เข้าสู่สัปดาห์ที่ 4 แล้ว เหลือเวลาอีก 2 สัปดาห์ก่อนถึงวันแสดงนิทานมนุษย์จิ๋วใจดี ระหว่างนี้พวกเราก็พยายามซ้อมอยู่เรื่อย ๆ ไปดูสถานที่แสดงจริงคือห้อง Friends of BACC ชั้น 6 ซึ่งเป็นห้องโล่ง ๆ ไม่กว้างมาก มีหน้าต่างใสรอบห้อง วันจริงเราจึงห้องปิดม่านทั้งหมดเพื่อลดสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเด็ก และเนื่องจากเป็นห้องโล่ง ๆ พวกเราจึงคิดว่าวันจริงจะให้เด็ก ๆ นั่งบนพรม ระยะสายตาของเด็กกับการแสดงจะได้อยู่ระดับเดียวกัน เราใช้โต๊ะยาวสีขาวมาทำเป็นกรอบพื้นที่การแสดงหุ่นตุ๊กตา เพื่อกันเด็กเข้ามารบกวนการแสดงด้วย

Thursday, June 27

                            เนื่องจากพวกเรายังขาดอุปกรณ์สำหรับกิจกรรมอยู่เยอะพอสมควร และบางส่วนที่ไม่ได้ซื้อมาก็เพราะพี่ผึ้งบอกว่าที่หอศิลป์ฯ มีให้ วันนี้พี่ผึ้งเลยพาพวกเราไปขอยืมของ

                            หลังจากอยู่ที่นี่มาได้สักพักเราก็รู้ว่าหอศิลป์ฯ มีห้องของเจ้าหน้าที่เยอะมาก มีห้องเก็บของนู้นนี่นั่น ลึกลับซับซ้อนสุด ๆ จนกระทั่งถึงห้องที่พวกเราต้องมายืมของ...

นี่มันห้องมหาสมบัติชัด ๆ

                           ภายในห้องเหมือนห้องเก็บของขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์เครื่องเขียนเต็มไปหมดทั้ง ดินสอ ดินสอสี สีเทียน สีไม้ สีน้ำ กาว ไหมพรม กระดาษ ฯลฯ พวกเราใช้รถเข็นเลือกหยิบของอย่างสนุกสนาน แต่ก็ต้องจดไว้ว่าเราหยิบอะไรมาบ้าง 

เมื่อเลือกของที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว พวกเราจึงช่วยกันขนไปที่ห้องเพื่อทำงานกันต่อ 

 

Friday, June 28

       

                        วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เรายังต้องเตรียมงานกันอยู่ เราเร่งทำนิทานที่แต่งเองให้เสร็จ ซึ่งเป็นนิทานที่ให้เด็กเขียนคำนามกับคำกริยาเพื่อมาเติมในนิทาน 

                        ความพิเศษของวันนี้คือ วันนี้พวกเราจะได้ให้สัมภาษณ์กับนิตยสาร a day เย้ เนื่องจาก a day จะจัดทำเล่มนิตยสารเกี่ยวกับหอศิลป์ฯ แต่ในพวกเรา 4 คน เขาต้องการแค่คนเดียว พวกเราจึงเลือกกะตังไปเป็นตัวแทนตอบคำถาม เรากับเพื่อน ๆ คนที่เหลือก็ได้ไปนั่งฟังตอนสัมภาษณ์ด้วย โดยคำถามส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับการมีอยู่ของหอศิลป์ฯ ในมุมมองของคนรุ่นใหม่ที่ได้มาฝึกงานที่นี่ ซึ่งปัจจุบันเกิดปัญหาคนให้ความสำคัญกับศิลปะน้อยลง คนที่มาหอศิลป์ก็น้อยลงเช่นเดียวกัน จึงเกิดแฮชแท็ก #saveYOURbacc ขึ้น ประกอบกับการถูกตัดงบประมาณจากกทม. ทำให้เกิดคำถามนี้ขึ้นมาว่า 'เรายังควรมีหอศิลป์ฯ อยู่หรือไม่'

                         จากที่กะตังให้สัมภาษณ์เราชอบคำตอบหนึ่งมาก ที่บอกว่าคนไทยไม่ได้ให้ความสำคัญกับศิลปะมาตั้งแต่ไหนแต่ไร สังเกตได้จากหน่วยกิตรายวิชาตั้งแต่อนุบาลถึงมัธยม วิชาคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์หน่วยกิตไม่ 4 ก็ไม่น้อยกว่า 3 ในขณะที่หน่วยกิจของวิชาศิลปะไม่ 1 ก็ 1.5 แค่นี้เราก็ได้เห็นแล้วว่า พวกเราถูกปลูกฝังให้ให้คุณค่าและความสำคัญกับอะไรมากกว่าศิลปะ ไม่ใช่วิชาอื่น ๆ ไม่ดี แต่มันแสดงถึงว่าเราไม่ได้ให้คุณค่าและความสำคัญของศิลปะมากเท่าที่ควร

Saturday, June 29

                            วันนี้ขณะรอให้บริการนิทานสารพัดนึกอยู่ที่มุม Kid's Corner ช่วงเช้าวันนี้ไม่มีเด็กมาเลยสักคนเดียว t-t มีแต่เด็กชายเมธมาหา (เมธคือเพื่อนในเอกเดียวกัน เมธฝึกงานเกี่ยวกับนิตยสารท่องเที่ยว ทำให้ต้องไปต่างจังหวัดบ่อยมากและเหมือนวันนี้เมธก็ต้องมาถ่ายงานแถวนี้จึงแวะมาเยี่ยม) เมื่อตอนเช้ายังไม่มีเด็กมาจึงไปพักกลางวันกัน หลังจากพักกลางวันเสร็จเรากลับเข้ามาที่มุม Kid's Corner ก็พบเด็กกับผู้ปกครองนั่งเล่นอยู่ พอเห็นพวกเรามาน้องก็มาฟังนิทานทันทีเลย น้องชื่อยี่หว่า เป็นเด็กสมาธิดีมาก รวมทั้งหมดน้องยี่หวาฟังนิทานไปเกือบ 10 เรื่อง ทำเอาพี่ ๆ เหงื่อตก5555555

                              สรุปวันนี้ทั้งวันก็มีแต่น้องยี่หวาคนเดียวที่มาใช้บริการ พวกเราคาดเดาว่าอาจจะเป็นเพราะเป็นวันสิ้นเดือนด้วยเลยไม่มีใครมา ;-;

สัปดาห์ที่สี่: 

เป็นสัปดาห์ที่เรื่อย ๆ 

ไม่มีอะไรหวือหวา

เงียบ ๆ เหงา ๆ 

ตามประสาห้องสมุด