tw: sexism, incel, rape joke

additional tags: fantasy? fantasy

Notes: inspired by https://x.com/___F_R_O_S_T___/status/1790752184730341785

ฉันจำได้ดีว่าแคลร์ พี่สาวของฉัน แนะนำไว้ว่าอะไร“รักษาบรรยากาศในสมาคมไว้” ซึ่งกระทั่งแคลร์เองยังบ่นกระปอดกระแปดเรื่องนี้เพราะต้องทำตามคำแนะนำที่ว่าอย่างอดทนอดกลั้นอยู่เป็นระยะเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่แคลร์อยากทำเอง มันแค่ดูจำเป็น สมาคมคนเดินป่าของเมืองมีสมาชิกไม่น้อยแต่ก็ไม่เยอะพอจะจัดกิจกรรมแยกกันหลายจุดต่อปีดังนั้นสมาชิกที่ต้องการเกาะกลุ่มและเงินสนับสนุนจากเมืองไปเที่ยวเดินป่าก็ต้องทนวางแผนกิจกรรมไปจนถึงใช้เวลากับสมาชิกที่ไม่ถูกกันมากพอๆ กับสมาชิกที่สนิทกัน และฉัน ไม่สิ พวกเรา ไม่ถูกกับหมอนั่น

เพลงคันทรีดังเลี้ยงบรรยากาศชั่วโมงที่สามของการเดินทางบนรถเพลงคันทรีประเภทที่เนื้อหาพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกฆาตกรรมกับประเทศสหรัฐของเรา ฉันนั่งตรงเบาะริมทางเดิน เกาะกลุ่มอยู่กับแคลร์และเพื่อนรักของพี่ตามเคยสองคนนั้นนั่งแถวหน้า คอยโผล่หน้ามาชวนคุยเป็นระยะทิวทัศน์นอกหน้าต่างออกสีฟ้าหมอกยามเย็นซึ่งเมฆครึ้มทึบจนสีใบไม้พลอยถูกย้อมหม่น ฉันมองเงาสะท้อนของตัวเองกับพี่สาวซ้อนทับทิวทัศน์บนกระจกหน้าต่างก่อนสายตาจะปรับโฟกัสไปบนที่นั่งอีกฝั่งของทางเดินบนรถ เอียนบร็องกำลังกระซิบกระซาบกับเพื่อนกลุ่มเขาเอง พวกที่นั่งเบาะข้างหน้าก็คุกเข่าบนเก้าอี้เกยแขนกอดเหนือเบาะพิง ชะโงกดูอะไรก็ตามที่ต้องการจะแบ่งกันดูในโทรศัพท์มือถือ ฉันเลิกสนใจตอนพวกนั้นเริ่มจับมือเชคแฮนด์คล้ายทำข้อตกลงบางอย่างแล้วชวนพี่คุยเรื่องรูปที่อยากถ่ายตอนไปถึงที่หมาย พี่ถอดหูฟังออกเพื่อฟังฉันให้ถนัดซึ่งฉันนึกเสียใจอย่างยิ่งในวินาทีถัดมาที่เสียงกระซิบกระซาบของพวกเอียนเปลี่ยนเป็นเสียงดังชวนคุยข้ามเบาะมาทางพวกเราสี่คน

“แคลร์ แลมป์ เอมิเลีย โคลเวอร์ ผู้ชายหรือหมี”

ฉันไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร แต่โคลเวอร์เพื่อนสนิทตั้งแต่มหาวิทยาลัยของแคลร์ตอบสวนทันที เหมือนรู้ดีว่าพวกผู้ชายหมายถึงอะไรตั้งแต่ก่อนเขาจะถามจบ“ผู้ชายสิ ถามโง่ๆ แกคิดว่าฉันอยากจะฆ่าหมีเหรอ”

เสียงร้อง อู้วลากยาวดังอย่างชัดเจนว่าล้อเลียนสามคนจากสี่ต่างควักธนบัตรสิบเหรียญยัดใส่มือคนหนึ่งในกลุ่ม ฉันได้ยินเสียงเอมิเลียเดาะลิ้นก่อนจะตอบบ้างว่า “หมี” แล้วคราวนี้เงินอีกจากคนละสิบก็ลงมือของเอียน

ฉันชักทนงงไม่ไหว เลยหันไปหาพี่ “แคลร์ อะไรน่ะ” พลางบุ้ยไปทางพวกนั้นแต่แคลร์ก็ทำหน้างงพอกันกับฉัน

โคลเวอร์ได้ยินเธอปีนขึ้นโผล่หน้ามาจากเบาะแถวข้างหน้า “กำลังมีประเด็นถามกันน่ะว่าถ้าเลือกได้จะอยากเจออะไรในป่า ระหว่างผู้ชายกับหมี”

“อ๋อ หมีสิ” แคลร์ตอบทันควันคราวนี้พวกผู้ชายทำเสียงโห่ใส่จนสมาชิกสมาคมทั้งข้างหน้าและข้างหลังในรถเริ่มสนใจเราทั้งแปดคน

พอเข้าใจคำถามนั่น ฉันอดกลอกตาไม่ได้แล้วหันไปมองหน้ากับเอียน เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะตอบน้ำเสียงหนักแน่นไม่แพ้โคลเวอร์ว่า“หมี”

“โอ๊ย แลมป์อย่างเธอน่าจะห่วงหมีจับกินมากกว่าถูกผู้ชายข่มขืนนะ”เพื่อนของเอียนบอกฉันด้วยน้ำเสียงหวาน

“นี่!” แคลร์ลุกพรวดจากที่นั่งแทรกตัวออกไปต่อยเพื่อนของเอียนทันที

นั่นทำให้แคลร์และเพื่อนของเอียนที่ถูกต้อง ถูกส่งตัวกลับทันทีที่รถจอดหน้าที่หมายฉันอยากจะตามแคลร์กลับไปด้วย โคลเวอร์กับเอมิเลียก็คิดเหมือนกันแต่แคลร์ยืนกรานให้พวกเราอยู่ต่อ พี่บอกว่าถ้าพวกเรากลับกันหมดทริปนี้จะถูกพวกเอียนกับอีกสองคนนั้นบิดเบือนทุกอย่างบนรถเอาได้ “อย่าให้มันกลายเป็นพวกนั้นโดนส่งกลับคนเดียว แล้วพวกเราไปกันทั้งสี่คนพวกเราไม่ใช่เด็กมัธยมนะ ทุกอย่างที่พวกนั้นและคนในสมาคมเอากลับไปพูดในเมืองกระทบได้กระทั่งการงานของพวกเรา อยากจะเสี่ยงเหรอ” แคลร์มองหน้าพวกเราทีละคน“ไปต่อเหมือนไม่มีอะไรใหญ่โตเกิดขึ้นซะอย่าให้พวกมันสนุกปากไปกว่านี้”

ฉันเคยถามว่าทำไมเรายังอยู่สมาคมนี้ต่อเดิมมันสนุกก็จริง ฉันไม่มีงานอดิเรกอะไรเลยตั้งแต่เริ่มทำงานประจำแล้วพี่ก็มาชวนเข้าสมาคมเดินป่าทำให้ฉันเริ่มมีกำหนดการว่าวันไหนต้องเตรียมตัวสำหรับไปเที่ยวทางไกลกับพี่เพื่อนของแคลร์ก็กลายมาเป็นเพื่อนของฉัน เรามีเรื่องวงในไว้คุยกันทุกวันตั้งแต่อยู่สมาคมนี้ด้วยกันฉันเริ่มถ่ายรูปเยอะขึ้น ทั้งรูปคน รูปธรรมชาติ และรูปตัวเองสิ่งที่ฉันไม่เคยมีกะใจทำสมัยเรียนทั้งที่บ้านพวกเรามีกล้องอยู่มากมายเพราะมันเป็นงานอดิเรกของพ่อแต่ตั้งแต่ปีที่แล้ว พอเอียนกับพวกของเขาเข้าสมาคมมา พวกเขาร่าเริง คุยเก่ง

และน่ารำคาญ

ฉันไม่รังเกียจที่พวกเขาชอบล้อเลียนเรื่องรูปร่างหน้าตาของฉันมากเท่าที่พวกเขาเปลี่ยนท่าทีทันทีที่แคลร์ปฏิเสธเอียน พวกนั้นล้อเลียนแบบเจาะจงมาที่ฉันน้อยลงไม่ค่อยมีมุกที่ย้ำว่าฉันเป็นน้องสาวหัวโตตัวกลมของพี่สาวหุ่นนางแบบแต่กลายเป็นพยายามยั่วโมโหพวกเราพร้อมกัน ซึ่งพวกเขารู้ดีว่าต้องทำยังไงที่แคลร์คอยบอกให้ฉันอย่าทำลายบรรยากาศ เดิมก็เพราะสมาชิกอายุมากในสมาคมเกินครึ่งเป็นพวกอนุรักษ์นิยมสุดโต่งดังนั้นเพียงหนุ่มน้อยหน้าตาดีมีอนาคตไกลแบบเอียนไปคอยตัดพ้อบ่นว่าที่ทำงานของเขามีนโยบายเบียดเบียนเพศชายเพิ่มเข้ามาอีกแล้วบ้างหรือถูกเฟมินิสต์ไม่ก็คอมมิวนิสต์หญิงตามคาเฟ่สบประมาทบ้างเพียงเพราะเขาอยากจะ ‘เข้าไปคุยด้วยดีๆ เพื่อสานสัมพันธ์’คนในสมาคมหลายคนก็จะหันมาหาเรื่องติโคลเวอร์เป็นคนแรกดั่งว่าจะช่วยชดเชยให้เอียนฉันคนที่สอง ซึ่งโคลเวอร์ก็ใช้เรื่องนี้เป็นเหตุผลในการอยู่สมาคมต่อเธอไม่อยากเสียพื้นที่นี้ไปเพราะเอียน และในเมื่อโคลเวอร์จะไม่ออกพวกเราสามคนที่เหลือก็ไม่คิดจะออกกันหรอก

“ที่จริงพวกเราน่าจะต่อยให้เร็วกว่านี้” เอมิเลียพูดขึ้นตอนพวกเราออกเดินบนเส้นทางกันแล้วเป้อุปกรณ์ทั้งเดินป่ากับค้างแรมอยู่บนหลัง “ถ้าฉันซัดเอียนตั้งแต่เดือนก่อนจำได้ไหม ตอนหมอนั่นพูดเรื่องมาริลิน มอนโรบางทีพวกเวรนี่อาจจะไม่ปากเก่งมาเรื่อยๆ จนมันยิงมุกข่มขืนกันหน้าตาเฉยแบบนี้”

“เอม แคลร์ไม่ได้ตายนะอย่ารีบทำให้เรื่องนี้ต้องมีใครระหว่างเราโทษตัวเองกันเลย” โคลเวอร์แย้ง

“เห็นสายตาเคิร์กไหมถ้าเขาไล่แคลร์ออกจากสมาคมล่ะ” เคิร์กคือรองประธานสมาคมเขาอยู่บนรถ นั่งใกล้เกินจะไม่ได้ยินว่าพวกเรามีเรื่องอะไรกันก่อนแคลร์จะต่อยคนและฉันเห็นเหมือนกันว่าเขามองแคลร์ยังไง เขาเป็นคนแย้งคนแรกว่าเพื่อนของเอียนไม่ควรถูกลงโทษคนเดียว

“ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น โอเค ฉันออกด้วย”โคลเวอร์สัญญาทีนี้ฉันก็ไม่รู้แล้วว่าอยากหรือไม่อยากให้แคลร์โดนไล่ออกจากสมาคมกันแน่ฉันยังอยากร่วมกิจกรรมกับสมาคมนี้จริงหรือเปล่าถ้ายังมีเอียนกับพวกของเขาวนเวียนอยู่ใกล้ขนาดนี้พวกเราต้องพึ่งเงินสมาคมขนาดนั้นเลยเหรอเพื่อการไปเที่ยวเดินป่าแต่ละครั้งฉันไม่ว่าอะไรถ้าพวกเราจะไปที่เดิมๆ ในรัฐเดิมเราไม่จำเป็นต้องเดินป่าทั่วประเทศหรือโลกก็ได้พวกเราไม่จำเป็นต้องมีความหวังว่าจะไปทั่วโลกก็อยู่ได้การต้องทนตัวตนของคนแบบเอียนในระยะหายใจร่วมกันต่างหากที่จะทำฉันอยู่ไม่ได้

“ขอโทษแทนฌองมันด้วยนะ” เอียนมาสะกิดไหล่ฉันพลบค่ำแล้ว กำหนดการเดินป่าของพวกเรามักจะเป็นสองวันหนึ่งคืนเสมอ อันที่จริงกิจกรรมตั้งแคมป์แทบจะเป็นความสำคัญรองจากมาให้ถึงเส้นทางเลย ฉันถอยออกจากวงมาหามุมถ่ายภาพเพราะฉันชอบภาพสิ่งต่างๆ ข้างแสงกองไฟ ไม่ทันเห็นว่าเอียนอยู่ข้างหลังหมอนั่นยืนโน้มตัวมาข้างหน้าเพราะสูงกว่าฉันเกือบเป็นฟุต “ฝากบอกแคลร์ด้วยละ”

“ไปบอกเองสิ” ฉันก้มหน้าปรับแสงบนจอแสดงภาพของกล้องสำหรับความมืดกระนั้นก็ยังบอกได้ว่าเอียนยังยืนใกล้จนน่าดีดขาถีบ

“พี่สาวเธอไม่ชอบฉัน”

“ความหมายแฝงนัยตลกนะ” ฉันยกกล้องขึ้นจับภาพ“เข้าใจหรือเปล่า หรือเมื่อกี้ฉันพูดยากไป”

หน้าของเอียนเข้ามาบัง ฉันลดกล้องลงถ้ามันสว่างพอจะให้ฉันเห็นแววตาคมกริบของเขาฉันก็หวังว่าปลายรัศมีแสงกองไฟจะส่องให้เขาเห็นสายตาไม่พอใจของฉันด้วย

“ไม่เอาน่า แลมป์ฉันไม่เถียงหรอกนะว่าฌองมันปากเสีย แต่การรู้กันอยู่แล้วละยังอารมณ์เสียกับหมอนั่นอีก ทำให้พวกเธอเองนะที่ดูไม่ดี” เขาทำน้ำเสียงละห้อย“อย่างบนรถตะกี้ไง รู้ไหมว่าอะไรจะชนะคนแบบฌองถ้าพวกเธอตอบว่า ‘เลือกผู้ชาย แต่ไม่ใช่นาย’ นี่ แบบนี้ต่างหาก”

“ฉันเลือกหมี” ฉันย้ำกับเขาแล้วสะบัดหน้าเดินไปทางอื่น จ้ำไปหาเป้าหมายอื่นถ่ายแทนเพราะคืนนี้เอียนทำลายอารมณ์หลงใหลกองไฟของฉันเรียบร้อยด้วยการเอาหน้ามาทิ่มกล้องฉันล้วงกระเป๋าหาผ้าเช็ดเลนส์ หงุดหงิดจนไม่ทันฟัง

ว่าเอียนตามฉันมา

หลังฉันโดนชนแล้วหมอนั่นก็เด้งตัวถอยไปตอนฉันหัน “อะไรอีก” ฉันเดินต่อ

“โว้ว ใจเย็น นี่ นั่นแค่คำถามสมมตินะฉันไม่อยากให้เธอเดินหลงป่าไปเจอหมีจริงเข้า จะได้เสียใจทีหลังพอดี”

“ฉันเสียใจตั้งแต่ที่นายยังตามมาอีกแล้วเสียใจเพิ่มทีหลังก็ไม่ต่างกันหรอก”

“เธอกับพี่เธอจะอะไรกับฉันนักหนานะ”

“แล้วนายจะอะไรกับแคลร์นักหนาเขาไม่ได้ต่อยนายสักหน่อย”

“แต่พวกเธอทำตัวเหมือนโกรธฉันตลอดเวลา” เมื่อไรเอียนจะหุบปาก “ถามจริงนี่พวกเธอยังโกรธที่ฉันบอกว่าถ้าไม่ได้แคลร์ ฉันก็ไม่ว่าอะไรถ้าจะได้เธอแทนเหรอมันตั้งแต่ปีที่แล้วเลยนะ แลมป์”

ฉันหยุดเดินเพื่อหันไปหาเขาทั้งตัว “ไปตายซะ บร็อง” ทั้งหน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดเรื่องที่ฉันไม่อยากนึกถึงเรื่องที่แคลร์อยากจะสำรอกทุกครั้งที่เราอยากจะด่าเอียนกับเพื่อนของมันตั้งแต่วินาทีแรกที่ความรังเกียจเริ่มต้น“นายพูดว่า ‘แคลร์ ขอร้องล่ะให้โอกาสฉันสักคืนเถอะ แลกกัน เดี๋ยวฉันเอาน้องเธอให้ด้วยก็ได้’” ฉันทำทุกอย่าง เลียนแบบทั้งท่าประนมมือสายตาออดอ้อนเหมือนคิดว่าตัวเองเป็นตัวเอกหนังรักตลกผู้น่าเอ็นดูก่อนจะทิ้งทั้งหมดนั่น ปล่อยความขยะแขยงปรากฏบนหน้าฉันตามเดิม “มั่นหน้าพอจะพ่นแบบนั้นออกมา ก็ยืดอกรับหน่อย ไม่งั้นนอกจากตัวนายเองก็ไม่มีใครรักนายลงแล้ว”

เอียนหุบยิ้ม เก็บท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อนแล้วพุ่งเข้าผลักฉัน “นั่นฉันพูดดีแล้วนะแต่พวกเธอก็เอามาโวยวายเป็นเรื่องใหญ่โตอยู่ได้” ฉันไม่ได้ล้มแต่ก็ต้องเซถอยไปหลายก้าว “คนอื่นเห็นยายหมูตอนแบบเธอคอยเกาะพี่สาวแล้วไม่มีอารมณ์จะหยอกแบบฉันด้วยซ้ำแต่ฉันพยายามรักษาบรรยากาศในสมาคมแล้วนะ พวกเธอนั่นแหละ ทำอะไรบ้างดีแต่หาเรื่องผู้ชายแบบฉันไปวันๆ เพราะแห้งแล้งกันมาทั้งชีวิตฉันกำลังทำการกุศลให้อยู่นี่ไง” เขาตามเข้ามาพยายามจะผลักฉันอีก ฉันหลบได้บ้าง “เลือกหมีงั้นเหรอ นี่ไงเราอยู่ในป่ากันแล้ว วิ่งไปหาหมีตัวที่ว่าซะสิแล้วหวังว่ามันจะเอาเธอก่อนจะกัดหัวเธอขาดนะ ฉันอวยพรให้จากใจเลยพวกผู้หญิงขี้แพ้แบบเธอ --”

ในที่สุดเอียนก็หุบปาก หุบปากจริงๆ

มันเป็นความเงียบที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นไม่ใช่ความเงียบที่เดินเข้ามาเหมือนอย่างห้องเรียนโหวกเหวกวุ่นวายเงียบเพราะครูเปิดประตูแล้วมายืนอยู่หน้าห้องหรือตอนที่เสียงในคอนเสิร์ตฮอลล์ทยอยเงียบลงพร้อมกันตอนคนทยอยออกไปจนถึงคนสุดท้ายมันเงียบเหมือนทุกอย่าง เสียงแมลงระหว่างใบไม้กับเปลือกลำต้น เสียงลมพัดลู่และเสียงของเราสองคนถูกดูดไปข้างหลังฉัน ตรงที่เงามืดสองเฉดระหว่างเงาของฟ้าไร้แสงอาทิตย์ตัดกับเงาของร่างที่ค่อยๆกอปรตัวเองขึ้นสูงค้ำหัวพวกเราทั้งคู่ กลางคืนอยู่ในขนของมัน

ฉันทันจับร่างทมิฬนั้นได้เพียงทางหางตาในชั่วเสี้ยววินาทีก่อนจะมีเสียงกรีดร้อง“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” และแรงกระแทกหนักหน่วงผลักฉันเข้าหาร่างนั้น ฉันล้มลงกับพื้นแทบเท้าของสัตว์ตัวใหญ่

หมียักษ์ฉันบอกตัวเองได้เพียงเท่านี้เมื่อแหงนมองมันฉันไม่เคยเห็นหมีตัวจริงนอกจากในสวนสัตว์และตัวนี้ดูใหญ่กว่าหมีพวกนั้นอีกหลายเท่า ฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองอยู่ที่ไหนต้องทำอะไร นอกจากเป็นตัวฉันที่ล้มบนพื้นหญ้า และกำลังจะตาย ทั้งตัวของฉันแข็งทื่อกระทั่งกะพริบตายังทำไม่ได้ ฉันยังหายใจอยู่หรือเปล่า หัวใจของฉันยังเต้นอยู่ไหมฉันไม่รู้เลย ฉันไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

แผ่นดินใต้ตัวฉันสะเทือน อุ้งตีนหมีใหญ่อาจจะใหญ่กว่ากะโหลกฉันทั้งใบด้วยซ้ำฟาดลงกับพื้น เฉียดปลายจมูกฉันไป

กลิ่นสาปสัตว์และกลิ่นของดินค่อยๆสะกิดว่าฉันยังหายใจอยู่ตามด้วยเสียงกรีดร้องหลุดจากปากฉันไปเมื่อเห็นว่าใต้อุ้งเท้านั่นไม่ได้มีแค่หญ้าหรือชิ้นส่วนร่างกายใดของฉันติดไปสักนิดเดียว

แต่เป็นหัวงู

เท่านั้นเองร่างกายที่แข็งทื่อของฉันก็ขยับทันที ฉันผลักตัวลุกขึ้นนั่ง มือกุมอกข้างในชายโครงรู้สึกทั้งแน่นและจุกฉันต้องอ้าปากเพื่อช่วยตัวเองหายใจเข้าและออกให้มากขึ้น

หมีตรงหน้าฉันหยัดตัวมันกลับขึ้นยืน จับงูเอาไว้แม้มันจะตายแล้วอย่างไม่ต้องสงสัยฉันบอกไม่ได้ว่ามันมองฉันอยู่จริงไหม แต่ทิศทางที่จมูกมันหันทำให้ฉันคิดแบบนั้นฉันไม่กล้าขยับ แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็กลับมารู้สึกแล้วว่าขยับตัวได้เพียงแค่ยังไม่กล้าขยับ ถ้าหมีเลือกฉันเป็นเป้าถัดจากงู ฉันก็คงจะยังไม่รอดอยู่ดีเพราะพอความรู้สึกคืนมา ฉันก็สัมผัสได้ว่าข้อเท้าฉันเจ็บ เอียน ไอ้สารเลวและฉันต้องตายโดยไม่มีทางบอกความเลวของมันให้คนอื่นรู้เลยแล้วแคลร์ก็ต้องเสียฉันไปอีกครั้ง

ฉันเกลียดเอียน เกลียดหมอนั่นจับใจหมอนั่นกับเพื่อนของมันไม่รู้อะไรเลยสักอย่างกว่าฉันกับแคลร์จะได้กลับมาเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันแบบนี้กว่าฉันจะได้พี่สาวคืนมา กว่าแคลร์จะได้กลับมาเป็นพี่สาวของฉันแต่หมอนั่นโผล่มาในชีวิตพวกเรา แล้วก็เห็นแค่พี่น้องหน้าตาไม่เหมือนกัน คนหนึ่งสวยคนหนึ่งไม่ แล้วตัดสินว่าพวกเราเป็นแพ็คคู่ที่ไม่จำเป็นต่อกันเป็นความสัมพันธ์ที่จะพูดจาทิ่มแทงยังไงก็ได้ มันทำร้ายแคลร์คนแบบมันทำร้ายแคลร์มาทั้งชีวิตของพี่ฉัน

ฉัน –

“ไม่ต้องกลัว”

ฉันกะพริบตา มือกุมข้อเท้า หน้าเงยขึ้นความงงงันว่านั่นฉันได้ยินเสียงใครอื่นหรือเปล่าดึงให้ฉันเลิกก้มหน้ารับความตาย

แต่ตรงหน้าฉันก็ยังมีแค่หมีตัวเดิมมันปล่อยศพงูแล้ว เอาขาหน้าลงและยังไม่เข้ามาใกล้ฉันมากไปกว่านั้นแต่แสงจันทร์และแสงดาวส่องสกาวชัดกว่าเมื่อครู่ฉันจึงรู้สักทีว่ามันมองฉันอยู่จริง

และแววตาของมันอ่อนโยน คนโบราณเห็นดวงตาแบบนี้แล้วมองขึ้นไปบนฟ้าจึงเข้าใจหรือเปล่าว่าหมู่ดาวใหญ่เจิดจ้านั้นแม้ไกลเกินเอื้อมและเข้าใจ แต่ก็คงอ่อนโยนเช่นเดียวกันถึงได้ตั้งชื่อตามมันฉันมองมันแล้วไม่มีเสียงกรีดร้องเหลือหรือแม้แต่คำจะเรียกมันว่าสัตว์ร้ายมีแต่เสียงสะอื้นหลุดออกไปพร้อมน้ำตา และความอยากจะร้องขอก้องอยู่ในใจว่าได้โปรด ได้โปรดได้โปรด

ช่วยฉันด้วย

แล้วตัวฉันที่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นก็ได้ยินเสียงย่ำฝีเท้าเข้ามาใกล้ผ่านน้ำตา ฉันเห็นอุ้งเท้าหน้านั่นยกขึ้นจากพื้นหญ้า พร้อมเสียงเดิมดังบอก “อืม ไม่เป็นไรแล้วละ”

กรงเล็บหมีและอุ้งเท้าปกคลุมด้วยขนยาวสีดำสนิทกลายเป็นมือกับนิ้วมนุษย์โผล่มาจากแขนเสื้อยาวซึ่งอีกฝ่ายใช้ตรงส่วนปลายเสื้อที่ไม่มีกระดุมติดเช็ดหน้าให้ฉันฉันมองให้สูงขึ้นไปอีก จนได้เห็นใบหน้าของคน ผู้หญิงวัยไม่น่าห่างกับฉันเท่าไร กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉันเธอไว้ผมยาวดำถักอยู่ในเชือกหนังสวมพวกกางเกงกับรองเท้าเดินป่าไม่ต่างกับฉันเท่าไร ใบหูใส่ต่างหูเขี้ยวเงินที่บนตัวเขี้ยวมีหลายแฉกชี้ไปทุกทิศทุกทางไม่ต่างกับประกายรัศมีของดวงดาว

“หมี – เมื่อกี้ –”

ฉันซุกหน้าเข้ากับแขนเสื้อต่างผ้าเช็ดหน้าปล่อยโฮ อยู่ในความสับสนระหว่างความต้องการจะหาคำอธิบายให้เรื่องสมเหตุสมผลกับความรู้สึกขอบคุณ

เธอคนนั้นก็ประคองรับไว้ทั้งฉันและเสียงร้องไห้ของฉัน

“คงไม่น่าเชื่อสินะตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”

‘ลูกหลานแห่งไอดา’คือเชื้อสายมนุษย์ทั่วโลกที่มีความสามารถในการเปลี่ยนร่างเป็นหมีหรือสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายหมี ตามที่สะท้อนเงาเอาไว้ในหมู่ดาว คาลิสโตเล่าให้ฉันฟังขณะแบกฉันขึ้นหลังเข้าไปในส่วนลึกของป่าตรงที่มีบ้านพักของต้นตระกูลเธอซ่อนตัวอยู่ในสายหมอก เส้นทางนี้แปลกป่ายิ่งทึบกลับยิ่งสว่างเห็นทุกอย่างชัดเจน และยิ่งเห็นคาลิสโตยิ่งไม่ต่างอะไรกับมนุษย์เดินดินอย่างฉันเท่าไรไม่นับเรื่องที่เธอเป็นหญิงรูปร่างสูง กล้ามเนื้อแน่นแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะหามนุษย์ที่มีลักษณะทางกายภาพแบบนี้ยากถ้าฉันเดินสวนกับเธอในเมือง ก็คงจะอนุมานว่าเธอเป็นนักกีฬาอย่างนักเทนนิสหรือนักว่ายน้ำ

สิ่งที่โดดเด่นน่าจะเป็นเรื่องตัวเธออุ่นมากฉันไม่รู้สึกลมบาดผิวหน้าเลยทั้งที่แก้มสองข้างชื้นน้ำตา ขณะอยู่บนหลังของเธอฉันรู้สึกไม่ต่างกับกอดเครื่องทำความร้อนเอาไว้ และเส้นผมของเธอก็นุ่มลื่นเงางาม

ที่พักของคาลิสโตเองมองผิวเผินก็เหมือนบังกะโลกลางป่าทั่วไป มีไฟเปิดสว่างโร่เห็นได้จากข้างนอกหมอกบนพื้นบริเวณนั้นยิ่งหนาจัด ข้างในที่พักไม่มีใครอยู่ แต่ไฟที่สว่างขนาดนั้นในนี้ไม่มีร่องรอยเครื่องใช้ไฟฟ้าเลยเพดานสว่างเองเหมือนว่าแสงส่องจากเนื้อไม้สีอ่อน เธอแบกฉันเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ไม้จัดแจงปฐมพยาบาลข้อเท้าให้ฉันอย่างคล่องแคล่วผ้ายืดที่เธอใช้พันยึดรอบข้อเท้าซึ่งกำลังจะบวมเป่งในอีกไม่ช้าของฉันมีกลิ่นของใบไม้โชยมาแสงข้างในนี้สะท้อนย้อมเครื่องประดับเงินให้กลืนกับผิวสีทองแดงของคาลิสโตเสื้อผ้าโทนเปลือกไข่แต้มด้วยสีแดงและส้มของเธอก็อุ่นตามากทีเดียว

“พวกเราไม่ใช่ผู้พิทักษ์ป่าอะไรหรอกนะ แต่งูนั่นเห็นแล้วใช่ไหม พวกเราลุกหลานของไอดามีหน้าที่คอยกำจัดงูแบบนั้นโดยเฉพาะ”

“ปกป้องมนุษย์อะไรแบบนี้เหรอ”

“ไม่หรอก”

เธอเริ่มแกะเชือกหนังที่มัดแซมอยู่ในเรือนผมเส้นผมดำสนิททิ้งตัวลงเป็นม่านล้อมกรอบใบหน้าคมคายของคาลิสโตเธอเหมือนนางไม้ในนิทานหรือฉันคงต้องเรียบเรียงความเข้าใจใหม่ว่านางไม้ตามนิทานมักมีรูปลักษณ์แบบนั้นเพราะนักเล่าเรื่องหลายคนคงจะมีโอกาสได้เห็นเสี้ยวโฉมของลูกหลานแห่งไอดาแล้วจดจำไปตลอดกาล

คาลิสโตเล่าที่มาที่ไปของพวกเธอให้ฟังลูกหลานของไอดา นางไม้ที่เลี้ยงดูเทพเจ้าของสมัยโบราณ กับลูกหลานของโครนอสไททันแห่งกาลเวลาที่ถูกเชื้อไขที่ตัวเองให้กำเนิดโค่นล้มทั้งสองสายเลือดมีอยู่ทั่วโลกจำนวนนับไม่ถ้วนบ้างก็ไม่เคยแสดงตัวเลยทั้งชีวิตและไม่รู้ถึงสายเลือดตัวเอง สองฝ่ายนี้ต้องฆ่ากันเองตลอดไปไม่จบสิ้นฉันถามว่าเพื่อรักษาสมดุลอะไรพวกนั้นอย่างที่เรื่องเล่าชอบใช้กันเหรอแต่คาลิสโตส่ายหน้า เธอว่าเพราะเป็นสมดุลอยู่แล้ว พวกเธอจึงฆ่ากันแบบนี้การฆ่ากันระหว่างไอดากับโครนอสเป็นทั้งการดูแลฟูมฟัก และการทำลายกันและกันในตัวมันเองสองด้านของชื่อที่สายเลือดนี้ได้รับมาแต่ต้น การกระทำกับปฏิกิริยา “เพราะสมดุล ถึงได้มีอยู่ได้แต่แรก ฉันคิดว่ามันน่าพิศวงนะความรู้สึกของการเข้าใจว่าแค่เป็นอยู่อย่างที่เป็นก็พอฉันถึงยังคอยทำแบบนี้เรื่อยมา”

ตัวคาลิสโตกับลูกหลานไอดาอีกสองถึงสามรายที่เธอรู้จักรับผิดชอบอาณาเขตป่านี้“ปกติฉันก็อาศัยอยู่ในเมืองนั่นแหละ ฉันมาจากบอสตัน” เธอว่าพลางชงเครื่องดื่มร้อนแบ่งให้ฉัน “ป่าจะเรียกฉันเองพอมันหาตัวลูกหลานโครนอสเจอเพราะนี่เป็นอาณาเขตของไอดา”

“แปลว่ามีอาณาเขตของโครนอสด้วยน่ะสิ”

“ก็ต้องมีสิ แต่พวกเราก็จะพยายามเลี่ยงไม่เข้าไปฉันไม่รู้ว่าเป็นสัญชาตญาณของฝั่งโครนอสที่มีแง่มุมการทำลายด้วยหรือเปล่าแต่โครนอสน่ะชอบล้ำอาณาเขตพวกเราลูกหลานไอดาดูจะให้ความสำคัญเรื่องการรักษาตัวรอดเป็นยอดดีมากกว่าแต่ก็มีข้อยกเว้นเสมอแหละ ลูกหลานไอดาบางคนก็ตายเพราะบ้าระห่ำเกินเหตุ”

ฉันยกชาสมุนไพรขึ้นจิบกลืนคำพูดว่าชีวิตของคาลิสโตฟังดูเหมือนคำสาปกลับลงคอไปใครที่มีชีวิตแบบนี้ถ้าไม่อยากได้ยินคำพูดในแง่นั้นเพราะไม่เห็นด้วยก็ย่อมรู้สึกแบบนั้นแก่ใจ ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดคนอื่นมาทับถมหรอกรู้ตัวอีกทีฉันก็ถามอะไรติงต๊องอย่าง “แล้วเธอเปลี่ยนร่างในเมืองบ้างไหม”ออกไปแทน ถ้าคาลิสโตคิดว่าฉันอ่านการ์ตูนซูเปอร์ฮีโร่เธอก็เข้าใจถูกแล้ว

เธอยิ้ม ขำอยู่กับแก้วเครื่องดื่มส่วนของตัวเอง “ก็มีบ้างนะ ฉันชอบทำให้เพื่อนบ้านตกใจเล่น”รอยยิ้มของเธอขี้เล่น ดวงตาเธอเป็นประกายฉันกำลังเรียนรู้เกี่ยวกับส่วนหนึ่งของโลกที่ฉันไม่เคยรู้ว่ามีอยู่แต่คำถามที่ฉันสนใจที่สุดยังคงเป็น เธอเป็นใคร

คาลิสโตเสนอจะพาฉันไปส่งใกล้จุดพักไม่ว่าเอียนจะโกหกว่าอะไร อย่างน้อยโคลเวอร์กับเอมิเลียต้องเป็นห่วงฉันแย่แล้วเลวร้ายกว่านั้นคือทั้งสองอาจจะโทรไปร้องไห้กับแคลร์กันแล้ว ฉันเริ่มร้อนใจขึ้นมารีบพยักหน้าเตรียมตัวกลับไป คาลิสโตย่อตัวให้ฉันขึ้นขี่หลังอีกครั้งหนึ่งฉันลังเลนิดหน่อย “ขึ้นมาน่า เธอเดินไม่ไหวหรอกไม่อย่างนั้นเธอคงวิ่งตามไปถลกหัวหมอนั่นแล้ว”

“เธอได้ยินทุกอย่างเลยสินะ”

“รู้ไหมว่าฉันต้องกลั้นขำแทบตายแค่ไหนทุกครั้งที่มีคนพูดเรื่องนั้นกัน”

“นั่นเป็นวิธีหาลูกหลานไอดากันเองเลยไหมใครที่ขำจนเสียอาการเวลาได้ยินคำถามนั้น”

คาลิสโตทำเสียงหายใจเฮือก “ทำไมฉันไม่ลองคิดถึงวิธีนี้มาก่อนนะ”

ฉันช่วยคาลิสโตปิดประตูจากบนหลังของเธอเธอเดินอย่างมั่นคงยิ่งกว่าขามา พาฉันเดินลงบันไดและหวนคืนสู่ทางเดิมที่พวกเราใช้พ้นแสงของเพดาน แสงดาวแสงจันทร์กลับมาปกคลุมพวกเราในป่า “เคยได้ยินนี่หรือเปล่าถ้าคิดอะไรดังมากพอ ป่าจะได้ยินด้วย” เธอเอ่ยขึ้น

“หมายความว่าไง” ฉันไม่เข้าใจเท่าไร

“ที่ฉันไปตรงนั้น ฉันได้ยินนะป่าส่งเสียงเธอต่อมาถึงฉัน” คาลิสโตค่อยๆ พูด “เสียงเธอเรียกแคลร์ ตอนแรกฉันคิดว่ามีคนเรียกชื่อฉัน คาลิสโตไงนึกออกไหม หลายคนเรียกชื่อฉันว่าแคลร์เป็นชื่อเล่นเหมือนกันคนอื่นมาได้ยินก็จะคิดว่าฉันชื่อแคโรไลน์หรือคลาริสซา บางคนก็ถามว่าแคลริตี้หรือแชริตี้เหรอ”

“แคลร์เป็นชื่อของพี่สาวฉันน่ะ” ฉันตอบเธอ นึกภาพเธอชื่ออื่นไม่ออกนอกจากชื่อคาลิสโต “พวกเราเป็นพี่น้องประเภทนั้น พวกพี่สาวน้องสาวที่หน้าตาไม่เหมือนกันแคลร์เป็นคนสวย เท่ด้วย สวยด้วย ฉันภูมิใจมากที่มีพี่สาวเป็นแคลร์และแคลร์ก็บอกว่าฉันดีที่สุด เป็นทั้งน้องสาว เป็นทั้งเพื่อนสนิท”

“แต่?”

“แต่คนอื่นไม่ยอมให้เราเป็นแบบนั้นทุกคนชอบมองพวกเราแล้วตีความไปก่อนพวกเราเป็นพี่น้องประเภทที่จะเกลียดกันหรืออย่างน้อยน้องสาวก็ต้องอิจฉาริษยาพี่สาวฉันโชคดีที่ครอบครัวเราไม่มีใครเป็นแบบนั้นฉันโตมาได้โดยรู้ใจตัวเองดีว่าฉันรักพี่ของฉัน แต่แคลร์ไม่เราห่างกันเพราะแคลร์ทั้งระแวงสายตาที่คนอื่นมองฉัน และระแวงสายตาที่ฉันมองเขาพี่โทษตัวเองถ้าคนอื่นทำตัวไม่ดีกับฉัน และโทษตัวเองว่าฉันเกลียดเขา”

“ยิ่งโตเรายิ่งอ่อนไหวต่อความคิดของคนอื่นไม่แปลกหรอก”

“ตอนฉันเกรดสิบเอ็ด มีผู้ชายมาทำเป็นจีบฉันแต่ที่จริงเขาแค่อยากมาบ้านเพื่อเจอแคลร์ช่วงปิดเทอมของมหาวิทยาลัยตอนแคลร์กลับมาอยู่บ้าน ฉันไม่ได้ว่าอะไร หมอนั่นไม่ได้เนียนอย่างที่คิดหรอกอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่”

“แต่เธอก็ปล่อยเขามาเสนอหน้าที่บ้านเหรอ”

“เขาลูกร้านไอศกรีมที่พวกเราชอบทั้งบ้านน่ะ”คาลิสโตร้องอ๋อ ฉันเล่าต่อ “แคลร์ไม่ตลกด้วยพอรู้เข้าแคลร์แทบจะแหกอกหมอนั่น ฉันคิดว่าตราบที่ฉันไม่เดือดร้อนเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องไร้สาระมาตลอด จนกระทั่งได้เห็นสีหน้าของแคลร์วันนั้นฉันเพิ่งเข้าใจว่าพี่เศร้าขนาดไหน จากการที่สายใยของเราไม่มีความหมายต่อคนอื่นเลยรวมถึงการที่เรารักพี่น้องของเราแต่คนอื่นกลับคิดว่าเราพอใจจะฟังทุกคนพูดจาไม่ดีถึงคนที่เรารักมันทำให้ถามตัวเองไม่หยุด ฉันทำอะไรให้คนอื่นคิดว่าฉันอยากได้ยินคำพูดเหล่านี้เหรอฉันไปร้องขอมันตอนไหน แคลร์ไม่กลับมาบ้านอีกเลยตลอดช่วงเรียนมหาวิทยาลัยและตอนช่วงที่ฉันเข้ามหาวิทยาลัยบ้าง ขาดการติดต่อโดยสิ้นเชิงจนกระทั่งตอนฉันอยู่ปีสาม ตำรวจโทรมาหาฉันให้ไปรับตัวพี่”

คาลิสโตถึงกับหยุดเดินและพยายามเอี้ยวคอมาฉันตบบ่าให้เธอสบายใจก่อนว่าไม่ใช่อะไรร้ายแรง แล้วค่อยอธิบายว่าแคลร์แค่หลับอยู่ที่สถานีเพราะเธอมาแจ้งความเรื่องถูกจี้ระหว่างกลับบ้านแถมยังเมาแอ๋ “แคลร์ถึงขั้นมีปัญหาการเข้าสังคมตั้งแต่ช่วงมหาวิทยาลัยเพราะระแวงความคิดคนอื่นจนเริ่มมีอาการหวาดวิตก คำพูดของจิตแพทย์ของพี่น่ะวันที่พวกเราไปพบเขาด้วยกันทั้งบ้าน แล้วไม่นานต่อมาคุณพ่อของพวกเราเสียเพราะอุบัติเหตุ ฉันจำไม่ได้เลยว่าปีสี่ของฉันผ่านไปยังไง มีทั้งตอนที่ฉันคิดว่าฉันต้องช่วยแคลร์กลับไปเป็นคนเดิมแล้วก็ตอนที่ฉันนึกไม่ออกฉันได้ปฏิสัมพันธ์กับใครบ้างช่วงนั้นฉันกินหรือหลับบ้างไหม ฉันคุยกับแม่หรือพี่สาวของฉันบ้างหรือเปล่านึกไม่ออกเลยสักอย่าง”

แต่แล้วแคลร์กับเป็นฝ่ายมาหาฉันเองเราเริ่มจากโทรหากัน คุยกันเรื่องของใครของมันแล้วเริ่มหาเรื่องที่ชอบเหมือนกันกลับมาคุยกัน ตอนแรกมีแต่เรื่องสมัยพวกเรายังเด็กต่อมาก็เรื่องข่าว เรื่องของในกระแสตอนนั้น จนมาถึงสมาคมเดินป่าฉันกลับไปเป็นน้องของพี่ มีช่วงหนึ่งฉันคิดกับตัวเองว่าพวกเราโตขึ้นแล้วมันคงจะไม่เป็นอย่างตอนนั้น คนในสมาคมเองก็ดีกับเราทั้งคู่ไม่มีคำพูดเพ้อเจ้อพวกนั้นอย่างสมัยมัธยมแคลร์ถึงได้อยากรักษาที่ของพวกเราในสมาคมเอาไว้ ฉันเองก็เหมือนกันจนกระทั่งเอียนโผล่มา และเอาบรรยากาศเดิมๆ มาด้วย

กำปั้นของแคลร์วันนี้ถ้าเอมิเลียคิดว่าเราต่อยใครสักคนช้าไปฉันคิดว่าแคลร์คงต่อยฌองแทนทุกคนที่พี่ไม่ได้ต่อยในสมัยมัธยมของฉัน

ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีทำไมพวกเราต้องวนเวียนอยู่ในวังวนนี้

คำพูดพวกนั้นมันจำเป็นต้องมีอยู่ขนาดนี้เชียวเหรอ

“โคลเวอร์ไม่อยากออก ซึ่งที่จริงลึกๆฉันก็เข้าใจเขานะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดไม่ใช่เหรอ การออกจากสมาคมซะเองมันทำให้รู้สึกแพ้ยังไงไม่รู้” แต่ความรู้สึกแย่เวลาต้องเห็นหน้าพวกเอียนก็ไม่ทำให้พวกเรารู้สึกชนะอะไรเหมือนกัน

ตอนนั้นเอง ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนแว่วมาเสียงของทุกคนในกลุ่มกิจกรรม ไม่ใช่แค่โคลเวอร์กับเอมิเลียทุกคนกำลังเรียกฉันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ไกลๆไม่คิดเลยว่าคาลิสโตแบกฉันไปจากตรงจุดที่เธอช่วยฉันไว้จนถึงที่พักจะเป็นระยะทางขนาดนั้น

คาลิสโตหยุดเดินอีกครั้ง แล้วย่อตัวลงฉันถือเป็นสัญญาณให้ลงจากหลังเธอ แล้วยืนโดยเทน้ำหนักไปบนขาข้างที่ไม่เจ็บ

เธอเปลี่ยนร่างกลับเป็นหมียักษ์ตัวนั้นแล้วอุ้มฉันขึ้นนั่งบนไหล่โดยที่เธอยืนสองขาทั้งตัวฉันแข็งทื่ออย่างตอนแรกที่ได้เผชิญกับเธอเมื่อครู่นี้ต้องใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะตั้งตัวได้ “ค – คาลิสโต?”

“ลูกหลานของโครนอส”

ฉันรอให้เธอพูดต่อ รอให้เธอกล่าวถึงศัตรูของเธอ

แต่ไม่ มันไม่เกิดขึ้น

ตัวเธอในคราบสัตว์สูงใหญ่ที่อุ้มฉันให้ไกลจากผืนดินและใกล้ท้องฟ้ามากขึ้นใกล้ที่สุดในชีวิต

เธอไม่ได้กำลังจะเกริ่นถึงศัตรู

คาลิสโตกำลังเรียกตัวฉันเอง

และเธอกำลังจับตัวฉันไว้อุ้งตีนกับกรงเล็บกำลังบีบลำตัวฉันแน่น

“ป่า…จะเรียกเธอเมื่อมันเจอลูกหลานของโครนอส…สินะ”ฉันเค้นเสียงออกมาเหมือนกับที่กำลังเค้นการเต้นของหัวใจ “และเธอก็ไม่ได้บอกว่าคืนนี้มีตัวเดียวฉันก็ไม่ได้ถาม”

ลูกหลานที่มักจะล้ำเข้ามาในอาณาเขตของไอดานางไม้โบราณ

“งูนั่นคือลูกหลานของโครนอสรายอื่นที่เข้ามาจะปลุกเธอ”

“แล้วทำไมถึงช่วยฉัน –”

ฉันกำเข้าไปในขนดำทมิฬให้แน่นเท่าที่เธอกำลังจับตัวฉันไว้ “ทำไมไม่ฆ่าฉันไปด้วย”

“เพราะพวกเราลูกหลานไอดาถึงจะฆ่ากันกับลูกหลานของโครนอส แต่อื่นใด แก่นของพวกเราคือการปกป้องดูแล”

เสียงเรียกหาฉันยังดังอยู่ที่ระยะห่างเท่าเดิมฉันมองเห็นดวงไฟของตะเกียงกับไฟฉายอยู่ทางเหนือ ฉันมองแสงเหล่านั้น แล้วกลับมามองแสงดาวเย็นที่สะท้อนในดวงตาของคาลิสโต

ฉันจมอยู่ในสระพร่างดาวของดวงตาคู่นั้นตัวฉันกำลังบิดเบี้ยว ละลาย และแตกออกจากกัน

แล้วก็รวมเข้าหากันใหม่ มากขึ้น ใหญ่ขึ้นทอดยาวเลื้อยรัดพันเกี่ยว

“แง่มุมของลูกหลานโครนอสคือการทำลายแก่นของลูกหลานโครนอสคือการสร้างสิ่งที่โค่นล้มตัวเอง”

ไม่ว่าจะพยายามแหวกว่ายขึ้นไปเท่าไรต่อให้ดาวมาอยู่ในมือฉัน ก็คงไม่มีวันไปจากสระพร่างดาวของดวงตาคาลิสโตพ้น

แต่มันไม่จำเป็นแล้ว

“เธอ – มีอยู่เพื่อทำลายอะไรสักอย่างแต่เธอจะทำลายอะไร”

เสียงที่เริ่มพร่านั่นเหมือนทดแทนอากาศให้ฉันเสียเองขณะที่ท่อนล่างของฉันเปลี่ยนกลายเป็นลำตัวยาวของงูยักษ์เข้ารัดคาลิสโตให้แน่นยิ่งกว่าที่เธอจับฉันไว้ผิวของฉันมีเกล็ดนับไม่ถ้วนผุดขึ้นมา ฉันไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายแล้วแต่ข้างในฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงห้วงว่างเปล่า ตรงที่ความหวาดกลัว ความรู้สึกโล่งใจความเจ็บปวด และความท้อแท้ ทั้งหมดถูกควักหายไปและส่วนที่เหลืออยู่ข้างในอกของฉันกลายเป็นหิน ทุกอย่างในตัวฉันสงบลงทั้งร่างกายของฉันสดับฟังเสียงหัวใจและอวัยวะข้างในร่างคาลิสโต

“ลูกหลานของโครนอส เธอจะทำลายฉันหรือเปล่า”

มันเต้นพร้อมกันกับยามกลางคืนและป่าที่จับจ้องพวกเรา

ฉันจึงกระซิบ “ใช่ ฉันจะทำ”

ฉันจะทำลายเธอ คาลิสโต ฉันจะทำลายเอียน บร็องฉันจะทำลายเพื่อนของมันและเสียงหัวเราะคิกคักของพวกมัน ฉันจะทำลายปากที่พวกมันใช้พูดตาที่พวกมันใช้มองฉันกับพี่สาวอย่างไร้ความเข้าใจนั่น ฉันจะทำลายความอัดอั้นตันใจของแคลร์ความพ่ายแพ้ที่พวกเราแบกเอาไว้ แต่เหนืออื่นใด ฉันจะบรรจงโค่นล้มทำลายเธอขนหนาที่ไม่มีอะไรเจาะเข้า ดวงตาบ่อดาวคู่โตนั่น อุ้งตีนมหึมาที่ฝังเข้ามาในตัวฉันฉันจะทำลายทั้งหมด เช่นเดียวกับที่เธอฉีกตัวฉันออกไป ถอนทำลายคราบเกล็ดของฉันทีละชิ้นฉันแหวกหาดวงตาสีดำสนิทและเส้นผมดำขลับยาวสยาย น้ำหนักของการบดขยี้ของฉัน แลกกับฉันจะบีบรัดทำลายเปลือกหุ้มของเธอจนพวกเราถอยห่างออกมาจากดวงดาวราวกับไม่เคยรู้ถึงด้านนี้ของโลกแต่ไม่มีระยะห่างระหว่างพวกเราดั่งว่าไม่เคยเป็นคนสองคนที่ไม่เคยพบพานกันมาก่อนในป่าซึ่งกระซิบและกรีดร้อง

ฉันทำลายวังวน ฉันทำลายคำสาป แล้วเธอที่จูบตอบฉันย่อมสร้างกอปรสร้างอุ้มชูวังวนใหม่ที่จมพวกเราเข้าไว้ด้วยกัน

โคลเวอร์กับเอมิเลียกอดฉันที่เนื้อตัวมอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิง และขาข้างหนึ่งพลิก ห้อยกล้องพังๆ รวมถึงค้านทุกอย่างที่เอียนพูดพล่ามถึงหมีกับความพยายามช่วยฉันฉันย้ำถึงว่าเรามีปากเสียงกันแล้วหมอนั่นผลักฉันล้ม ฉันมัวหาเศษชิ้นส่วนที่หลุดไปของกล้องจนพลัดตกเนินเตี้ยๆแคลร์อยู่ในสายวิดีโอคอลบนโทรศัพท์มือถือของเอมิเลีย เห็นได้ชัดว่ากำลังขับรถกลับมาหาฉันกอดพวกเธอที่หน้าเปื้อนน้ำตาไว้ ย้ำว่าฉันไม่เป็นอะไร

พวกเราจะไม่เป็นอะไร

แล้วตอนเอมิเลียหิ้วปีกพาฉันเดินผ่านเอียนไปขึ้นรถฉันเอากล้องที่ห้อยอยู่รอบคอฟาดหน้าของเอียน ทุกคนโวยวายใหญ่โต ฉันปฏิเสธไม่ขึ้นรถสมาคมกลับเพราะอย่างไรแคลร์ก็กำลังบึ่งรถมารับพวกเรา พวกเราสี่คนลาออกจากสมาคมเดี๋ยวนั้นไม่ต้องมีสิ่งนี้ฉันก็มีพี่สาวของฉัน และพี่สาวของฉันก็มีฉันถ้ายังทนต่อไปต่างหากที่พวกเราอาจจะเสียกันและกันไปอีก

ช่างหัวความรู้สึกพ่ายแพ้หรือเอียนจะเอาเรื่องพวกเราไปพูดยังไงก็ตามช่างหัวมันและพวกมันให้หมด

ฉันจะแยแสสิ่งพรรค์นั้นได้อย่างไรในตอนที่รถของพี่สาวกำลังพาฉันกลับบ้านและฉันบอกได้ว่าข้างทางถนนมืดมัวที่หมอกเริ่มไหลทะลักเข้ามาขนาบทั้งสองข้าง

มีลูกหลานของไอดากำลังวิ่งขนานไปด้วยกัน