“เคยไปสุสานของคริสต์ไหม ยายหนู”

เด็กสาวเลิกคิ้ว มือหยิบก้านลูกอมออกมาจากปาก “ถามทำไมล่ะลุง”

“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้” เขาเอนตัวพิงม้านั่งของสวนสาธารณะ สายตามองวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังเตะบอลตรงสนามหญ้า สุนัขตัวหนึ่งวิ่งผ่านร่างของเขาไป ให้ความรู้สึกอุ่นวาบแปลก ๆ ... แต่อันที่จริง เขาก็ควรจะชินได้แล้ว “เธอมองเห็นผีได้นี่ ฉันอยากรู้ว่าสุสานคริสต์ก็มีวิญญาณอยู่เยอะเหมือนวัดพุทธรึเปล่า”

“ไม่รู้สิ คงมีละมั้ง ที่ไหนก็มีวิญญาณคนตายทั้งนั้น ที่นี่ยังมีเลย” เด็กสาวไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก พยักเพยิดไปทางซ้ายมือของตนเอง ตรงนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งท่าทางละล้าละลัง เดินวนไปมาพลางมองดูเด็กผู้หญิงท่าทางแก่น ๆ กำลังไต่ราวในสนามเด็กเล่น หากสังเกตดี ๆ ตัวของชายหนุ่มคล้ายจะโปร่งแสงเล็กน้อย

เขานิ่งไป ก่อนจะเผยยิ้มเล็ก ๆ ออกมา “วิญญาณมีห่วง”

“ก็เหมือนลุงนั่นแหละ” ยายหนูว่าพร้อมกับแกว่งขา ส่งแรงให้ตัวเองลุกออกจากม้านั่งได้ แล้วยืดตัวบิดขี้เกียจ เส้นผมปล่อยยาวประบ่าพลิ้วไหวตามแรงลมแผ่วเบา เธอล้วงมือเข้าไปในเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเอง 

ยามโพล้เพล้ ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ ดูคล้ายลูกตาสว่างไสวบนผืนผ้าใบที่แต้มด้วยสีส้มแดงแบบหยาบ ๆ แสงตะวันเจิดจ้าส่องกระทบร่างของเด็กสาว อีกฝั่งก่อเป็นเงาทอดยาวราวกับไร้ที่สิ้นสุด

“อากาศร้อนชะมัด” เธอพึมพำบ่น

เขาถอนหายใจ... ไม่มีลมออกมา “ก็ถอดเสื้อตัวนอกออกสิ”

“ไม่เอาอ่ะ แบบนี้มันเท่ดีออก”

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น ดูเหมือนในกลุ่มวัยรุ่นตรงหน้าจะมีคนชนกันล้มตอนกำลังแย่งลูกบอล เพื่อนคนอื่นต่างเร่งรุดเข้าไปรุมดูคนเจ็บ แว่วเสียงคำถาม ‘เกิดอะไรขึ้น’ ‘เป็นอะไรมั้ย’ และเสียงตำหนิติเตียนอย่างไม่จริงจังนัก ‘ระวังหน่อยสิวะ ถลอกไหมเนี่ย’

เด็กสาวละสายตาจากเหล่านักบอลฝึกหัด หันกลับมาทางเขา

“ใกล้มืดแล้ว ไปกันเถอะ กินข้าวกันมั้ยลุง”

“ฉันตายแล้วนะ ยายหนู”

ยายหนูหัวเราะ “วิญญาณก็กินได้น่า ฉันปักธูปให้เอามั้ย ผัดกระเพาหรือข้าวไข่เจียวดีล่ะ”

“เมนูน่าเบื่อจริง ๆ เอาปลาหมึกผัดกระเทียมพริกไทยดีกว่า”

“แล้วแบบนั้นมันไม่น่าเบื่อตรงไหนเนี่ย” เธอพ่นลมหายใจ แต่เขารู้ อย่างไรเสียเดี๋ยวยายหนูก็ยอมอ่อนให้เขาอยู่ดี

“ฉันชอบแล้วกัน”

“เฮ้อ ก็ได้” นั่นปะไร “ฉันซื้อกลับบ้านแล้วกัน ปักธูปให้ลุงก่อนค่อยกินต่อ”

“กินของที่ผีกินจะไม่เป็นไรเหรอ”

เด็กสาวโคลงศีรษะอย่างไม่ถือสา “ช่างเถอะ ทีวันตรุษจีนคนยังกินกันเลย”

คราวนี้เป็นเขาที่หัวเราะบ้าง “ก็ได้ กลับบ้านกันเถอะ ยายหนู”