดบางอย่างผลักเข้าหากันอย่างไร้เงื่อนไข มันช่างดูเหมือนเป็นสิ่งที่สวยงาม

"เห็นความน่าหลงใหลของแรงดึงดูดหรือเปล่า"

แต่แล้วความเป็นมนุษย์ของเราเองที่มีตัวเองเป็นศูนย์กลาง ความเห็นแก่ตัว ความเอาชนะ ความกลัว ความอยากจะปกป้องตัวเอง ความไม่อยากเจอความเจ็บปวด เมื่อมาถึงจุดๆหนึ่งก็กลับไม่พอใจกับความสัมพันธ์ เริ่มเห็นข้อด้อยต่างๆที่มากเกินความสุขที่ตัวเองได้รับ จนตัดสินใจที่จะปล่อยความสัมพันธ์นั้นไป

"จริงไหมที่ประสบการณ์ทำให้เรากลัว"

เคยมีความคิดนึงนะว่าความรักมีแค่เรามีคนที่จะแบ่งปันความรู้สึกดีๆก็พอแล้วไม่ใช่หรอ สุดท้ายแล้วมันกลับไม่ใช่เลย ตลกดีนะ บรรทัดฐานของสังคมมันก็มาเป็นเหตุผลซะอย่างนั้น น้ำหนักของสิ่งที่เราไม่ชอบไม่ถูกใจกับความชอบมันทิ้งขาดไปแล้ว เราจึงตัดสินใจเลือกที่จะจบ แต่ตัวเองกลับไม่จบ...

"Insatiable?"

ณ เวลานี้ หัวใจของเราเองกลับเรียกร้องโหยหาห้วงเวลาที่มีความสุขเหล่านั้น นั่นคือสิ่งที่เรารู้สึก และอยากบอกกับตัวเองไว้ มันมีความเสียใจอยู่ในนั้น มีความรู้สึกทรมาณอยู่ตรงนี้เสียเหลือเกิน อยากรู้ว่าถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมจะดีกว่านี้ไหม สิ่งที่เราตัดสินใจมันถูกหรือเปล่า แต่ถ้าให้เลือกอีกครั้งเราก็คงทำแบบเดิม

...ความรักครั้งนี้ยังไม่สิ้นสุด แม้เราเลือกที่จะจบไปแล้ว แล้ว love cycling ของคุณล่ะ?