เพราะภายใต้ใบหน้าที่ดูปกติ เราทุกคนล้วนมีบาดแผลที่ไม่อยากจะนึกถึง
กว่าจะผ่านคืนวันเหล่านั้นมา เราก็เสียน้ำตาไปแล้วไม่ใช่น้อย
"รักครั้งแรก"
แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานมากแล้ว ทุกครั้งที่ได้นึกถึง ทุกสัมผัสกลับมารู้สึกอีกครั้ง เสียงของคุณยังดังแว่วอยู่ข้างหู ไม่ว่าจะข่มตานอนเท่าไรก็ไม่สามารถที่จะหลับลงได้ ก็คงอาจจะเป็นเพราะว่าความทรงจำมากมายที่เราได้สร้างมันขึ้นมา ตอนนี้มันกลับมาทำร้ายแค่ตัวฉันคนเดียว ใครจะไปคิดว่าคุณจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ จำได้แค่ว่า ตอนนั้นเรารักกันมากๆนี่ ทำไมตอนนี้ไม่มีเยื่อใยต่อกัน เป็นเราทั้งสองหรือเป็นเพราะใคร
เลิกกันได้ไม่นานคุณก็มีเขาเข้ามาแทน การลืมมันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ
มันทำให้ฉันได้แต่คิดว่า ที่ผ่านมาเคยรักกันจริงๆหรอ ทำไมเวลาจะไปถึงได้ง่ายขนาดนี้ "โตได้แล้ว"คุณบอก เลิกคิดถึงได้สักทีแยกกันไปมีชีวิตใหม่เถอะ เขาอึดอัด ... ฉันเงียบ แล้วสักพักจึงกดวางสาย ทำไมมือไวขนาดนั้น ทำไมเวลาดึกดื่นทีไร มือมันชอบไปกดข้อความส่งถึงคุณทุกที
ไม่รู้เลยว่าเสียเวลาชีวิตไปเท่าไหร่กับการมานั่งเสียใจให้คนใจร้ายอย่างคุณ
ก็เป็นเวลาเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ทำให้เราผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไป คงเป็นเพราะประโยคสุดท้ายของเราที่คุณพูด ใช่ มันทำให้ฉันเสียใจ แต่มันก็ทำให้ฉันเดินต่อไปได้เหมือนกัน(แม้จะคิดถึงบ้างบางเวลาก็ตาม)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in