แวบแรกที่ได้ก้มมองบุหรี่ที่คาอยู่ที่ปาก ก็พลันทำให้คิดถึงเธอคนนั้น

เธอคนที่เคยคอยห้ามไม่ให้สูบ พร้อมกับเสียงบ่นอู้อี้ของเธอที่ดังขึ้นมาให้หัว

ฉันยิ้ม คนอะไรน่ารักจัง ถึงปากจะบ่นไม่หยุดแต่ลึกๆฉันก็รู้ที่บ่นเพราะเธอห่วง ขอบคุณนะที่เคยห้าม

แล้วก็ขอโทษด้วยนะ ที่เลิกให้ตามที่เธอเคยขอไม่ได้ เหมือนกับว่าตอนนี้ฉันจะขาดบุหรี่ไปไม่ได้แล้วล่ะ

เพราะทุกครั้งที่ฉันหยิบมันขึ้นมาจุด มันจะมีเสียงเธอลอยตามมาด้วย

ที่ฉันยังคงจุดบุหรี่เรื่อยๆอย่างนั้น คงเป็นเพราะว่าฉันหวังว่าจะได้ยินเสียงเธออีกล่ะมั้ง

ฉันยังหวังอยู่ลึกๆในใจ ว่าเธอจะกลับมาห้ามอีก

เสียงที่เคยน่ารำคาญในวันนั้น แต่ในวันนี้กลับคิดถึงมันขึ้นมาซะอย่างงั้น

แปลกดี อย่างงี้สินะที่เขาบอกว่า "เราไม่มีทางรู้ว่ามีสิ่งใดอยู่กับตัว จนกระทั่งเสียไป"

แต่ว่าฉันว่าก็ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอก เพราะฉันรู้ดีเสมอว่ามีเธออยู่ข้างกาย