ตัวผมกับบีทีเอสที่แตกสลาย บทจบ - ตัวผมกับบีทีเอสที่แตกสลาย

*คำเตือน : อาจมีการใช้ภาษาพ่อขุนราม(อาทิเช่น กู)หรือการสบถไปบ้าง
แต่ทั้งนี้เพื่ออรรถรสในการอ่านของท่าน โปรดใช้วิจารณญาณ และขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ*

-ความเดิมบทที่แล้ว-
(.....วันนี้กูจะไปสอบทันไหม.......)

9.10 น. | บนถนนสุขุมวิท, เลยเวลาเข้าสอบมาแล้ว10นาที
.......

...........

.................

อา..................

ความเงียบเข้าครอบงำรถคันนี้ไปเสียแล้วครับ....

รถที่เคลื่อนตัวสลับกับหยุดเป็นช่วงๆ ชวนผมนึกถึงเครื่องเล่นในสวนสนุกเลยครับ

คลื่นไส้มาก

แต่ไม่ใช่เพราะรถมันหยุดๆเคลื่อนๆ

ผมสัมผัสได้ว่า......

...........ผมเครียดจนปวดท้องไปหมดแล้วววว

(Internal Screaming)

อยากลงไปนอนชักแบบออย

จะหยิบชีทออกมาอ่านตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะอ่านแล้วครับ

ณ เวลานี้ ขอแค่เข้าไปฝนข้อสอบทำไม่ได้ก็ดิ่งมันแม่งให้หมด

เอาเซ่ ฮืออออออออออออ

ระดับป๋องยังร้องไห้

9.30 น. | บนถนนสุขุมวิท, คิดว่าน่าจะเลย Gateway เอกมัย มาแล้ว
ท่ามกลางถนนที่วุ่นวาย

รถแท็กซี่ปาดไปมา

พี่สุชาติปาดขวาซ้าย

รถเมล์ปาด........ เอ่อ อย่าปาดเลยเถอะนะครับ ขอร้อง /ไหว้

เป็นแพทเทิร์นของประเทศกรุงเทพฯไปซะแล้วล่ะครับ

เมื่อบริการขนส่งสาธารณะอย่าง BTS เกิดใช้การไม่ได้ขึ้นมา

หวยก็จะตกไปที่ถนนหนทางของกรุงเทพมหานครทันที

จากปกติที่รถก็จะติดแบบ~~ติดห่าติดเหว~~มากๆอยู่แล้ว

ยิ่งทวีคูณความติดมากเข้าไปอีก อามรมณ์เสียกันตั้งแต่หัววันเลยทีเดียวครับ

ระหว่างนี้ก็เลื่อนทวิตเตอร์ไปพลางๆเผื่ออารมณ์จะสงบลงบ้าง....

วินจากอนุสาวรีย์โก่งราคา มาลงสยาม360บาท

(.......)

ตอนนี้ขบวนบีทีเอสเริ่มปล่อยแล้ว โดยใช้เวลาขบวนละ 10-20 นาทีต่อขบวน

(.............)

อืม......

ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ......
การรับข่าวสารตอนนี้อาจจะยังไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก

ผมจึงเลือกที่จะคิดหา ~~ข้ออ้าง~~ เหตุผลในการไปคุยกับอาจารย์ผู้คุมสอบครับ

ผมเป็นคนโกหกคนไม่เก่ง สกิลความตอแหล(ในเชิงโกหกน่ะนะ)ต่ำเข้าขั้น

เพราะงั้น การเลือกวิธีชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด คงจะไม่ส่งผลดีเท่าไหร่

ผมเลยตัดสินใจ...ที่จะบอกความจริง จากปากของผมเอง

ไม่ต้องมีหลักฐานอะไรให้ยุ่งย------

*เสียงวิทยุของรถที่คุณบิดาเปิดไว้*
*เนื้อหาข่าวเป็นเรื่องบีทีเอสขัดข้องเช้านี้*

.....

........หรือผมควรจะอัดเสียงวิทยุนี่ไว้ดี

เวลาเจอหน้าอาจารย์แล้วอาจารย์เกิดไม่ให้เข้าห้องสอบและไม่ฟังเหตุผลขึ้นมา

เราก็เปิดคลิปเสียงนี่ไปเลยสิ! แถมมีภาพบรรยากาศ และทวิตเตอร์ของ จส.100 เป็นหลักฐานอีก!

~~โคตรเท่!~~

ทำหน้าบอสด้วยนะ

(....ครับ ไม่ได้อัดไว้หรอก แค่ระแวงเท่านั้นแหละ)

ผมเช็คเวลาสอบอีกครั้ง กะว่าถึง10โมงคงไม่น่าเกลียดมาก

เพราะยังไงซะก็เลิกสอบตอนเที่ยง

.....? เที่ยงเหรอ?

เที่ยงนี่มัน 12.00?

.................

"เวลาสอบ 9.00-11.00"

............

(ในใจ : ..........ไอ้เช้ดดดดดดเข้ข้ข้ข้ข้ข้ข้)

9.55 น. | แถวๆพร้อมพงษ์, หน้าสวนเบญจสิริ
ความเครียดก่อตัวขึ้นอีกครั้ง....

หลังจากพบความจริงที่ว่า หมดเวลาสอบตอน11โมง

ผมก็เริ่มหมดหวัง.... ถึงจะไปถึงห้องสอบตอน10โมงก็ไม่มีความหมาย

หนึ่งชั่วโมงใครจะไปทำทันวะะะะะะ

ไม่สิ อาจารย์จะให้เข้าห้องสอบเรอะะะะะ เวลามันเกินมาถึง50%แล้วววว

....แต่นั่นแหละครับ

ด้วยความคิดที่ยังไงซะ ก็อยากจะไป~~ปาหลักฐาน~~บอกเหตุผลที่เกิดขึ้นกับอาจารย์

เลยคิดว่าจะพึ่งบารมีพี่สุชาติแถวนั้นแล้วครับ

....

หลังจากพบพี่สุชาติที่เพิ่งส่งผู้โดยสารลง คุณบิดาก็เทียบรถเข้าข้างทางทันที

ไม่พูดพร่ำทำเพลง ผมไหว้ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ก่อนจะลงไปเรียกพี่สุชาติ

ท่านอุตส่าห์สละเวลามาช่วยกันเครียดบนถนน อย่างน้อยเราก็ไม่เครียดอย่างโดดเดี่ยว

(ในนาทีนั้นคือ อยากบอกให้ท่านทั้งสองรอรับโทรศัพท์งอแงของบุตรท่านได้เลย)

พี่สุชาติไม่มีแอ๊ะอ๊ะครับ รับผู้โดยสารอย่างเข้าใจ และรีบบึ่งไปทันที

พี่ครับ.......

ผมซึ้งใจพี่มาก พี่โคตรมีพระคุณกับผมเลย......

แต่.......

.........อย่างน้อยขอหมวกกันน็อคให้กูใส่หน่อยเถอะครับบบบบบบบบ

10.05 น. | ทัศนียภาพที่คุ้นเคย นี่มัน......
พรื่ออออออ.....

อา.......

ใบหน้าที่ปะทะลมนี่

ให้ความรู้สึกดีจัง.....

สงสัยเพราะฮอร์โมนเอ็นโดรฟินหลั่------

นี่ไม่ใช่เวลามาคิดถึงบทพูดแนะนำตัวบอสฮอร์โมนโว้ยยยย.....
....!

แต่มองไปรอบๆแล้ว ผมก็รู้สึกได้ว่าทัศนียภาพรอบๆตัวผมเริ่มคุ้นตาขึ้น!

...ไม่ผิดแน่

ที่นี่!!!

สยาม!!!
(ที่ไม่ใช่สยามเมืองยิ้ม)

พี่สุชาติไม่รีรอ หันมาถามถึงที่หมายที่ต้องการให้ไปส่ง

ครับพี่ คณะเภสัชฯเลยครับบบบ

10.10 น. | ห้องสอบ
ผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องสอบ

ซึ่งห้องสอบอยู่ถึงชั้น5เลยทีเดียว

(ความจริงก็วิ่งขึ้นชั้นสองแล้วกดลิฟท์เอา...)

ผมเปิดประตูเข้าไป

...สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมรู้สึกใจหายและหมดหวังขึ้นมาอีกครั้ง

คนออกไปจากห้องสอบเกือบหมดแล้ว.....

.....

......

.......แต่จุดนี้ผมไม่มีเวลาคิดแบบนั้นแล้วครับ

ก็คงต้องลองเสี่ยงดู.....

ผมรีบเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่คุมห้องสอบ

ผม : อาจารย์ครับ พอดีว่ามาสาย เพราะรถไฟฟ้าBTSขัดข้องน่ะครับ ตอนนี้ยังแก้ไขไม่แล้วเสร็จเลย

อาจารย์ทั้งสอง : /มองหน้ากัน

อาจารย์1 : เอาไงดี....

อาจารย์2 : อืม....

ผม : ขอเถอะนะครับ ให้ผมได้มั่วก็ยังดี นะครับ'จารย์ (ในใจ)

อาจารย์1 : งั้น น้องไปนั่งรอตรงนั้นก่อนนะ /ชี้ไปทางเก้าอี้

(ชิบหายละ ต้องคุยทำเรื่องจริงๆเหรอฟะ....)

อาจารย์1 : ติดต่ออาจารย์เจ้าของรายวิชา

อาจารย์2 : นั่งมอง แบบลังเลว่าจะทำยังไงดี

(......./เปิดโทรศัพท์เตรียมเปิดภาพกับข่าวให้อาจารย์ดูเป็นหลักฐาน)

อาจารย์1 : ค่ะ ขอบคุณค่ะอาจารย์

(...........มาแล้ววววว)

อาจารย์1 : น้องคะ

ผม : .........

อาจารย์1 : อาจารย์......

ผม : ..............'จารย์รีบๆพูดเถอะครับ(ในใจ)

อาจารย์1 : อาจารย์ท่านอนุญาตให้สอบได้ค่ะ

....

.......

...........!!!!!!!!!!!

โอ้วววววววววเย้ย้ย้ย้ย้ย้ย้ย้!!!!!!!!!
โว้ววววววววววววววววววววววววววววววว
ฮาเลลูย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เหมือนเหตุการณ์แย่ๆที่เจอมาตลอดเช้ามันหายไปหมด

เหลือแต่ความดีใจที่อาจารย์ไม่เอาเรื่องอะไร

ขอบคุณครับอาจารย์ ขอบคุณครับพ่อกับแม่ ขอบคุณครับพี่สุชาติ

ตอนนี้ความเครียดมลายหายสิ้น

.........จะเหลือก็แต่.....

.....

........ /มองเวลา

10.15 | ทำข้อสอบ
.............ชิบหายละ จะทันเหรอวะ เมืื่อคืนกูอ่านเหี้ยอะไรกูจำได้บ้างมั้ยวะเนี่ย

ข้อสอบ 60ข้อ ในเวลาไม่ถึง1ชั่วโมง

ถ้าดิ่งก็ทันแหงๆ มีโพยก็ทันแหงๆ

แต่นี่....มาแต่ตัวอุปกรณ์สมองพร้อมขี้เลื่อย แถมสติกระเจิง......

อาจารย์2 : น้องรีบๆทำนะ หมดเวลา11โมง

นั่นคือข้อความสุดท้ายของอาจารย์คุมสอบครับ...

ครับ

ผมจะพยายามทำ

ได้ข้อสอบมาผมก็จัดการอ่านครับ

โอ๊ะตรงนั้นตรงนี้

ฝนแกร่กๆๆๆ

เขียนชื่อ

เวลาผ่านไป.....

......

.......เสร็จแล้วววว ดูเหมือนจะยังทันนะเนี่ยยย

ผม : /เดินเข้าไปหาอาจารย์ เสร็จแล้วครับจารย์ /ยิ้ม

อาจารย์ทั้งสอง : ............./มองหน้ากัน /มองนาฬิกา

ผม : ........? /พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

......... 10.26 น.

................หะ?

อาจารย์1 : น้อง.....ไม่ได้มั่วใช่มั้ย คงไม่ได้เทสินะ....

ผม : ผมอ่านทุกข้อทุกชอยส์นะครับจารย์!?

โอ้โห นี่ผมทำอะไรลงไป

ผมบั่นทอนกำลังใจของเพื่อนร่วมห้องสอบที่เหลือรึเปล่า

รู้แค่ว่า ผมทำข้อสอบเสร็จแล้ว

และออกมาจากห้องสอบแล้ว....

.......อา.....

อืม.......

วันนี้......

ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ
-จบบทท้าย-