ใครจะคาดคิด ว่าสาวน้อยผู้เงียบขรึมวัย 16 ปี ที่ถูกทำให้กลายเป็นคนนอกมาตลอดชีวิต กลับเลือกจะผูกมิตรกับพวกเขาเหล่านั้น ด้วยการอบขนมไปให้พวกเขากิน และดูเหมือนว่า พวกเขา จะชอบมันเอามากๆ เลยทีเดียว

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  ฮารุกะ 

ฮารุกะเด็กหญิงวัย 16 ปี เธอมีบุคลิกที่เงียบขรึม พูดน้อย เก็บเนื้อเก็บตัว ฮารุกะนั้นฉลาดและหัวดี เธอทำผลการเรียนได้ดีอยู่เสมอ แต่ฮารุกะ มักจะถูกเพื่อนในห้องเอาเปรียบ เวลารวมกลุ่มทำงาน เธอต้องทำการบ้านให้เพื่อนๆ ลอกอย่างไม่มีทางเลือก และเพราะความเป็นลูกครึ้งของเธอ ทำให้ฮารุกะถูกกลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำ 

ไม่ว่าจะขว้างปาเศษขยะใส่  ถูกทำร้ายด้วยการตี หรือผลักจนล้ม เธอเคยแม้กระทั้งโดนเอาชุดชั้นในไปทิ้ง  โดยที่ฮารุกะนั้น ไม่สามารถบอกกับคุณครูหรือพูดกับใครได้เลย เพราะนอกจากฮารุกะจะถูกกลั่นแกล้งแล้ว เธอยังถูกข่มขู่ถึงชีวิตอีกด้วย หากนำเรื่องพวกนี้ไปบอกใคร ฮารุกะจึงได้แต่คอยเก็บงำเรื่องพวกนี้ไว้กับตัว

ความเป็นลูกครึ้งนั้นทำให้ฮารุกะและครอบครัว ต้องเจอกับการดูถูกดูแคลน กลั่นแกล้งสาระพัด ครอบครัวของฮารุกะต้องดิ้นรน ทุกข์ทรมานกับสิ่งนี้มาตั้งแต่ฮารุกะจำความได้ ที่บ้านฮารุกะนั้นเปิดร้านเบเกอร์รี่เล็กๆ ที่ชั้นล่างของตัวบ้าน บ่อยครั้งที่คนในละแวกบ้านนำสัตว์เลี้ยงมาปลดทุกข์ที่หน้าร้าน หรือมักจะไม่ยอมจ่ายเงินเต็มจำนวนของค่าขนมที่ต้องจ่าย ถึงแม้จะมีเพื่อนบ้านและลูกค้าที่เปิดใจให้กับครอบครัวของเธออยู่บ้าง แต่การเผชิญกับเรื่องเหล่านั้นมาตั้งแต่จำความได้ ก็ได้สร้างความบาดแผล ฝังลงในจิตใจของฮารุกะไปแล้ว 

วันหนึ่งเมื่อเวรทำความสะอาดห้องเรียนเวียนมาถึง ฮารุกะก็ต้องแปลกใจที่เพื่อนๆ นั้นยังอยู่ในห้องเรียน  พวกเขาบอกกับฮารุกะว่าจะมาอยู่ให้กำลังใจเธอ ฮารุกะรู้ทันที ว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ แต่ยังไม่ทันที่ฮารุกะจะไหวตัวทัน พวกเขาก็ล็อคประตูห้อง แล้วจับฮารุกะที่พยายามหนี มัดไว้กับเก้าอี้ ใครบางคนในกลุ่ม นำก้นบุหรี่มาจี้ที่ต้นขาซ้ายของเธอ ฮารุกะรับรู้ถึงความแสบร้อนทันทีที่มันสัมผัสลงบนผิวหนัง ฮารุกะนั้นร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด   

ขณะที่เพื่อนๆ ต่างพากันหัวเราะชอบใจ พวกเขาเวียนกันตบเข้าที่หน้าฮารุกะ จนใบหน้าของเธอบวมเป่ง แทบไร้ความรู้สึก เมื่อพวกเขาพอใจแล้วก็ปล่อยฮารุกะทิ้งไว้ กับขยะกองโตที่นำมาจากห้องอื่นๆ พร้อมกำชับฮารุกะให้จัดการให้เรียบร้อย หากพรุ่งนี้พวกเขาโดนครูตำหนิเพราะห้องไม่สะอาด 

ฮารุกะต้องถูกทำโทษหนักกว่านี้ แม้จะเจ็บใจ แต่ฮารุกะนั้นก็อดทน ทำความสะอาดห้องเรียนจนเสร็จเรียบร้อย 

    เมื่อกลับถึงบ้านฮารุกะหมกตัวภายในห้อง ไม่ยอมออกมากินข้าวเย็น เธอขีดเขียนระบายความแค้นเคืองลงในไดอารี่ ฮารุกะฉีกทึ้งตุ๊กตาหมีสีดำบนหัวนอน ที่คุณพ่อของเธอให้เป็นของขวัญวันเกิดในปีที่ 7  คุณพ่อเคยบอกกับฮารุกะว่ารูปลักษณ์อาจเป็นสิ่งที่เธอแตกต่างจากคนอื่น แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้เธอแปลกประหลาดแต่อย่างใด มันแค่ทำให้เธอพิเศษในแบบของเธอเองเท่านั้น 

     แต่ฮารุกะในตอนนี้กลับรู้สึกสิ้นหวัง เธอไม่รู้ว่าจะสามารถเผชิญกับเรื่องราวแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่ เธอไม่อยากไปโรงเรียน เธอรู้ว่าการกลั่นแกล้งนี้มันจะไม่จบลงง่ายๆ  

เธอไม่อยากเจ็บตัวและเบื่อหน่ายกับการถูกรังแกที่ดูเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้นนี่สักที 

      รุ่งขึ้น ฮารุกะถูกขอให้ช่วยนำขนมอบสูตรใหม่ ไปส่งตามละแวกบ้านก่อนไปโรงเรียน ถึงแม้จะรู้นิสัยพ่อแม่ตัวเอง ว่าเป็นคนมีน้ำใจต่อคนอื่นเสมอ แต่ฮารุกะก็ไม่พอใจที่คุณพ่อ คุณแม่ของเธอ ยังคงปฏิบัติต่อเพื่อนบ้านอย่างดี 

    เช้านั้นคุณพ่อ คุณแม่ของฮารุกะ ยังให้เธอนำขนมสูตรใหม่ไปให้เพื่อนๆ ในห้องกินอีกด้วย ฮารุกะจึงต่อว่าพ่อแม่เธอออกไป เธอไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดยังต้องทำดีกับคนที่ทำร้ายลูกตัวเองจนใบหน้าปูดบวมขนาดนี้ด้วย แต่แม่ขอฮารุกะก็ปลอบโยนเธอ แม่ของฮารุกะบอกให้เธออดทน ต่อความยากลำบากของการใช้ชีวิต เมื่อวันหนึ่งที่ฮารุกะโตเป็นผู้ใหญ่ จะได้แข็งแกร่ง และเข้าใจโลกใบนี้ได้เอง ฮารุกะจึงเงียบลง และนำขนมไปให้เพื่อนๆ ในชั้นเรียนตามที่คุณพ่อ คุณแม่ของเธอต้องการ 

          เมื่อถึงชั้นเรียน ฮารุกะรบกวนให้คุณครู เป็นคนแจกขนมแทนเธอ เพราะเธอคงไม่สามารถทนได้ถ้าหากมีใครขว้างปาขนมที่พ่อแม่เธอทำทิ้ง  เช้านั้นเด็กๆ ในชั้นเรียนกินขนมอบสูตรใหม่นั้นจนหมด  พอถึงช่วงพักกลางวันเพื่อนร่วมชั้นก็เริ่มรุมแกล้งฮารุกะเหมือนเช่นเคย เธอถูกจับบีบปากบังคับให้กินอาหาร

เหลือๆ จากข้าวกล่องของเพื่อนในห้องทุกคน ฮารุกะที่เพิ่งถูกทรมานมาเมื่อวาน หนำซ้ำเมื่อเช้า ยังต้องทนดูพวกเขาได้กินขนมที่พ่อแม่ของเธอตั้งใจทำมาให้อย่างเอร็ดอร่อยอีก ก็หมดความอดทนลง 

         เธอพยายามดิ้นจากการรัดกุมจนหลุด ฮารุกะตะโกนออกไปอย่างเคียดแค้น เธอต่อว่าพวกเขาที่กลั่นแกล้งเธอ ฮารุกะนั้นคว้าเก้าอี้ได้ก็ทุ่มใส่กลุ่มเพื่อนๆ ไปสองสามตัว ทว่า พวกเขากลับยืนกอดอกมองฮารุกะด้วยสีหน้าเรียบเฉย บางคนนั้นถึงกับปรบมือและกล่าวขอบคุณ ให้กับความพยายามสู้กลับของฮารุกะ               วินาทีนั้นฮารุกะเย็นวาบไปทั้งตัว และไม่กี่นาทีถัดมาร่างของฮารุกะก็ลงไปกองกับพื้น เธอถูก

เพื่อนร่วมชั่นทั้งตี ทั้งเตะ จนช้ำไปทั้งตัว ใครบางคนบอกกับเธอ ให้ระมัดระวังปากคำเวลาพูดกับพวกเขา พวกเขาเหยียดหยามฮารุกะ รวมถึงครอบครัวของเธอ ว่าพวกนอกคอกอย่างเธอ เป็นได้เพียงแค่มูลสัตว์เปียกข้างถนนเท่านั้น และต่อไปนี้ ฮารุกะจะต้องนำขนมจากที่ร้านมาให้พวกเขากินอย่างฟรีๆ ทุกวัน เพื่อเป็นการขอบคุณ ที่พวกเขาต้อนรับครอบครัวของฮารุกะให้อยู่ในชุมชนเดียวกับพวกเขา  และเป็นการไถ่โทษที่ฮารุกะขัดขืนในวันนี้ 

        ฮารุกะนั้นได้แต่นอนกองที่พื้นด้วยความเจ็บใจ เธอปวดร้าวไปทั้งตัว วันนั้นฮารุกะพาตัวเองกลับบ้านอย่างทุลักทุเล  ขณะที่ฮารุกะกำลังหลบหน้าพ่อแม่เข้าห้องตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของพ่อกับแม่เธอได้ 

          วันนั้นพ่อกับแม่จึงปิดร้านเร็วกว่าปกติ  พ่อและแม่ของฮารุกะ ช่วยกันทำแผลให้เธออย่างเงียบๆ ทั้งสามคนไม่ได้พูดอะไรกัน  หลังจากทำแผลให้ฮารุกะเสร็จ คุณพ่อของฮารุกะก็บอกกับเธอว่า จะให้เธอพักผ่อนให้หายดีก่อนสักสองสามวัน แล้วหลังจากนั้น จะอนุญาตให้ฮารุกะได้มีส่วนรวม กับขนมอบสูตรใหม่ ที่เพิ่งคิดขึ้นมาด้วย คุณแม่ของเธอยังบอกอีกว่า พวกเขาตัดสินใจทำสูตรใหม่นี้เพื่อฮารุกะ ฮารุกะที่เหนื่อยล้าและบาดเจ็บมาไม่ได้ตอบอะไร  เธอเพียงกินยาและนอนหลับไปในที่สุด 

        สามวันถัดมา หลังจากที่ฮารุกะฟื้นตัวดีแล้ว พวกเขาทั้งสามคนต่างก็ขมักขเม้นช่วยกันปรุงขนมอย่างเต็มที่ พวกเขาตั้งใจทำอย่างพิถีพิถันทุกขั้นตอน พวกเขายิ้มพรายบนใบหน้า ทว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ดูยะเยือก จนไม่สามารถบอกได้ ว่าพวกเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่ 

       คุณพ่อติดตั้งกล้องวงจรปิดภายในร้านเพิ่ม  แล้วพวกเขาก็พากันนำขนมสูตรใหม่นี้ไปแจกตามละแวกบ้าน พวกเขาใช้เวลานั่งดูเพื่อนบ้านแต่ละหลัง กินขนมสูตรใหม่นี้อย่างเอร็ดอร่อย บางบ้านกล่าวขอโทษแทนลูกๆ ของพวกเขา ขออย่าถือโทษ ที่เด็กๆ อาจจะเล่นกันรุนแรงไปบ้าง มันเป็นเพียงการละเล่นกันก็เท่านั้น ขออย่าให้ครอบครัวของฮารุกะถือสาเลย  

       ครอบครัวของฮารุกะนั้นได้แต่ยิ้มรับ พวกเขาไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากนั่งดูพวกนั้นกินขนมจนหมด  ส่วนฮารุกะนั้นก็นำขนมไปให้เพื่อนในชั้น กินทุกวันตามคำขู่ของพวกเขา พวกเขากินขนมอย่างตะกละตะกราม และยังคงกลั่นแกล้งฮารุกะไม่เปลี่ยน 

          กระทั่งเย็นวันหนึ่ง หลังเลิกเรียน ฮารุกะบอกกับเพื่อนๆ ของเธอในชั้นเรียน ว่าต่อไปนี้พวกเขาต้องจ่ายค่าขนม รวมถึงคิดค่าขนมเป็นรายเดือน จากครอบครัวของพวกเขาด้วย ฮารุกะบอกกับพวกเขา ว่าไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ฮารุกะเองก็ต้องจ่ายมามากแล้ว และตอนนี้มันถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องจ่ายคืนบ้าง 

           เพื่อนๆ ในห้องต่างพากันหัวเราะ ที่ฮารุกะะกล้าพูดแบบนั้นออกมา  พวกเขาไม่สนใจคำพูดของฮารุกะ และกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ก่อนที่จะมีใครได้กลับบ้านในวันนั้น ฮารุกะ ก็เปิดโปรเจคเตอร์ฉายวิดิโอขึ้นมา มันเป็นภาพครอบครัวของพวกเขา ที่กำลังกินขนมจากร้านของเธออย่างเอร็ดอร่อย ตามมาด้วยภาพของพวกเขาเอง 

          เพื่อนของเธอต่างพากันงุนงง ว่าฮารุกะจะมาไม้ไหน ฮารุกะบอกกับพวกเขา ว่าเธอจะเปิดเผยสูตรลับความอร่อย ของขนมที่พวกเขาได้กินฟรีๆ มาทุกวัน ให้ได้รับรู้กัน เพื่อนในห้องมองโปรเจคเตอร์สลับกับฮารุกะอย่างสงสัย แต่ฮารุกะไม่สนใจ เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะสุดท้ายของห้อง เพื่อมองดูพวกเขากำลังมองภาพที่ฉายบนจอ ด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าจนน่าขนลุก   

           บนจอโปรเจคเตอร์ ปรากฏภาพแม่ของใครบางคนในห้อง จูงสุนัขมาปล่อยทุกข์ที่หน้าร้านของครอบครัวฮารุกะ  สักพักก็มีคนออกมาเก็บมูลสัตว์นั้นไป บนจอวีดีโอยังเล่นต่อเนื่อง ภาพด้านหลังใครบางคน นั่งยองๆ เหนือชามสแตนเลสผสมอาหาร ปฎิกูลข้นหนืด กำลังใหลหล่นลงใส่ชาม รายล้อมไปด้วยอุปกรณ์สำหรับประกอบอาหาร  

             ถัดมา เป็นใครบางคน กำลังถ่ายเบาใส่กระบอกตวงน้ำ แล้ววิดิโอก็ถูกปรับสปีดให้เร็วขึ้น เห็นภาพสิ่งปฏิกูลเหล่านั้นถูกผสมเข้ากับวัตถุดิบอื่นๆ จนวิดิโอกลับมาเล่นที่ความเร็วปกติ ขนมถูกนำออกมาจากเตาอบ ควันลอยเอื่อย ฟุ้งเหนือตัวขนม  ภายนอกแป้งสีน้ำตาลเข้ม  เกร็ดน้ำตาลเป็นเม็ดเรียงตัวเงางาม ดูกรุบกรอบ เมื่อใช้มือบิออก แป้งที่ห้อหุ้มก็แตกร่วนออกจากกัน ไส้สีเหลืองนวล ข้นขลัก ทะลักเยิ้มออกมา..และโปรเจคเตอร์ก็ค้างไว้ที่ภาพนั้น 

ภายในห้องเรียน ตอนนี้เพื่อนๆ ฮารุกะ ต่างพากันอ้วกออกมา บางคนอ้วกทิ้งลงพื้น บางคนล้วงคอ อ้วกออกทางหน้าต่าง  พวกเขาล้วนมองฮารุกะอย่างแค้นเคือง ใครบางคนพุ่งเข้าบีบคอฮารุกะ ทว่า ฮารุกะในตอนนี้ ไม่ใช่ฮารุกะคนก่อนที่ยอมให้พวกเขารังแกอีกต่อไป เธอเพียงแค่ปัดมือเขาออก แล้วถีบเขาเข้าที่กลางหลัง เพื่อนชายคนนั้นถลาล้มลงหน้าคว่ำเข้ากับกองอ้วกของคนอื่น 

ฮารุกะชี้มือไปทางหน้าห้อง บนโต๊ะครูมีกระกร้าที่เต็มด้วยขวดบรรจุน้ำ ในขวดน้ำเป็นสีส้ม ฮารุกะบอกกับพวกเขาอย่างใจเย็น ว่าเธอและครอบครัวพร้อมจะยกโทษให้กับเรื่องที่ผ่านมา เพียงแค่ต่อไปนี้ พวกเขาจะเป็นเพื่อนที่ดี เชื่อฟังเธอ ไม่เบี้ยวค่าขนมจากร้านของครอบครัวเธออีก 

ฮารุกะยังบอกพวกเขาอีกว่า พรุ่งนี้เธอจะนำขนม มาให้ทุกคนได้กินเพิ่มอีกเท่าตัว  และถ้าหากพวกเขาคิดจะเกเรกับเธอ เธอก็ไม่อาจจะรับประกันได้ ว่าจะไม่มีใครได้เห็นคลิปเหล่านี้อีก แล้วฮารุกะก็ยืนกอดอก มองพวกเขาดื่มน้ำส้มที่เธอตั้งใจทำมาให้ จนหมดทุกหยดอย่างพอใจ  // (จบ.)