[OS] My Map #ฟิควิ่งผลัด

One Page Challenge

Group C Keyword : แผนที่ (Map)

ท่ามกลางป่าไม้เขียวชอุ่มทางตอนใต้ของประเทศในเดือนที่ร้อนที่สุดอย่างเดือนกรกฎาคม เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังหัวเสียอยู่กับการหาทางออกจากป่าที่แสนร้อนชื้นแห่งนี้ คนตัวเล็กกระชับกระเป๋าสะพายหลังของตนเองให้ถนัดมือก่อนจะค่อย ๆ มองไปทางซ้ายที ทางขวาที ในมือของเขามีเพียงเข็มทิศที่ตัวเองก็ดูไม่ค่อยจะเป็นเท่าไหร่นัก จำได้แต่ว่าใครอีกคนเคยบอกเอาไว้ว่าถ้าหลงทางให้เดินไปทางทิศเหนือ

แต่นี่ยิ่งเดินก็เหมือนตัวเองจะยิ่งหลงเข้าไปในป่าลึกทุกที ชางกยุนเดินไปตามเข็มทิศที่ชี้ไปทางทิศเหนืออย่างไร้จุดหมาย สุดท้ายก็ได้แต่นั่งลงบนขอนไม้และเริ่มปลงกับชีวิตที่หาทางออกไม่เจอของตัวเอง ที่จริงการมาเดินป่าของเขาครั้งนี้มันก็เป็นแค่การทำประชดชีวิต เพื่อที่จะได้ลืมคน ๆ นั้นออกไปจากใจ

“อีจูฮอน” คนใจร้ายที่อยู่ ๆ ก็ทิ้งกันไปไม่บอกกล่าว ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ แถมไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าหายหัวไปไหน ตลอดเวลากว่า 5 วันที่คนตัวเล็กกินไม่ได้ นอนไม่หลับก็เป็นเพราะคน ๆ นี้ ยิ่งอยู่แต่ในห้อง ก็มีแต่จะเห็นภาพความทรงจำของตัวเองกับคนใจร้ายซ้ำไปซ้ำมา

สุดท้ายเลยตัดสินใจออกมาเดินป่าให้เลิกฟุ้งซ่าน แต่ก็ดูเหมือนว่าจะคิดผิด เพราะที่จริงแล้วการเดินป่ามันเป็นกิจกรรมที่คนใจร้ายคนนั้นชอบทำที่สุด ยิ่งมาเดินป่าคนเดียวโดยที่ไม่มีใครอีกคนด้วยแบบนี้มันยิ่งทำให้คิดถึงเข้าไปใหญ่ แถมยังมาหลงทางอีกด้วย ก็แหงล่ะสิ ปกติมากับจูฮอน ตัวเขาเองก็เป็นแค่เพียงคนเดินตามแรงที่ร่างสูงจับมือเขาพาเดินลัดเลาะไปตามทางในป่าแค่เท่านั้น

จูฮอนเคยบอกเอาไว้ว่าการได้มาเดินป่ากับคนตัวเล็กเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด เพราะเขาได้ทำสิ่งที่เขารักไปพร้อม ๆ กับคนรักของเขา

และก็เป็นอย่างที่คิด สุดท้ายแล้วชางกยุนก็ไม่เลิกคิดถึงจูฮอนสักที มือเล็กค่อย ๆ ยกขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลลงมาอาบแก้ม เวลานี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนใจร้ายคนนั้นไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้เหตุผลที่ทิ้งกันไปเขาไม่สนใจแล้วล่ะ สนแต่เพียงว่าใครอีกคนจะสบายดีหรือเปล่า หรือว่าจะเกิดอันตรายอะไรขึ้นหรือเปล่าก็เท่านั้นแหละ 

คนตัวเล็กหยิบมือถือของตัวเองออกมาหวังจะโทรหาให้ใครสักคนก็ได้มาตามหาเขาที แต่เหมือนชะตาก็เล่นตลก เพราะไม่ว่าจะกดปุ่มอะไรไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาบนหน้าจอเลย อืม...เมื่อคืนไม่ได้ชาร์จแบตมาเสียด้วย ตายมันอยู่ที่นี่แหละอิมชางกยุน

สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้ คนตัวเล็กเลยได้แต่นั่งร้องไห้อยู่บนขอนไม้นั้น ใกล้มืดเข้าไปทุกทีแต่เขาก็ยังหาทางออกไม่ได้

“ไหนบอกว่ามีเข็มทิศแล้วจะไม่หลงทางไงวะ ไอ้บ้าเอ๊ย” 

คนตัวเล็กสบถขึ้นมาดัง ๆ ก่อนจะปาเข็มทิศในมือนั้นร่วงลงกับพื้น

“เข็มทิศมันต้องใช้คู่กับแผนที่สิ” 

อยู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยโผล่มาจากข้างหลัง ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยค่อย ๆ เดินออกมาจากทางเล็ก ๆ ด้านหลังของคนตัวเล็กพร้อมกับยื่นแผนที่มาให้

“พี่จูฮอน.......ฮึก” 

คนตัวเล็กพูดเพียงแค่นั้นก็นั่งก้มหน้าร้องไห้กับเข่าของตัวเองทันที หรือว่าที่จริงแล้วเขาหลอนไปเองกันแน่

“ชางกยุน พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้จะทิ้งเรานะ พี่แค่จะเซอร์ไพรซ์เรา แต่ไม่คิดว่าเราจะหนีออกมาเดินป่าคนเดียวแบบนี้” 

จูฮอนพูดก่อนจะตรงดิ่งเข้าไปกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น โชคดีที่เมื่อเช้าเขาไปหาคนตัวเล็กที่ห้องแล้วไม่เจอจึงลองกดตามรอย GPS จากมือถือของคนตัวเล็กได้ก่อนที่แบตเตอรี่มือถือของคนตัวเล็กจะหมด ที่จริงอีก 2 วันจะเป็นวันครบรอบ 2 ปีของเขากับคนตัวเล็ก มีแผนจะเซอร์ไพรซ์นิดหน่อยแต่กลายเป็นว่าเลยเถิดจนชางกยุนเสียใจหนักและตัดสินใจหนีออกมาคนเดียวแบบนี้

“หลงทางคนเดียวมันน่ากลัวมากเลยนะครับพี่จูฮอน”

“พี่ขอโทษนะ ต่อไปนี้พี่จะไม่ปล่อยให้เราหลงทางอีกแล้ว ให้พี่เป็นแผนที่ให้กับเราตลอดไปเลยได้มั้ย อิมชางกยุน...แต่งงานกับพี่นะ” 

พูดจบร่างสูงก็ยื่นแหวนเงินเกลี้ยง ๆ ให้กับคนตัวเล็กพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ คนตัวเล็กได้แต่ร้องไห้หนักกว่าเดิมก่อนจะพยักหน้ากระโดดเข้าสวมกอดแผนที่แผ่นใหญ่ของตนเอง

เมื่อมีทั้งเข็มทิศและแผนที่แล้ว ต่อจากนี้ชีวิตของอิมชางกยุนก็จะไม่หลงทางอีกต่อไป...