ไม่ได้เขียนไดอารี่มา 1 ปีเต็มๆ ได้

จากเรื่องนู้นเรื่องนี้ โควิดก็ทำให้ต้องเรียนออนไลน์มา 1 ปีเต็ม

แล้วยิ่งเป็นปีสุดท้ายของมุเมย์ที่จะเรียนมหาลัยด้วย ยิ่งเหนื่อยมากๆ โคตรๆไปเลยค่ะ

เอาเป็นว่าใครที่จำมุเมย์ไม่ได้ ก็ลองแกล้งๆไปย้อนอ่านไดอารี่ที่มุเมย์เขียนไว้ก่อนหน้านี้ย้อนหลังได้นะ

มีแต่เรื่องเด็ดๆ ทั้งนั้นเลย (อวยตัวเองก็ได้เหรอ?)

เอาล่ะ

.

.

เรามา...

เก็บตกเรื่องราว 1 ปีที่ผ่านมาในโพสเดียวกันเลยดีกว่า (จะไหวมั้ยนะ)

ก่อนอื่นเลย ปีนี้ก็อายุครบ 22 ปีแล้ว ก็มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย

เป็นปีที่มุเมย์ค่อนข้างเฉยๆกับการมีความรักแล้ว เพราะเข็ด TT

เอาจริง ๆ ตั้งแต่ล็อคดาวน์ครั้งแรกที่ต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้อง มุเมย์ก็ค่อยๆ กลายร่าง

กลายเป็นอินโทรเวิร์ตไปแล้วนั่นเอง ซึ่งวัน ๆ แทบไม่ได้สนทนากับมนุษย์เลย

ช่วงแรก ๆ มุเมย์ก็เครียดมาก จนหลัง ๆ กลายเป็นว่า จะเครียดถ้าต้องเจอกับมนุษย์เยอะๆ

เพราะว่าอยู่คนเดียวจนลืมวิธีการสนทนาหรือการวางตัวต่อหน้าคนอื่นไปแล้วค่ะ 55555

เอาจริง ๆ 1 ปีที่ผ่านมาก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้มากมาย วันๆตื่นมาก็เรียน กิน นอน เรียน กิน นอน

เรียกได้ว่าแทบไม่ทำอย่างอื่นเลย จนตอนนี้เรียนจบแล้วอย่างไม่เป็นทางการ

ก็ยังใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อยอยู่ เพราะรอวันที่จะไปเรียนแลกเปลี่ยน

ความจริงมุเมย์ไม่จำเป็นที่จะต้องไปแลกเปลี่ยนก็สามารถแจ้งจบได้เลย

แต่ในสถานการณ์แบบนี้ก็คิดว่าอยากจะใช้เวลา 1 ปีตรงนี้ในการแลกเปลี่ยน

ซึ่งก็เป็นแลกเปลี่ยนทิพย์ (เรียนออนไลน์จากที่ไทย) ไปแล้ว 1 เทอม

เอามาใช้เป็นแก๊ปเยียร์เพื่อคูลดาวน์ให้ตัวเองไม่เครียดมากเกินไปก่อนจะออกไปหางานทำ

อ่อ สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปจาก 1 ปีนี้ก็คือ หอพักเก่าที่เคยอยู่หมดสัญญาแล้วไม่ได้ต่อ

ตอนนี้ย้ายหอออกมามีรูมเมท ชีวิตก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีมากขึ้นแบบ หน้ามือเป็นหลังเท้าได้เลย

จากที่เมื่อก่อนอยู่คนเดียว อาบน้ำวันละครั้ง หรือนานกว่านั้น (ทำไมเน่าจัง) 

ก็กลายเป็นอาบน้ำทุกวันเช้าเย็นแบบคนปกติได้แล้ว

จากที่เมื่อก่อน อยู่คนเดียว เศษผมต่างๆที่ร่วงอยู่บนพื้นก็นานน๊านนานมากกว่าจะกวาดทีนึง

เดี๋ยวนี้พอเห็นเศษผมนิดหน่อยก็เริ่มกวาดแล้ว ล่าสุดมุเมย์สั่งไม้ถูมาเองด้วย รอจะถู

พูดง่าย ๆ คือกลายเป็นคนรักความสะอาดมากขึ้นนิดนึงนั่นเอง

แล้วก็เมื่อก่อนเมย์จะนอนเช้า แล้วก็ตื่นบ่าย ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นนอนดึก ๆ แล้วตื่นเองได้ทุกเช้าแล้ว

ซึ่งก็ดีใจนะ เพราะถ้าเปิดเทอมแลกเปลี่ยนทิพย์นี้ มุเมย์ต้องเริ่มเรียนคาบแรกตอน 7 โมงเช้า

ตามเวลาญี่ปุ่น 9 โมงนั่นแหละ ตื่นเช้าได้แบบนี้ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน

เอ้อแล้วก็เริ่มได้รับงานฟรีแลนซ์อื่นนอกจากงานสอนพิเศษภาษาญี่ปุ่นที่สอนอยู่ประจำด้วย

เปิดประสบการณ์การทำงานใหม่ขึ้นมาเลย ซึ่งก็สนุกดี คิดว่าในอนาคตก็คงอยากจะทำงานสายนี้แหละ

แต่เป็นสายงานที่หาได้ค่อนข้างยากอยู่ ก็ต้องลุ้นไปว่าในอนาคตจะมีเข้ามาแบบนี้อีกไหมด้วย

เวิ่นเว้อมาสักพักแล้ว คิดว่าช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมาก็ไม่ได้ดี ไม่ได้แย่ เอาเป็นว่าสามารถมีชีวิตรอดมาได้

แต่ถ้าพูดตรง ๆ ก็อยากให้โควิดหายไปได้แล้ว อยากกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติ ไปเที่ยวที่ที่อยากไป

ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำได้แล้ว แต่นั่นแหละ รัฐบาลมันเฮงซวย ก็ต้องอยู่กันแบบซวยๆต่อไป

ตื่นมาทุกวันพร้อมกับบาร์คุณภาพการทำงานของภาครัฐที่ต่ำลงไปเรื่อย ๆ แบบไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดที่ไหน

สุดท้ายนี้ก็ขอลาจากกันไปด้วยคำนี้ค่ะ

อตอห รบสต จ้า

มุเมย์เอง

15/8/2020+1 23.54 น.