คุณกำลังแอบอยู่ในรถขนผ้าปูเตียงของโรงแรมหรู กลิ่นน้ำยาทำความสะอาดซึมในเนื้อผ้าสัมผัสเรียบและแข็งอย่างที่คุณคุ้นเคยดีเพราะคุณใช้เวลากับสถานที่แบบนี้มาหลายปีแล้วจากใต้หลังคาหนึ่งไปสู่อีกหลังคาหนึ่ง คุณกับโขยงของคุณ แต่ตอนนี้คุณเหลือรอดเป็นหนึ่งในไม่กี่รายแล้วอาจจะหนึ่งในยี่สิบรายสุดท้ายของบริเวณนี้

รถเข็นหยุด แรงสั่นสะเทือนที่วิ่งไปทั่วตัวคุณก็เบาลงเหลือแค่แรงจากกล้ามเนื้อที่เกร็งคุณขดตัวให้แน่นที่สุดแล้วรอเสียงเปิดปิดประตูดัง คุณเงี่ยหูฟังอยู่ใต้กองผ้านับสิบกว่าผืนเงียบสนิท คุณนับในใจจากหนึ่งถึงยี่สิบ เพราะความเงียบหลังเสียงจะเงียบที่สุดในวินาทีที่ยี่สิบแล้วความเงียบจะผ่อนลง โอกาสจะเกิดเสียงใหม่ เช่นเสียงเปิดประตูอีกครั้งจะยิ่งเพิ่มขึ้นคุณรอไม่ได้ คุณแหวกผ้าขึ้นไป

ปลายปากกระบอกปืนมากมายรายล้อมรอบด้านคุณ คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนอายุมากมากพอกันหรือมากกว่าคุณ หน้าจอโทรศัพท์ในซองพลาสติกใสที่ห้อยเข้ากับสายเชือกคล้องรอบคอพวกเขาโชว์รูปหน้าคุณ สมาชิกกองตรวจลำดับที่ยี่สิบเอ็ดตำแหน่งที่ยี่สิบ, หน้าที่: ใช้ความรุนแรงระดับสองกับผู้ขัดขืน,ค่าหัว: 5 ทองแดง

คุณรอดมานานเพราะคุณเป็นหนึ่งในผู้ที่มีค่าหัวต่ำที่สุด

แต่คนทั้งหลายรอบแสยะยิ้มเหนือซองพลาสติกที่ใส่รูปหน้าคุณ พวกเขาล้วนแขวนล็อกเก็ตใส่รูปภาพ คุณจำหน้าของชายคนหนึ่งในกรอบหัวใจเล็กๆของคนที่เข้ามาใกล้ที่สุดได้ เพราะนั่นคือนักโทษคนสุดท้ายที่คุณได้ใช้กระบองฟาดก่อนจะมีประกาศว่าผู้นำอำนาจสัมบูรณ์ถูกสังหารแล้วคุณกับกองก็ต้องหนีตายไปยังเขตแดนต่างๆ นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายสิบปีก่อนคนหนุ่มสาวไม่สนคุณกันแล้ว พวกเขามีเบื้องบนเหนือหัวคุณให้ล่า คุณสบายใจกับเรื่องนี้มาตลอด

คนพวกนี้ไม่คิดอย่างนั้น “จะเอาห้าทองแดงไปทำอะไรได้กระสุนพวกนี้แพงกว่าอีก” คุณถาม คุณพยายามเกลี้ยกล่อมคุณอาจเป็นหนึ่งในยี่สิบคนสุดท้ายของบริเวณนี้ แต่ยังมีบริเวณอื่นคุณพยายามให้พวกเขานึกถึงไม่ใช่เพียงค่าอาวุธแต่ยังจะค่าเดินทางสำหรับไปตามหาตัวคนอื่น

“โทรศัพท์” คนใส่ล็อกเก็ตกรอบหัวใจตอบ“คนตายไม่พกมือถือลงไปในโลงหรอกนะแต่ที่สุสานมีตู้โทรศัพท์สาธารณะ”

เสียงกระสุนที่เจาะทะลวงกะโหลกคุณดังไม่เท่าเสียงเหรียญทองแดงที่วิ่งลงไปในช่องเก็บเงินในตู้โทรศัพท์สนิมเกาะและแผ่วค่อยยิ่งกว่าเสียงตู้โทรศัพท์ตู้หนึ่งดังอยู่ข้างป้ายหินนับไม่ถ้วนในทุ่งเปิดกว้างเทียบไม่ได้กับเสียงคนที่พูดกับหูโทรศัพท์โดยไม่ต้องรอให้ปลายทางยกหูรับสาย

คุณเคยคิดว่าในตัวคุณมีเสียงดังก้องกังวานได้มากกว่านั้นคุณถึงใส่แรงหวดนักโทษไปเต็มที่ในทุกการฟาด แต่มันก็ไม่จริงเลยสักนิดเดียว คุณเสียดายและพวกเขาไม่เสียใจ

คุณเงียบเสียทีหนึ่ง ส่วนเสียงตู้โทรศัพท์ยังดังอยู่อีกหลายปี และสะท้อนกังวานในห้วงเวลาตลอดไป