ที่ตลกร้ายคือเราเพิ่งได้รอยแผลเป็นรอยใหม่มา ได้สดๆร้อนๆวันเดียวกับที่เรารู้ข่าวการรับสมัครแอร์การ์ต้าที่กระบี่เลย เรารีดผ้าละโดนมือฮืออ แต่คิดว่าจะยอมแพ้มั้ย ก็ไม่5555 เรารีบไปหายาทั้งหลายแหล่มาทา ซึ่งมันก็ดีขึ้นมากๆ เราใช้ยา Aloe Gel ทาก่อน พอดีขึ้นก็ทารอยแผลเป็นด้วย Hiruscar Silicone Pro ทาทุกวัน ทุกครั้งที่นึกได้จนรอยจางลงมากๆ เรามีฝึกเอื้อมแตะกับผนังที่บ้านบ้าง แต่ไม่ได้ทำทุกวัน (ชิวมากเลยอ่ะ) และที่ขาดไม่ได้ คืออ กดซื้อตั๋วไปกระบี่พร้อมจองที่พักที่โรงแรม Devana Plaza พร้อมกับสมัครแอร์ในเว็บไซต์เหมือนเดิมม

     เมื่อสมัครแอร์ในเว็บไซต์เสร็จเรียบร้อยแล้ว พอใกล้ถึงวัน Open Day ก็จะมีข้อความส่งมาให้แบบนี้

9 มีนาคม 2019

     และแล้ววันที่ 9 มีนาคม 2019 ก็มาถึง เราตื่นประมาณตี 3 - ตี 4 เหมือนเคย เพราะกลัวว่าจะแต่งหน้าแต่งตัวไม่ทัน (แม้ว่าตัวเองจะพักอยู่โรงแรมนี้ ซึ่งใช้เวลาเดินลงไปที Lobby แค่ 5 นาทีก็ตาม) ครั้งนี้เรามากับพี่คนนึง พวกเรามีเป้าหมายเดียวกันคือการได้เป็นแอร์ของสายการบินการ์ต้า มันดีมากๆที่มีเพื่อนมาด้วยกัน จะได้คุยนู๊นนี่นั่น ไม่เหงาด้วย พอแต่งตัวเสร็จก็ลงไปที่ Lobby มีคนสมัครแอร์มายืนต่อแถวรออยู่แล้วซึ่งมีประมาณ 20 คนเอง แตกต่างจากรอบกรุงเทพฯมากๆ แต่หลังจากนั้นก็มีคนมาต่อแถวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่เยอะเท่ารอบกรุงเทพฯ คนสมัครทั้งหมดน่าจะไม่เกิน 300 - 400 คน โดยประมาณ

     ครั้งนี้เค้าไม่ได้แจกบัตรคิวให้ แต่ให้เข้าไปนั่งในห้องประชุมเรียงลำดับมาก่อนหลังเองเลย ก็เหมือนเดิม กรรมการจะเข้าห้องมาทักทายพวกเราและอธิบายกติกาในการรับสมัครแอร์และการเตรียมเอกสารต่างๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเราได้ศึกษามาจากหน้าเว็บแล้ว

     ประมาณ 9 โมง เค้าก็เรียกที่ละ 2 แถวที่นั่ง ให้ออกไปนอกห้องเพื่อรอต่อแถวเข้าไปยื่น Resume/CV ครั้งนี้มีกรรมการ 2 คน มีจูดี้มาด้วย! ส่วนอีกคนนึงเราจำชื่อเค้าไม่ได้ พอถึงตาเราที่ต้องออกไปยืนรอ เราก็ตื่นเต้นเหมือนเดิม ก่อนเข้าห้องก็ซ้อมยิ้มค้างไว้เลย พี่ที่มาด้วยกันก็น่ารักมาก ช่วยบิ๊วให้เรายิ้มเยอะๆและยืนตัวตรง ส่วนบรรยากาศระหว่างต่อแถว บางคนก็จับกลุ่มกันคุยคลายเครียด บางคนก็ชูแขนเขย่งเท้า หรือบางคนก็ถอดรองเท้าซ้อมเอื้อมแตะกับผนังแถวนั้นระหว่างรอเลย บางคนพอออกจากห้องหลังจากไปยื่น Resume/CV กับกรรมการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็โชว์ใบกระดาษเล็กๆที่ถืออยู่ในมือให้พวกเราดู ซึ่งเราก็อดยิ้มตามไม่ได้เพราะเป็นโมเม้นที่เราก็อยากมีเหมือนกัน

เอื้อมแตะไม่ถึงอีกแล้ว

     พอถึงตาเรา เราฉีกยิ้มตั้งแต่หน้าประตูห้อง พอคนก่อนหน้าออกจากห้องมา เราก็เดินเข้าไปในห้อง ไปหากรรมการที่ว่างอยู่ ซึ่งก็คือจูดี้คนเดิม555 เรายื่น Resume/CV ให้ และกล่าวทักทายก่อนเหมือนเดิม แต่จูดี้ไม่ตอบเรา555 กลับบอกให้เราขยับเข้ามาใกล้ๆ 'Step closer' แล้วจ้องหน้าเราอย่างตั้งใจและก้มดู Resume ของเรา

Recruiter: Tell me your work about piano teacher

Me: I love to teach them..... because they love to learn with me...

     ใช่! ฉันตอบไปแค่นั้นแหละ!! โอเอ็มจี ว่าจะไม่ตื่นเต้นแล้วเชียวฮือ แต่ปากก็ขยับให้ตอบได้แค่นั้นเอง ตอบไม่เหมือนที่คิดไว้อีกแล้วแง แล้วจูดี้ก็ให้เราไปเอื้อมแตะ ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมอีก แค่คำถามเดียวเท่านั้นน ซึ่งให้ทายว่าผลลัพธ์เป็นยังไง... ใช่ เราเอื้อมไม่ถึงอีกแล้ว (ไม่ต้องไปโทษว่าเพราะพื้นเป็นพรม เท้าเลยจมไปในพรมทำให้เอื้อมแตะไม่ถึงหรอกนะ มันเป็นเพราะเธอไม่จริงจังกับการยืดตัวให้เอื้อมแตะได้ยังไงหล่ะ) แล้วจูดี้ก็บอกกับเราเหมือนเดิมเลยว่า you almost get there แล้วก็แนะนำให้เราไปเล่นโยคะหรือพิลาทิสสัก 1 ปี อย่าสมัครติดกันแบบนี้เพราะมันยังเอื้อมแตะไม่ได้ แล้วค่อยกลับมาสมัครอีกรอบ เราก็ขอบคุณจูดี้แล้วเดินออกจากห้องมา...

     เราไปหยิบกระเป๋าในห้องประชุมพร้อมโทรหาพ่อว่า 'หนูเอื้อมแตะไม่ถึงอีกแล้วนะ' และเดินกลับเข้าห้องพักด้วยความรู้สึกที่เซ็งๆ เรารู้สึกเสียดายมากๆ เพราะการที่เราเอื้อมแตะไม่ถึงเส้นที่เค้าขีดไว้ มันตัดโอกาสเราไปเลย เรายังไม่ทันได้โชว์อะไรให้เค้าเห็นเลย เราเสียดายมากๆ แต่ก็นะ ต่อจากนี้ต้องทำยังไงหล่ะ ไปยืดตัวให้มากสิๆ ไปหาคอร์สโยคะเลย ต้องสู้!

     ถ้าไม่มีเรื่องวุ่นๆก็คงไม่ใช่ฉัน ใช่! ฉันลืมแฟ้มเอกสาร!! แฟ้มที่ใส่เอกสารทั้งหมดตั้งแต่ Resume ใบสำเนาต่างๆ รวมไปถึงรูปสมัครแอร์ หายไปหมดเลย (ยังดีที่ใบ TOEIC ตัวจริงไม่ได้อยู่ในแฟ้มนั้นฮืออ) พอนึกขึ้นได้ก็ตาลีตาเหลือกไปที่ห้องประชุม ต้องเป็นตอนนั้นแน่ๆ ที่ฉันสติหลุดเดินออกจากห้องสัมภาษณ์แล้วหยิบไปแค่กระเป๋า แต่ลืมหยิบแฟ้มเอกสาร ฮืออ พอไปหาดูอีกทีคือหาไม่เจอแล้ว ไม่มีเลย เหมือนมันไม่เคยอยู่ตรงนี้มาก่อนแง เราติดต่อ Lobby ถามแม่บ้าน ก็ไม่มี ไม่ใช่อะไรหรอก ถ่ายรูปสมัครแอร์มันแพงอ่ะ ฉันต้องเสียเงินอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ยยย เลยให้เบอร์ติดต่อกับ Receptionist ไว้ว่าถ้าหาเจอให้ติดต่อกลับมาเลยนะคะ! (แต่คงไม่เจอแล้วแหละ ไม่มีใครโทรมาเลยฮืออ)

      เราจองไฟล์ทกลับกรุงเทพฯวันอาทิตย์ตอนเย็น แต่เรากลับคนเดียวเพราะพี่ที่มาด้วยกันต้องอยู่ Final Interview ต่ออีกวันจันทร์ (Process มี 3 วัน คือวันเสาร์ อาทิตย์ จันทร์) ก่อนกลับเราก็มาทอดน่องเดินริมทะเลอยู่คนเดียว เหงาๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เรามากระบี่ ถ้าไม่ได้เหยียบหาดทรายก็คงจะเสียดาย ในใจก็คิดไปเรื่อยว่าถ้าหาแฟ้มเอกสารไม่เจอ ก็ต้องเสียเงินอีกแน่เลย คิดเรื่องโยคะที่ว่าจะกลับไปหาที่เรียนใกล้ๆบ้านแบบจริงจังซะแล้ว และคิดมากไปถึงถ้าเราเอื้อมแตะได้ มันก็ไม่การันตีอีก ว่าเราจะได้ Secret Paper และอยากรู้จังว่าหลังจากเอื้อมแตะได้เราจะเป็นยังไงต่อ สารพัดคำถามอีกมากมายเข้ามาในหัวเรา ซึ่งตอนนี้เราก็ยังไม่มีคำตอบ แต่สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือเตรียมพร้อมให้มากที่สุด แล้วลุยกับการสมัครครั้งต่อไป

ด้วยรัก

Justtakenote

ป.ล. อย่างไรก็ตาม เราเอนจอยกับอาหารโรงแรมมาก น่ากินไปหมดทุกอย่าง ดีมากจริงๆ