หลังจากนั้นก็มีคนที่ป่วยแล้วอาจารย์ก็ไม่ให้เข้าแถวอยู่บ้างครับ แต่เราก็ยังครองสถิติผู้ที่ไม่เข้าแถวบ่อยที่สุดอยู่ดี แล้วหลังจากนั้นอาจารย์กับ ผอ. ก็เริ่มคุยกันว่าจะย้ายเวลาทำกิจกรรมหน้าเสาธงใหม่ ให้เร็วกว่าเดิม พอเรารู้เราก็เริ่มคิดว่ามันเป็นเพราะเรารึเปล่า ผิดที่เราอ่อนแอและเข้าแถวไม่ได้ แล้วก็เริ่มรู้สึกผิด แล้วก็ร้องไห้ ละก็ไปขอโทษเพื่อนตัวเอง มึงเพราะกู เพราะกูเอง กูขอโทษ ความผิดทั้งหมดเป็นของกู  (ตอนเด็กๆติดละครหลังข่าวครับ ดูละครเยอะมากๆ น่าจะเอาความน้ำเน่ามาจากละครแหละส่วนนึง) แล้วเพื่อนก็งง พอมาคิดย้อนกลับไปมันก็ตลกมากๆเลยครับ ความคิดตอนนั้นมันก็เด็กอะเนาะ คิดไรไปเรื่อยเปื่อยจริงๆ ก็ดีแล้วที่โตมาได้ 

พอมาช่วงมัธยมต้น เราก็ยังคงอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจเหมือนเดิม ก็มีที่เราไม่ไปเข้าแถวแต่ไปโผล่อยู่ห้องพยาบาลบ้าง แต่ก็น้อยกว่าตอนประถมมากๆ และ ครับ มันจะมีวิชานึงที่เราเกลียดดดดดดด มันเข้าไปในไส้ วิชานั้นก็คือ วิชา ลูกเสือ ไม่โอเคมากๆกับวิชานี้ 555555 ตอน ม.1 ก็อาจจะแค่ยืนตากแดดเฉยๆ (จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจ ให้ทำทำไม น่าจะฝึกความอดทนแหละ !) แต่พอ ม.2 มันก็มีการเข้าค่ายลูกเสือ ที่ไปต้องเดินขึ้นไปบนเขา ตั้งแคมป์ ทำกิจกรรม (แค่คิดก็ท้อแล้ว) วันที่ต้องไปเข้าค่าย จำได้ว่าตอนนั้นเครียดมากๆ สิวหัวช้างขึ้นกลางหน้าผากใหญ่มากกก  อาจารย์นัดเช้ามากๆ ก็ต้องจำใจ จำทนตื่นขึ้นไปแต่งตัวไปโรงเรียนตอนตี 4  นอนก็นอนน้อย แรงก็ไม่มี ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง มีแค่ใจที่สู้ 5555 แต่สู้ได้ไม่นานหรอกครับ หน้ามืด เป็นลมบนเขาพระวิหารไปเลยยย เข้าแถวอยู่ดีๆรู้สึกหน้ามืด จริงๆเราพยายามแล้วนะ ว่า นน มึงต้องสู้ กัดฟัน ตอนนั้นเพื่อนหลายๆคนก็เริ่มเป็นลมลงไปทีละคนสองคน แต่เราก็สู้ สู้ไปได้ซักพักก็สะกิดเพื่อนข้างๆ มึง กูไม่ไหว

หลังจากนั้นผมก็เริ่มทำความเข้าใจตัวเองใหม่ กลับไปคิดทบทวนตัวเองว่า เราร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงน๊า เราต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ ถึงมันจะดูเป็นเรื่องที่เราคิดว่าเราโชคร้ายที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ แต่เรื่องที่โชคดีก็คือ เวลาที่เราอ่อนแอหรือเราไม่โอเค เรามีคนที่อยู่ข้างๆเราตลอดเลย ถ้าในอนาคตเราได้มีโอกาสดูแลใคร เราก็คงทำมันให้ดีที่สุดเพราะเรารู้ว่าเวลาที่มีคนอยู่ข้างๆนั้นมันดีมากแค่ไหน …………